Ειδομένη 2016

Απ΄τα φιλμ της Οδύσσειας

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Όταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης γράφει στίχους, και ήθελε πάλι πολύ φως να ξημερώσει, είχε στο νου του τα ορφανά προσφυγόπουλα που διασχίζουν στις μονότονες πορείες τους τις πρώτες γραμμές της ευρωπαϊκής οπισθοφυλακής.....

 Είχε κατά νου πως κάποτε πλήθη θα διατρέχουν την ηπειρωτική χώρα σε μια απ΄εκείνες τις σπουδαίες πορείες που δεν έχουν άλλο στόχο απ΄τη ζωή. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Μανώλης Αναγνωστάκης δεν θα έστεκε έκπληκτος, εμπρός στις ταπεινωμένες σημαίες, τα εμβλήματα, τ΄απόφωνα της παλιάς και γνώριμης ιστορίας που ενώπιόν μας χάνουν όλη τους τη δόξα.
Παρόμοιοι ποιητές, άνθρωποι που δεν παραδέχονται τις ήττες τους μας υποδέχονται στα ξέφωτα γύρω απ΄τη μικρή πόλη της Ειδομένης. Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά μας σαν σημαία, υπομνηματίζουμε με κάθε τρόπο, σε όλους τους τόνους, αγνοώντας θυσίες και κίνδυνο. Αυτές οι πόλεις, φίλε Μανώλη Αναγνωστάκη, όσοι δηλώνουμε φίλοι σου, θα ΄μαστε οι πρώτες απώλειες, να το θυμάσαι.

Το ταξίδι των προσφύγων απ΄τα τουρκικά παράλια ως τα ελληνικά, χερσαία σύνορα μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η βοήθεια τώρα πια ονομάζεται hot spots. Πρόχειρες κατασκευές αγαπητέ Μανώλη, κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων φιλοξενούν όσους απέμειναν απ΄το ξεκλήρισμα . 

Άλλοι συνεχίζουν ώσπου να περάσουν τον κάμπο και τότε νιώθουν κάπως την καρδιά τους να πληρώνεται, καθώς τις επόμενες μέρες κατακτούν τους δρόμους της Ειδομένης, αποφασισμένοι να σταθούν κάποτε ρωμαλέοι και αδιαμφισβήτητοι στο ιστορικό κέντρο του Ντύσελντορφ, της Βιέννης, του Παρισιού με τα γυμνά του, του Μπορντώ, του Μιλάνου, της Λιλ. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πρωταγωνιστούν ως το θάνατο αναστυλώνοντας τους Αστούς του Ροντέν, με την αυθεντικότητα που κάποτε γεννήθηκαν ρακένδυτες οι μορφές εντός του γλύπτη. Στην Ειδομένη θα ΄λεγε κανείς πως διδάσκεται η σπουδαία ιδιότητα της γενναιοδωρίας. Ιδιότητα που μπορεί ακόμη και ένα έθνος να διασώσει, αν καλλιεργηθεί κατάλληλα. Ή μια ψυχή, αν ποτέ συναντήσει τις ίδιες τις συνθήκες της.

Στην πορεία για την Ειδομένη θα συναντήσεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Κρήτες, Μακεδόνες, αγώνες. Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, Εμμανουήλ Κατσίγαρης, ανθυπολοχαγός Αθανάσιος Δογάνης. Η εύφορη κοιλάδα του Αξιού κέρδισε την αθανασία με το αίμα της νεαρής Κατερίνας και άλλων και άλλων που κοιμούνται πάνω στις γραμμές. Κάτω απ΄τα φυλάκια κυλούν οι πνιγμένοι και όσοι αψηφώντας βροχές και απαγορεύσεις γυρεύουν την καινούρια τους πατρίδα.

Πριν από μερικά χρόνια γκρεμίσαμε τα τείχη. Ήταν τέτοια η ηδονή εκείνων των ημερών ώστε εξαγοράσαμε για πάντα τη ζωή μας. Τώρα από μια απόσταση κερδισμένη στα ζάρια και τη μοναξιά κοιτάζουμε καθώς γράφονται οι καινούριες σελίδες της ιστορίας. Καμιά φορά νιώθουμε την ντροπή μας και δακρύζουμε. Μια αρρώστια της ψυχής και της φαντασίας μας κατατρώει. Είμαστε λέει καταδικασμένοι να γερνούμε μαζί με τις ηπείρους, τραβώντας στις άγνωστες θάλασσες. Ένας καιρός δόκιμος πιλότος των Κυκλάδων μας οδηγεί. Μας δείχνει τους πνιγμένους, λάμπει πάνω απ΄τα περιθώρια. Έξαλλα σήματα απόψε φθάνουν απ΄τη Δυτική όΧθη, τη Λευκωσία, την Ερυθρά, την Ειδομένη, την Δαμασκό. 

Εμείς με φόντο τη ζούγκλα φωτογραφίζουμε μία μία τις μέρες και τις φθορές μας. Συνηθισμένοι στα δράματα, καμιά από τις τέχνες του θανάτου δεν μας ξεσηκώνει.

Πηγή