Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

...Ο ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ..

.Τώρα τελευταία,πολύ με την ..πανίδα και την χλωρίδα έχω μπλέξει και ασχολούμαι..φταίει μήπως η επαφή μου με την φύση?..,ποιός ξέρει?..

…Πάντως αυτό το post,θα το διαβάσετε όλοι απαραίτητα,θέλετε δεν θέλετε,γιατί θα υποστείτε τις συνέπειες..ΧΑ ΧΑ.Και αρχίζω λοιπόν…
,,,,Πριν 10 χρόνια (!),Ω!ναι!!,θέλοντας να ικανοποιήσω τις κηπουρικές μου..ανησυχίες-την τύφλα μου την μαύρη,δηλαδή είχα,και ακόμα έχω,-αποφάσισα να αγοράσω καμμιά 20 ΚΑΚΤΟΥΣ!Ναι,αυτά τα όμορφα φυτά,που παρακαλάνε να ξεχάσεις να ασχολείσαι μαζί τους,εκλιπαρώντας και φωνάζοντας.."ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΟΤΙΖΕΙΣ!!"..Γι αυτό τα λατρεύω αυτά τα φυτά..Τα αγοράζεις,και τα αφήνεις στην μοίρα τους κάτω από τον καυτό ήλιο..

…Τα χρόνια περνούσαν και κάθε χρόνο,(όπως τα 10 μικρά αραπάκια,-το τραγούδι,ντε!),ο αριθμός των κάκτων μειωνόταν,ώσπου τα τελευταια 3 χρόνια αριθμούσαν 6,μέχρι φέτος τον χειμώνα,που αποφάσισαν,να παραμείνει το εξής,ένα!..

Δια της αφαιρετικής,και με σωστά μαθηματικά,έμεινε 1 το οποίο από το σοκ της μοναξιάς,άλλαξε μορφή και σκεφτόταν πολύ,αν έπρεπε να συνεχίσει να υφίσταται…

…Το βοήθησα στην απόφασή του,μεταφυτεύοντας το σε μία παλιά πήλινη..σαλατιέρα που την είχα για πέταμα..!Και το άφησα στη μοίρα του..Μπάλλα με αγκάθια ήταν πριν,μπάλλα με αγκάθια παρέμεινε…
….Ώσπου,πριν 15 ημέρες είδα από την κορυφή του να ξετσουμίζει ένα κακάσχημο τσουτσουνοβλαστάρι,σαν..(άσε,δεν το γράφω..,το αφήνω στη φαντασία σας..) και σκέφτηκα,ότι η..μουρτζουφλιά,το είχε μεταλλάξει το κακόμοιρο..

….Το ασχημοβλάσταρο στην θέση του για μιά εβδομάδα καθόταν απτόητο..Με κοίταζε ,το κοίταζα γεμάτη απορία,να δω που στο διάολο θα καταλήξει και ποιός ο σκοπός που ξετσούμισε έτσι ξαφνικά στη ζωή του κάκτου μου..

..Πριν 2 εβδομάδες,Σάββατο βράδυ στις 10,βγήκα να ποτίσω τα φυτά μου και να καθαρίσω την βεράντα μου..ΚΑΙ….
ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ!!!!!…

…Στην κορυφή του ασχημομούρικου βλασταριού,άνθισε λουλούδι..
..προσέξτε με προσοχή και παρατηρείστε την ώρα..η φωτο αυτή τραβήχτηκε στις 10 το βράδυ όπως έγραψα..

10.15..



..το λουλούδι γυρίζει προς τα αριστερά..

10.30..


..ο ανθός άνοιξε περισσότερο..το θαύμα είναι ότι η κάθε αλλαγή του ήταν ορατή και φαινόταν..


11,00 το βράδυ…

..Το θαύμα αυτό λοιπόν συμβαίνει κάθε τρία χρόνια και το πανέμορφο λουλούδι διατηρείται μόνο 24 ώρες!!!!Ήξερα ότι από εκείνο το βράδυ,θα άρχιζε να ρίχνει τα πέταλά του και την επόμενη το πρωί θα ήταν πλέον μαραζωμένο και πάλι κακάσχημο..!

..Μήπως σας θύμισα μία ταινία με τον ΝΤΕΝΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΜΕΡΟ και τον κο.WILSON?

Πείτε μου τώρα..,φταίω εγώ που την έχω "δεί" τώρα τελευταία,πολύ..χλωρίδα???

...Την επόμενη ημέρα...


12,00 το μεσημέρι


14,00


Το ..ασχημόπαπο,στο ζενιθ της ομορφιάς του


...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ...


Αποφασίζει κάποτε ο Χριστός να κατέβει στη γη, να δεί πώς είναι τα πράγματα κάτω.


Μπάινει σε ένα μπαρ, κάθεται και δίπλα του κάθονται και τα πίνουν ένας Γερμανός, ένας Γάλλος και ένας Έλληνας. Ο Χριστός δεν πίνει τίποτα. Μετά από λίγο, τον κοιτάει ο Γερμανός, και λέει στον μπάρμαν:

- Δώσε μια μπύρα από μένα στο παιδί που κάθεται εκεί, κρίμα είναι και φαίνεται να διψάει.
Δίνει λοιπόν ο μπάρμαν μια μπύρα στον Χριστό και την πίνει.

Μετά από λίγο, κοιτάει τον Χριστό ο Γάλλος, φωνάζει τον μπάρμαν και του λέει:
- Δώσε ένα μπουκάλι κρασί στο παιδί εκεί, κρίμα είναι να κάθεται έτσι μόνος του και να μην πίνει τίποτα. Εγώ κερνάω.

Πάει λοιπόν ο μπάρμαν στον Χριστό το μπουκάλι το κρασί κι αυτός το πίνει. Δεν περνάει λίγη ώρα, φωνάζει κι ο Έλληνας τον μπάρμαν και του λέει:

- Κέρνα από μένα το παιδί που κάθεται εκεί, ένα καραφάκι ούζο και πήγαινέ του κι ένα περηποιημένο μεζέ, γιατί σαν να φαίνεται πεινασμένος.

Πηγαίνει λοιπόν την παραγγελία ο μπάρμαν στον Χριστό. Κάποια στιγμή σηκώνεται ο Χριστός πλησιάζει τον Γερμανό, τον ακουμπάει στον ώμο. Τινάζεται τότε εκείνος και γεμάτος έκπληξη του λέει:
- Χριστέ μου, εσύ είσαι!
- Πώς με κατάλαβες; απορεί ο Χριστός.
- Αφού μόλις με ακούμπησες, μου πέρασαν τα αρθριτικά μου.

Πλησιάζει τότε ο Χριστός τον Γάλλο και καθώς τον ακουμπάει στον ώμο, αυτός τινάζεται, τον κοιτάζει και του λέει:
- Χριστέ μου, είσαι στα αλήθεια εσύ!
- Μα καλά πώς με αναγνώρισες; Απορεί ο Χριστός.
- Μόλις με άγγιξες, μου πέρασε το άσθμα που με ταλαιπωρούσε χρόνια!

Πλησιάζει τέλος ο Χριστός και τον Έλληνα. Πάει να τον ακουμπήσει, τραβιέται ο Έλληνας.
- Μα καλά τί έπαθες; ρωτά ο Χριστός.
- Χριστέ μου, του λέει ο Έλληνας, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω μπροστά μου, αλλά χειρονομίες από σένα δεν θέλω...

..........


Είδα κι έπαθα να βγάλω .........αναπηρική σύνταξη !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!