Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

...ΠΕΣΤΟ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

...Μαζευτήκαμε και εχθές στο γνωστό στέκι του  ΚΩΣΤΗ,η γνωστή παρέα και όχι μόνο και αποφασίσαμε να καλωσορίσουμε την πανσέληνο,ακούγοντας αυθεντική ρεμπέτικη μουσική.
Ήταν μία ξεχωριστή βραδιά,γεμάτη  σεβασμό και δέος για μια περασμένη εποχή,για έναν μακρινό τρόπο ζωής,που οι γονείς μας και οι παππούδες μας,έχουν αφήσει τα καθαρά αποτυπώματά τους σε αυτήν.

 Στην παρείστικη κουβεντούλα μας,συγκρίναμε,ψιλοφιλοσοφήσαμε,νοσταλγήσαμε,ζηλέψαμε την αυθεντικότητα ,την καθαρότητα,την ντομπροσύνη των τότε ανθρώπων..
Τα μπαγλαμαδάκια και οι ήχοι από το ξεχασμένο γραμμόφωνο,μας μετέφεραν και μας έβαλαν στο σκηνικό του μεγάλου κύματος της ελληνικής προσφυγιάς,όπου ο κόσμος,απογοητευμένος και χωρίς κανέναν ορίζοντα,έψαχνε για καινούριες πατρίδες,που θα ήταν ικανές να σεβαστούν την προσφορά του και την θέλησή του για προκοπή..
  Πολλοί από αυτούς ανταμείφθηκαν.Με την εργατικότητά τους και το πείσμα τους,πρόκοψαν.
Άλλοι πάλι δεν τα κατάφεραν,και άλλοι δεν άντεξαν τον ξενιτεμό..

  Μετά το τέλος του προγράμματος,δεν επέστρεψα στο σήμερα.Παρέμεινα εκεί,στην εποχή του πραγματικού μάγκα,του ασίκη,του σκληρού δουλευταρά.
Παρέμεινα σε αυτούς που πέρασαν μέσα από διαδικασίες,μέσα από εξελίξεις,που δεν βρήκαν τίποτα έτοιμο να τους περιμένει για να φτιάξουν την ζωή τους Σε αυτούς,που με τα τραγούδια τους,έκτιζαν μία ιστορία,ένα χρονογράφημα μιας περιόδου.
Σε όλους αυτούς,που ήταν ευτυχισμένοι με τα λίγα,γιατί γνώριζαν ότι ήταν καθαρά δικιά τους επιτυχία.
Σε αυτούς,που ήξεραν πώς για να γλεντίσουν πραγματικά,το μόνο απαραίτητο ήταν η καλή παρέα,η διάθεση και ένα μπουκάλι ρετσίνα...

  Κοίταξα κλεφτά στο σήμερα..Και είδα τους απογόνους των δικών μας μεταναστών,να μιζεριάζουν μέσα σε ένα ψεύτικο κόσμο που εκείνοι δημιούργησαν,να εναντιώνονται στους μετανάστες της χώρας τους,να σιχτιρίζουν τους "ξενόφερτους" πολίτες αυτού του κράτους ,χρεώνοντάς τους όλα τα άσχημα που ζεί τον τλευταίο καιρό η χώρα.,να ανησυχούν σε περίπτωση που δεν τους επιτραπεί το κάπνισμα στα ξενυχτάδικα της πόλης...
  Προσπάθησα να "μεταφέρω" και να κουμπώσω τους αντιπροσώπους εκείνης της γενιάς,με τους σημερινούς τους απόγονους.Με εμάς τους ίδιους.Μάταια όμως..!Καμμία ταύτιση,κανένα κοινό σημείο!
Φαίνεται ,ότι μέσα από την πορεία της εξέλιξης κάπου το DNA μπερδεύτηκε και έχασε  τα στοιχεία της κληρονομικής του ιδιότητας..

Μένει όμως κάτι...Οι νότες! Που σε όποιο σύμπλεγμα και να βρεθούνε ,όποιο ηχητικό αποτέλεσμα και να βγάλουν,γίνονται τρόπος έκφρασης διάφορων συναισθημάτων μας.

Και εμείς,όταν θέλουμε να ταξιδέψουμε σε τόπους μακρινούς,σε χρόνους ξεχασμένους,όταν θέλουμε να εκφραστούμε και δεν μπορούμε,κάνουμε βάρκα τα τραγούδια μας και τα αφήνουμε να "κτίσουν" το μοντέρνο χρονογράφημά μας,που ίσως για κάποιες άλλες μελλοντικές γενιές,αποτελέσει ευκαιρία για κλεφτιές ματιες στο τότε παρελθόν τους...