ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Από: http://www.ideotopos.gr

Από τον Γιώργο Μπουσούτα - Θανάσουλα

       Είναι πλέον βίωμα κάθε ενός από μας ότι μια κρίση, έντονη και σε όλες τις εκδηλώσεις του βίου μας, υπάρχει εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα. Πολλοί είναι οι αναλυτές που εκφέρουν διαφορετικές απόψεις για τα αίτια και το τρόπο που θα βγούμε από την κρίση αυτή.....

Το παράξενο είναι ότι κάθε ένας από αυτούς βλέπει το πρόβλημα από την δική του σκοπιά και δίνει ανάλογες λύσεις για την έξοδο από αυτή. Ο πολιτικός θεωρεί ότι αυτή είναι κρίση θεσμών, ο οικονομολόγος μιλά για οικονομική, ο κοινωνιολόγος για κρίση κοινωνική, ο ψυχολόγος για κρίση σχέσεων, ο θεολόγος για κρίση πίστης και τέλος ο απλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας για κρίση επιβίωσης.

       Δεν είναι όμως μόνο το εξωτερικό τμήμα της ύπαρξής μας που επηρεάζεται αρνητικά από την κρίση. Είναι και το εσωτερικό ή η ψυχολογία μας. Τα συναισθήματα της χαράς, της ευτυχίας, της πληρότητας και της δημιουργικότητας έχουν συρρικνωθεί αν δεν έχουν εξαφανιστεί από την ζωή μας. Στην θέση τους η θλίψη, η δυστυχία, η απογοήτευση και η αδράνεια έχουν εδραιωθεί. Κάθε μέρα αγωνιούμε και θυμώνουμε για αυτά που συμβαίνουν ή θα συμβούν. Για τις αποφάσεις που        λαμβάνονται και μας επηρεάζουν.    

     

 Οι διαφορετικές μορφές έκφρασης της κρίσης, όπως με συντομία τις παρουσιάσαμε, μας δίνουν μια σίγουρη εικόνα. Η εικόνα αυτή είναι ότι η κρίση είναι ολιστική. Για τον λόγο αυτό και ο κάθε ένας από μας, ανάλογα με τον τρόπο που την βλέπει, την αντιμετωπίζει. Είναι λοιπόν μια κρίση που άπτεται όλων των εκδηλώσεων της ζωής μας.

Στο σημείο αυτό μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός μεγάλου διανοητή του προηγούμενου αιώνα. Του Μαχάτμα Γκάντι. Σε μια ομιλία του είχε ονομάσει σε ανύποπτο χρόνο τις επτά αμαρτίες της σύγχρονης για αυτόν εποχή ως ακολούθως:

· πολιτική χωρίς αρχές

· πλούτη χωρίς κόπο

· εμπόριο χωρίς ηθική

· απόλαυση χωρίς ταπεινότητα

· διαπαιδαγώγηση χωρίς χαρακτήρα

· επιστήμη χωρίς ανθρωπισμό

· θαυμασμός χωρίς συνέπεια

       Όλοι μας μπορούμε να αποδώσουμε την κρίση που ζούμε σε μια, κάποιες ή όλες τις παραπάνω αμαρτίες. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή όχι με τα λόγια του ένα είναι σίγουρο. Βιώνουμε μια κρίση που έχει αίτια και που ζητά λύσεις. Η κρίση επεκτείνεται παντού και καταλαμβάνει όλο και περισσότερες πλευρές της ζωής μας. Είναι μεγάλη, θα έλεγα επιτακτική ανάγκη να βρούμε έναν τρόπο να δράσουμε.

       Μια από τις πρώτες κατά την άποψή μου δράσεις είναι να βρούμε ένα μέρος στο οποίο θα ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και θα πάρουμε κουράγιο να αντιμετωπίσουμε την επόμενη δυσκολία αρχικά και να αντιδράσουμε στην κρίση γενικότερα στην συνέχεια. Θέλουμε ένα χώρο που θα αισθανόμαστε ένα άλλο αέρα από αυτό που συναντάμε στην δουλειά μας, την γειτονιά μας, στο δρόμο, στις συζητήσεις μας, στις παρέες μας. Ζητούμε να βρεθούμε κάπου ώστε για λίγο, πολύ λίγο, να βιώσουμε αυτό το κάτι διαφορετικό, που θα μας δώσει κουράγιο.

       Δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον πολλά μέρη που θα βρίσκαμε κάτι τέτοιο. Κάθε ένας ανάλογα με τις δικές του ανάγκες θα βρει αυτό που χρειάζεται. Μπορεί να είναι λίγες μέρες στην φύση μακριά από την πίεση της καθημερινότητας. Μερικές στιγμές ανταλλαγής συναισθημάτων με κάποιο άλλο πρόσωπο. Η οικογενειακή θαλπωρή. Μια παρέα καλών και αγαπητών φίλων μέσα από την οποία θα βλέπει την ζωή με άλλο μάτι.

       Σε αυτό το μέρος θα μπορεί κανείς να αισθανθεί και να μιλήσει για πράγματα που δεν είναι της καθημερινότητας. Για πράγματα που δεν είναι μίζερα, ανταγωνιστικά. Για πράγματα που ενώνουν τους ανθρώπους και δεν τους χωρίζουν. Για πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μας με αισθήματα και μας κάνουν να βλέπουμε διαφορετικά την ίδια μας την ύπαρξη.

