Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

...ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ...

...Η επίτοκος,δεν είχε πλέον άλλες δυνάμεις για να βοηθήσει.
Η μαμή,που από ώρες βρισκόταν στο πλάι της,είχε νοιώσει ότι ήρθε η στιγμή της επιλογής.
Ο ένας από τους δύο..Στις αρχές της δεκαετίας του 60,στην τότε μικρή επαρχιακή πόλη,τα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς,βρίσκονταν στα σπάργανα.
Η γυναίκα έπρεπε επειγόντως να μεταφερθεί στη κλινική.
Οι από ώρα παρευρισκόμενοι,πεθερά,μητέρα και μία θεία της επιτόκου,μπερδεύτηκαν!Δεν ήξεραν τι να περιμένουν..
Τον θάνατο,πριν ακόμα ολοκληρωθεί η γέννηση,ή την αναμενόμενη γέννηση και μετά την ολοκληρωτική παράδοση του 'ξενιστή" στην Αρχή;

Η γυναίκα,από ώρα είχε καταλάβει,ότι είχε σταματήσει η επικοινωνία μεταξύ αυτής και του εμβρύου της.
Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο,τους έβλεπε να προσπαθούν πάνω από το σώμα της,άκουγε τα βουβά κλάμματά τους,ένοιωθε την ανησυχία τους,αλλά δεν μπορούσε να τους καθησυχάσει..
Αναρωτιόταν,βλέποντας από ψηλά τα αγαπημένα της άτομα,γιατί έκλαιγαν,αφού αυτή και το μωρό της,δεν επρόκειτο να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον.
Μέχρι που είδε την γερόντισσα γιαγιά της,να κάνει κάτι περίεργο..
Πήρε την Αγία Γραφή και αφού την τοποθέτησε επάνω στην κοιλιά της γυναίκας,άρχισε να ψελλίζει μία προσευχή!
Ο πόνος που ένοιωσε η γυναίκα ήταν αβάστακτος!Ξαφνικά άρχισε να νοιώθει το σώμα της..!,οι κτύποι της καρδιάς του μωρού,αντηχούσαν μέσα στους δικούς της...
Μέχρι που το άκουσε..
Άκουσε το με μεγάλη δυσκολία και αδυναμία το κλάμμα του.
Ζύγιζε 1650 γραμμρια.Δύσκολο να επιβιώσει..
Η μεταφορά έγινε στην κλινική.
Το μωρό,λιποβαρές,αρνούμενο επί μέρες την κάθε λήψη τροφής,ήταν καταδικασμένο..
Το ανέστησε,η φίλη της μητέρας του,αναλαμβάνοντάς το για μιά εβδομάδα και ταίζοντάς το με ρυζόνερο!Ούτως ή άλλως,δεν είχαν τίποτα να ρισκάρουν...
Και πέτυχε...

Σε ηλικία 4 ετών,το κοριτσάκι πλέον,από λάθος διάγνωση του παιδίατρου,μπαίνει στην εντατική στο λοιμωδών με την οστρακιά να έχει ολοκληρώσει την λειτουργία της..
Οι γιατροί έδωσαν 12 ώρες ζωής στο παιδί..
Αυτό που θυμάται ακόμα και τώρα,σε αυτές τις 12 ώρες προθεσμίας,είναι το οικονογραφημένο παραμύθι που της έφερε ο μπαμπάς της και της διάβαζε συνέχεια.
Τα ζώα της φάρμας και η ορχήστρα τους..

Ηχεί ακόμα στα αυτιά της το τραγούδι που της έβαλε να ακούσει ο μπαμπάς της,όταν βγαίνοντας από το νοσοκομείο επέστρεψαν σπίτι και την έβαλε να ξαπλώσει δίπλα τους στο μεγάλο διπλό τους κρεββάτι..
Ήταν η πρώτη φορά που τους είδε και τους δύο να κλαίνε και να γελάνε μαζί,χωρίς όμως να καταλαβαίνει τον λόγο...

Δεν με νοιάζει,που ξημέρωσα δύο νύχτες στο μπαλκόνι για να δώ την βροχή των άστρων,χωρίς αποτέλεσμα..!
Έχω το δικό μου που με συνοδεύει σε κάθε βήμα της ζωής μου,με προειδοποιεί,με σώζει,με σπρώχνει,με συμβουλεύει..

Ακολουθεί το ..χιτάκι της νεκρανάστασής μου!

Μετά από αυτό,ορκίστηκα ότι θα ακούω,μόνο ROCK!...



...ΣΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ...


..Πριν 28 χρόνια,σαν σήμερα,αφού έρριξε μια ματιά τριγύρω της,στον κόσμο της,αποφάσισε ότι η στιγμή που περίμενε σαν φυσική κατάληξη στο κύκλο της ζωής,έφτασε..
Έμεινε ικανοποιημένη από το έργο της,που επί 82 χρόνια το έκτιζε μόνη της,πολλές φορές με λάθος υλικά,αλλά κατάφερνε πάντα,την τελευταία έστω στιγμή,να το διορθώσει και να το θεμελιώσει σωστά ..
Έδωσε τις τελευταίες ευχές και συμβουλές,έγνεψε στο φώς που την περίμενε και πέταξε με περίσσια ανυπομονησία σε αυτούς που την περίμεναν...
Αυτό που με τσάντισε όμως τότε,ήταν που δεν με ρώτησε..Δεν με ρώτησε αν ήμουν ΕΓΩ έτοιμη να δεχτώ την φυγή της..Ήξερε,ότι θα ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο κομμάτι αυτό που λέγεται 'ΖΩΗ" .Π'οσο μάλλον,αν το κεφάλαιο το συγκεκριμένο είχε γραφτεί για εκείνη!..

Το κατευώδιό μου,ήταν μία εντελώς προσωπική μας υπόθεση..Είπαμε πολλά,όσα μπορούσαμε να πούμε στον λίγο χρόνο που μας απέμεινε,πριν οι λειτουργοί της τυπικής διαδικασίας αρχίσουν την τέλεση του έργου τους...
Δεν της επέτρεψα να με αφήσει!..Την έβαλα να μου υποσχεθεί ότι θα κρατούσε πάντα μαζί της τα γέλια μας στην αυλή του σπιτιού της όπου έζησα υπέροχες,παιδικές στιγμές μαζί της..

Της ορκίστηκα ότι θα της γίνω "τσιμπούρι" στην μετέπειτα ζωή μου,γιατί θα είχα πάντα την ανάγκη από τις συμβουλές της και τις καθοδηγήσεις της..Δεν χρειάστηκε πολύ ζόρι..
Μου είπε,την ένοιωσα,ότι το μεταξύ μας συμβόλαιο είχε επικυρωθεί από την στιγμή της γέννησης μου..
Έμεινα ήσυχη!Την άφησα να αρχίσει το ταξίδι που τόσο περίμενε και δεν φοβόταν..
Ξέρεις κάτι;
Δεν μου λείπει!Δεν μου λείπει,γιατί δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου!Την έχω δίπλα μου,κάθε στιγμή της ημέρας,την νοιώθω,την ακούω,την βλέπω...
Το μόνο που μου λείπει όμως,είναι οι σταγόνες του καφέ που μου έριχνε στο πιατάκι,για να της κάνω παρέα..

Το παρακάτω κομμάτι,από τότε που πρωτοήχησε στα αυτιά μου,και κάθε φορά που ηχεί,με φορτίζει συγκινησιακά.

Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις την γλώσσα..Είμαι σίγουρη ότι θα το καταλάβεις..
Τα συναισθήματα και τα αισθήματα εξ'άλλου,δεν χρειάζονται μετάφραση..

Δικό σου!

Αλλά πρόσεχε όμως..Μην αρχίσεις πάλι τα : "..τι είναι αυτά που ακούτε;"..,γιατί θα συγχιστώ και θα μας πιάσει πάλι το νευρικό μας γέλιο..

Σήμερα γιαγιά μου,θα φτιάξω το φαγητό που σού άρεσε...
Το τραπέζι θα είναι έτοιμο στις 2...



...ΑΓΑΠΗ..


Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση :
«Τί σημαίνει αγάπη».

Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών

Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη,για να δεί αν τον πέτυχε

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς.

Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένατετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε

...«τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει»...