Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

...ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΑ 1880...

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Διαβάζοντας τις μικρές αγγελίες, που δημοσιεύτηκαν στον Αθηναϊκό Τύπο στα τέλη του 1800, παρακολουθούμε την αγωνία των απλών ανθρώπων να δαμάσουν τη ζωή τους και να αντιταχθούν στο πεπρωμένο τους. Οι γενιές των Ελλήνων που έτυχε να ζήσουν μετά το 1880, για πρώτη φορά μπορούσαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να επιλέξουν το επάγγελμα τους, να σπουδάσουν (άντρες και γυναίκες), να  εκμεταλλευτούν την, έστω και, λιγοστή αποταμίευση των προγόνων τους.
Ας παρακολουθήσουμε ορισμένες μικρές αγγελίες, που συνέλεξε η  Κούλα Ξηραδάκη (Η Αθήνα πριν 100 χρόνια, εκδ. Κέδρος). Οι αγγελίες είχαν δημοσιευτεί  στον Αθηναϊκό Τύπο του 1880 (οι τίτλοι και τα σχόλια των αγγελιών είναι του υπογράφοντος):

1. Ο γαμπρος, το ορφανό και η …ραπτομηχανή
Αγγελία από τον Αθηναϊκό Τύπο του 1880:
«Ζητείται γαμβρός δια κόρην ορφανήν, ηθικοτατατην, προτιθεμενη να τον ακολουθήση μετά τον γάμον ακόμα και εις την Αμερικήν. Η κόρη πλην των ψυχικών χαρισμάτων διαθέτει και ραπτομηχανήν»
Σημείωση: Πάντως το μεγαλύτερο προσόν της ηθικοτάτης κόρης ήταν ότι ο γαμπρός δε θα είχε πεθερά (ορφανή)

2.Πόσο στοιχίζει ένα ιδιαίτερο μάθημα σήμερα;
Aγγελία από τον Αθηναϊκό Τύπο του 1880:
«Ελληνις αριστούχος της γαλλικής, παραδίδει μαθήματα αντί τροφής (ένα γεύμα δι έκαστον μάθημα). Πληροφορίαι εις τα γραφεία της «Εφημερίδας των Κυριων», οδός Φιλλελήνων, έναντι αγγλικανικής εκκλησιας»
Σημείωση :  Αν υπολογίσετε ότι, στην εποχή μας, ένα ιδιαίτερο μάθημα Ιταλικής γλώσσας τιμολογείται προς 15 ευρώ, τότε με δυσκολία θα έχετε «ένα γεύμα δι έκαστον μάθημα», για να μη νομίζετε ότι έχει αλλάξει πολύ η ζωή των καθηγητών τα τελευταία 120 χρόνια. Πάντως, είναι, επίσης, αλήθεια ότι ορισμένα, ελάχιστα,  ιδιαίτερα μαθήματά τιμολογούνται προς 50 ευρώ την ώρα.

3.Και φοιτητής και ….δούλος
Aγγελία από τον Αθηναϊκό Τύπο του 1880:
«Νέος χρηστός εξ επαρχίας ζητεί οικίαν, ινα υπηρετών ως δούλος αντί στέγης και λιτού γεύματος, να δύναται να παρακολουθεί τας σπουδάς του εις το Πολυτεχνείον κατά τας απογευματινές ώρας»
Σημείωση: Ευτυχώς ο σημερινός φοιτητής δε χρειάζεται να δημοσιεύσει τέτοιες αγγελίες!! Ίσως γιατί «κατά τας απογευματινάς ώρας» o “αυθεντικός” φοιτητής μας παίρνει τον πρώτο του καφέ!! (και, μεταξύ μας, καλά κάνει)

 πηγή

...ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ ΕΤΣΙ;...

         
  Όλα τα' χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει

Στα χρόνια του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, είναι γνωστό πως η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη, που κάθε άλλο παρά με τη σημερινή έμοιαζε.
Κοντά σε όλες τις ελλείψεις και η ψυχαγωγία ήταν περιορισμένη και θα ήταν πολύ τυχερός κανείς, εάν κατάφερνε να τον προσκαλέσουν στις λιγοστές κοσμικές συγκεντρώσεις που γινόταν. Το εισιτήριο για τα κοσμικά σαλόνια δεν μπορεί να πει κανείς πως ήταν πολύ δύσκολο.
 Δεν είχε, βλέπετε ακόμα διαμορφωθεί ο κύκλος της καλής τάξης, γιατί το χρονικό διάστημα από την απελευθέρωση δεν ήταν και μεγάλο.
 Βέβαια, δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρίσκεται κανείς σε μια δεξίωση του Αντιβασιλιά Άρμανσμπεργκ. Σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις βρισκότανε και ο Κωλέττης, που όταν τον ρώτησαν τι γνώμη έχει για το αραχνοΰφαντο μαύρο βέλο, που φορούσε στο πρόσωπο της η εύθυμη χήρα των σαλονιών και της αποψινής συγκέντρωσης Μαριορή - Ζαφειρίτσα Κοντολέοντος, απάντησε "Έτσι δε θα φαίνεται όταν θα .... κοκκινίζει καμιά φορά αν .... (και συμπλήρωσε) : Μωρέ όλα τα' χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει".

      Πήδησαν πολλά παλούκια
  Οι Ρωμαίοι διασκέδαζαν με τα πιο απάνθρωπα θεάματα.
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά, που είχε εμπνευστεί ο Νέρωνας, ήταν το πήδημα των λόγχων. Κάρφωναν, δηλαδή τη λόγχη ανάποδα στη γη, με τη λεπίδα της προς τα πάνω και οι λογχισταί ήταν υποχρεωμένοι να τις πηδούν, χωρίς να τις αγγίζουν.
  Εκείνος που είχε την ατυχία να την παρασύρει με το πήδημα του, τον έπιαναν οι παρατηρηταί και τον κάρφωναν ζωντανό πάνω στη λόγχη. Το φριχτό αυτό θέαμα μεταφέρθηκε αργότερα στο Βυζάντιο.
 Με τον καιρό, όμως το πήδημα των λόγχων κατάντησε να γίνει τυχερό παιχνίδι και ο λαός του Βυζαντίου έβαζε μεγάλα στοιχήματα για τους νικητές. Το παιχνίδι αυτό, που το ονόμαζαν πάλους, έβγαλε διάσημους αθλητές, όπως τον Αμάραντο, το Λαγόνη και το Φρύλιχο. και οι τρεις αυτοί έγιαν ξακουστού στη βασιλεύουσα, επειδή πηδούσαν χρόνια ολόκληρα τους πάλους χωρίς να τους συμβεί ποτέ κανενα ατύχημα.

 Παρόλα αυτά όμως κι οι τρεις σκοτώθηκαν στο τέλος, σε αγώνες που έγιναn μπροστά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το Μονομάχο. Από το δραματικό αυτό αγώνισμα, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση "Πήδησαν πολλά παλούκια", που τη λέμε για ανθρώπους αμφίβολης ηθικής.



      Πάει σαν το στραβό στον Άδη

Σε αυτόν για τον οποίο λένε τη φράση αυτή, αποδίδουν μια αδιαφορία, μια μοιρολατρεία, μια έλλειψη αντίστασης στα δυσάρεστα γεγονότα.

 Στο μεσαίωνα, στα μάτια των νεκρών έβαζαν μια μαύρη ταινία έτσι, που ο πεθαμένος να μην μπορεί, σύμφωνα με τις προλήψεις εκείνου του καιρού, να ξαναγυρίσει στη γη σαν βρυκόλακας. Ενώ παραδεχόταν, οι απλοϊκοί φυσικά, ότι τα ανθρώπινα μέλη πάθαιναν φθορές στο τάφο, πίστευαν πως μόνο τα μάτια μένουν ανέπαφα. Στους μεγάλους λοιπόν εγκληματίες, έμπηγε ο δήμιος στα μάτια τους δύο καμμένα καρφιά.
Αντίθετα δεν έβαζαν ούτε τη μαύρη ταινία στους αδικοσκοτωμένους, για να μπορέσουν να γυρίσουν και να πάρουν εκδίκηση.

Δεν ιδρώνει τ’ αυτί του

  Ο Ασκληπιός άρχισε από επαρχιακός γιατρός στα Τρίκαλα. Αν έγινε θεός, το χρωστά στο Δία, που θέλησε κάπως ν' ασχοληθεί μαζί του.
 Ο Δίας ήξερε καλά να γιατρεύει τις αρρώστιες. Είχε, μάλιστα, ειδικότητα στις επιδημίες, αλλά ήταν πολύ μεγάλος, για να τον ζαλίζουν οι άνθρωποι με μικροπράγματα. Δημιούργησε λοιπόν, δεύτερες θεότητες, που πήραν πάνω τους τις καθημερινές έννοιες του γένους των θνητών. Ο Δίας κράτησε την ψυχή. Το σώμα το ανέλαβε ο Ασκληπιός, μεγάλος φιλάνθρωπος, ο μόνος που βοήθησε τους φτωχούς και τους άρρωστους.

   Ο Παυσανίας μας εξηγεί, πώς ήταν τα Ασκληπία. Είχαν πελώριες αίθουσες, ανοιχτές στον καθαρό αέρα, κάτι σαν τα σημερινά σανατόρια. Στα Ασκληπία αυτά, αναφέρονται θεραπείες ψυχοπαθών, λεπρών, αρθριτικών και άλλων. Όσο τσαρλατάνικες κι αν φαίνονται σήμερα πολλές από τις θεραπείες του, ο Ασκληπιός ήταν τίμιος γιατρός: Δεν ξεγελάει τους πελάτες του, δε ζητά πληρωμή, παρά αφού ευχαριστηθούν από την επέμβαση του.

  Κάποια τον ρωτάει -σε πλάκες που βρέθηκαν στην Επίδαυρο-με τι τρόπο να κάνει παιδί. Άλλος πώς να ξαναβρεί την όραση του. Κάποιος πάλι τον ευχαριστεί, επειδή τον απάλλαξε από τις ψείρες και πολλοί απλοϊκοί του ζητούν χάρες άσχετες με την υγεία. Κάποια π.χ. τον ρωτά με ποιον τρόπο να κάνει το φίλο της να την αγαπήσει. «Να τον κλείσεις σ' ένα πολύ ζεστό δωμάτιο-τη συμβουλεύει εκείνος- κι αν ιδρώσουν τ αφτιά του, θα σ αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα». Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «δεν ιδρώνει τ’ αυτί του», που τη λέμε συνήθως, για τους αναίσθητους και αδιάφορους.


πηγή

...ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ...

...Μου τις έστειλε καλός φίλος .