       Σε ένα τέτοιο μέρος όλοι μας για λίγες στιγμές θα βιώνουμε μια διαφορετική πραγματικότητα. Θα παίρνουμε δυνάμεις, μέσω της ανταλλαγής απόψεων και συναισθημάτων, για να αντεπεξέλθουμε την σκληρή καθημερινότητα. Θα είναι η στιγμή που θα το επαναλάβουμε το χρονικό ορόσημο που θα βάλουμε ώστε να περάσει πιο ανάλαφρα το μεταξύ χρονικό διάστημα.

       Πολλοί από σας θα μου πουν ότι είμαι λίγο υπερβολικός. Ότι θεωρώ πως λίγες στιγμές διαφορετικές είναι δυνατόν ως δια μαγείας να αλλάξουν την όλη διάθεσή μας. Πως δεν βλέπω τι γίνεται γύρω μου και ίσως πολύ κοντά μου. Ότι η κρίση βιώνεται στις σχέσεις όλων μας, ακόμη και των πιο κοντινών, επηρεασμένοι από τα γεγονότα κρίσης που συμβαίνουν. Ότι ο κόσμος μας δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος.

       Δεν είμαι τόσο αφελής. Γνωρίζω πολύ καλά το τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν αφήνω όμως τις όποιες αρνητικές επιρροές να κυριεύσουν χώρους σαν και αυτούς που σας προτείνω να δημιουργήσετε. Έναν τέτοιο χώρο τον προασπίζομαι με την ίδια την συμπεριφορά μου. Αντιλαμβάνομαι ότι η κρίση που υπάρχει γύρω μας θα επηρεάσει και αυτόν. Υπάρχει όμως σε αυτόν κάτι που δίνει δύναμη σε κάθε έναν που συμμετέχει σε αυτόν. Υπάρχει κάτι που κάνει την διαφορά. Αυτό το κάτι είναι η εσωτερική ανάγκη που μας κάνει να είμαστε εκεί. 

       Είμαστε εκεί γιατί εμείς το έχουμε επιλέξει. Είμαστε εκεί γιατί μπορούμε να αισθανθούμε πράγματα για άλλους ανθρώπους που δύσκολα θα βρούμε αλλού. Είμαστε εκεί γιατί αυτό το εσωτερικό κομμάτι της ύπαρξης, που έχω ονομάσει Εσώτερο Εαυτό, μας οδηγεί εκεί. Μας οδηγεί εκεί γιατί σε τέτοιους χώρους μας δίνεται η δυνατότητα να 'μιλήσουμε' μαζί του.

       Ναι για τον Εσώτερο Εαυτό, για αυτό το εσωτερικό, το κρυφό, κομμάτι της ύπαρξής μας μιλάμε. Ναι όταν επικοινωνούμε μαζί του βιώνουμε μια άλλη πραγματικότητα. Ναι όταν βρεθούμε για λίγο σε επαφή μαζί του αισθήματα πληρότητας,  δημιουργικότητας, αλτρουισμού, ανθρωπισμού και πνευματικότητας μας πλημμυρίζουν. Ναι τότε αισθανόμαστε διαφορετικά. Προϋπόθεση για να εμπνευστεί κάποιος από αυτό το κομμάτι της ύπαρξης είναι να γνωρίζουμε την ύπαρξή του. Εκτός όμως από αυτό πρέπει να θέλει να επικοινωνήσει και να εμπνευστεί από αυτό.

       Εσώτερος Εαυτός υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Εσώτερος Εαυτός όμως όπως έχει αναφερθεί, θεωρώ ότι υπάρχει σε κάθε εκδήλωση της Δημιουργίας και κατά συνέπεια σε κάθε οργανισμό, πολύ περισσότερο μάλιστα σε έναν ζωντανό οργανισμό. Ένας τέτοιος ζωντανός οργανισμός είναι και ο χώρος που επικοινωνούμε μεταξύ μας αποσυρόμενοι και κατά συνέπεια έχει και αυτός τον Εσώτερο Εαυτό του. Χρέος μας είναι να ανακαλύψουμε εκτός από τον δικό μας και τον δικό του. Επιδίωξή μας θα πρέπει να είναι η επικοινωνία εκτός με τον δικό μας και με τον δικό του.

       Σαν άλλος Ζαβούδ που βρήκε ανοικτή την θύρα εισέρχομαι και εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι στο χώρο αυτό θεωρώντας ότι το κίνητρο δεν είναι η περιέργεια, η ευκαιριακή διασκέδαση ή το αδιέξοδο της στιγμής που με οδήγησε σε αναζήτησή του, αλλά η διακαής επιθυμία και ο ζήλος όπως γνωρίσω και υπηρετήσω τον Εαυτό.

       Και είναι ένα πολύ παράξενο γεγονός που συμβαίνει. Όταν όλα αυτά τα μοιράζομαι με τους άλλους ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανάγκες, μέσα από την συζήτηση, την επικοινωνία συναισθημάτων, το ενδιαφέρον για το πρόβλημά του άλλου που μπορεί να γίνει και δικό μου, την ανταλλαγή εμπειριών, ναι τότε αυτό που αισθάνομαι πολλαπλασιάζεται. Η δύναμη του Εσώτερου Εαυτού τρέφει κάθε έναν ξεχωριστά και όλους μαζί σας σύνολο με αυτή την δύναμη που δεν είναι δυνατόν να την ονομάσω αλλά ξέρω ότι την νοιώθω, την βιώνω. Την βιώνω και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτε.