Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

...Ο ΣΑΤΥΡΟΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ...



Αξιότιμε κύριε Helmut Markwort, αρχισυντάκτη του περιοδικού Focus

Το εξώφυλλο του περιοδικού σας (αριστερά),είναι κακόγουστο και χυδαίο.

Ανησυχείτε για τα «φράγκα» σας και αυτό δεν σας εμποδίζει να προσβάλλετε την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας.

Πολιτισμός κ. Markwort είναι το εξώφυλλο του περιοδικού της ομάδας μας (δεξιά). Πολιτισμός είναι ο Σάτυρος του Αρχαιολογικού Μουσείο Αθηνών. Ελπίζουμε να τον γνωρίζετε.

Η σημερινή έκδοση του περιοδικού μας και η παρουσία του Σατύρου είναι αφιερωμένη σε εσάς, στους συνεργάτες σας και στο έγκυρο περιοδικό σας!
Ας σταθούμε όμως στα «φράγκα» γιατί, από όλα όσα γράφετε, αυτά και μόνο φαίνεται να σας ενδιαφέρουν.

Λέμε λοιπόν: ας πληρώσει η Γερμανία τις αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που έγιναν στην Ελλάδα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ας επιστρέψει το χρυσό που υφάρπαξε από τη χώρα μου και τότε θα δούμε ποιος χρωστάει ποιόν!


Όσο για τους απατεώνες, σας συμβουλεύουμε να τους ψάξετε στις φυλακές του Μονάχου.


Απάτη δεν γίνεται μόνο με έναν. Χρειάζονται τουλάχιστον δύο! Το όνομα SIEMENS, das "Flaggschiff" Deutschlands και οι δωροδοκίες, σας θυμίζουν τίποτα;
Η πρέπει να φρεσκάρουμε τη μνήμη σας για τα υποβρύχια designed in Germany που "μπατάρουν" στου Σκαραμαγκά και τα τανκ που δεν δέχεται να "ψωνίσει" η Ελλάδα από τη χώρα σας; Η μήπως δεν γνωρίζατε πως η Γερμανία έχει μεταβληθεί τα τελευταία χρόνια στο μεγαλύτερο προμηθευτή οπλικών συστημάτων της Ελλάδας και πιέζει ασφυκτικά με κάθε τρόπο τη χώρα μου να αγοράσει το Eurofighter;
΄

Δε φταίτε όμως εσείς. Φταίει ο Έλληνας πολίτης που ανέχεται προσβολές σαν τη δική σας αλλά και την ανεπάρκεια των πολιτικών, που κακώς επέλεξε να τον κυβερνούν! ...


...ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και ΟΧΙ ΜΟΝΟ...

(..Μου το έστειλε πριν λίγο μία καλή φίλη και ΟΦΕΙΛΩ να σας το μεταφέρω.)

Mουσική παιδεία,
βενεζουέλα

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα,
το El Sistema (Fundaci’on del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela).

Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένεςπεριοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς.
Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.
Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες.

Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές !Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή τηνΟρχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του el Sistema, ο 28χρονος μαέστροςΓουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες .

Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ.
Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί ακροατές τους ζήτησαν και ανκόρ.Ξεκίνησε το ανκόρ με ένα ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαντο κομμάτι και χειροκρότησαν.
Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους και μάλιστα στην Αυστρία.
Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα.Και παίζουν καλά οι άτιμοι: δες τους :



Μόνο που δεν είναι οι ΣιμονΜπολιβάροι που είναι πιτσιρικάδες μεν, αλλάγύρω στα 20-25.
Είναι οι από κάτω από αυτούς, τα παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο.
Η Ορχήστρα «Τερέσα Καρρένιο», έτσι τους λένε.
Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα.

Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος, που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν.
Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με πανδύσκολο ανσάμπλ.

Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα.
Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.
Χειροκροτήματα και περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν άγνωστο Χορό ενός αγνώστου συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες.
Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας.

Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει καθώς η μουσικήπροχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή.
Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει, συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη ορχήστρα, ίσως ναμη φτάνει τα 200 άτομα των Μπολιβάρων, αλλά τα 150 τα ζυγώνει σίγουρα.�

Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί:





....Ας προσγειωθούμε λοιπόν στη χώρα τη δική μας.

Είναι μια χώρα που τα παιδάκια τα λένε Περικλήδες, Νεφέλες, Ιάσονες και Ιόλες.
Παλιά χώρα, με ιστορία. όμορφη χώρα. Και οι Περικλήδες με τις Ιόλες μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση,
παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα, ακούγοντας τους γονείς τους να λένε πόσο καλύτερη είναι η δικιάτους μαιζονέτα από τη μαιζονέτα των Χατζηπαπαραίων, και ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα. Ή μάνατζερ! Ή να τα προσλάβουν στα Stage.

Στη χώρα αυτή υπάρχουν κάτι ορχηστρούλες που η και καλά καλύτερη στις καλές της βραδιές κάνει ένα φάλτσο ανά δεκάλεπτοκαι στις άσχημες κάνει μόνο φάλτσα.Η λέξη «μουσικός» συνήθως σημαίνει «μπουζουξής», ο κύριος και η κυρία Χατζηπαπάρα πετάει γαρδένιες στον ΛεΠα,
ο Περικλής βολοδέρνει στις καφετέριες και η Ιόλη διαβαζει ότι η Μακρυπούλια τα έφτιαξε με τον Νίνο και μετά οραματίζεται να βγει ωςγλάστρα στη Μενεγάκη.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το μισό από της χώρας των ημιμαθών και αδιάφορων,που επί πλέον έχει χρεωκοπήσει….

(..Ελπίζω να μην σας κούρασα!Άλλωστε,δεν μας συμβαίνει κάθε μέρα να ανατριχιάζουμε με τέτοιες πράξεις και τέτοιου είδους επιτεύγματα..)