γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Διδάσκω εφήβους πάνω από δύο δεκαετίες και πάντα έβρισκα δυο χιλιοειπωμένα λόγια να τους πω για το νόημα του έπους του ’40.
Τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι θα μπορούσα να τους πω…....
Δυσκολεύονται να καταλάβουν τη σημασία του “Όχι”.
“Τι να το κάνεις το ΟΧΙ, όταν, τελικά, χάνεις;” προτιμούν τη σύγχρονη στρατηγική του συμβιβασμού. Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος και άλλοι τους είπαν ότι είναι εθνοσωτήριος η πολιτική του “ΝΑΙ” και τα παιδιά έχουν μάθει να μην αντιδρούν
“Και ο κακός, ο Χίτλερ; πόσο κακός ήταν; Αν ήταν κακός, γιατί τον μνημονεύουν, ακόμα, Έλληνες “πατριώτες”. “Πώς λέγεται αυτός που συμπαθεί τον εχθρό”, με ρωτάνε;
Τους μιλώ για τα μαρτυρικά χωριά των Ελλήνων: Δίστομο, Καλάβρυτα, Δομένικο, Καβαλλάρι, Λιδωρίκι, Σέρβια, Χορτιάτης κ.ά. Σηκώνουν τα μάτια από το κινητό τους, που κρύβουν στα γόνατα τους, και με κοιτούν με απορία.Ανήκουν στη γενιά που οι απορίες μένουν απορίες, αν δεν υπάρχει η απάντηση στο βικιπαίδεια.
“Ανήκουν στη γενιά”, που εγώ τους δημιούργησα και τους κληροδότησα και τώρα τους κουνώ το δάχτυλο, όπως κάνουν όλοι οι ανεύθυνοι
Το θεωρούν υπερβολικό το ότι υπέφεραν και πείναγαν οι Έλληνες στην κατοχή. Το θεωρούν μεμονωμένο περιστατικό το ότι, άκουσον-άκουσον, πέθαιναν από την πείνα.Ανήκουν στη γενιά που τρώνε με delivery και εκστασιάζονται στον καναπέ βλέποντας άλλους να μαγειρεύουν.
“ανήκουν στη γενιά”, που εγώ τους δημιούργησα και τους κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Θέλω να τους μιλήσω για τη σημαία, αυτή που είναι “απ τα κόκαλα βγαλμένη”. Θέλω να τους πως ότι μπορεί να είναι ένα πανί αλλά κρύβει από πίσω του σκιές ανθρώπων, που με χαιρετάνε από την Πίνδο, το Μόροβο, τον Καλαμά,την Τρεμπεζίνα, τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο, το Μπομπεσι,το Καλπάκι κ.α.
Ο Σωτήρης, ένας ευαίσθητος μαθητής Λυκείου, είχε την ελληνική σημαία κάτω από τον Ζαχοράκη αλλά την έβγαλε για να μην τον κατηγορήσουν οι φίλοι του ως Χρυσαυγίτη.Ανήκει στη γενιά που θεωρεί τη σημαία ως εξάρτημα γηπέδου και κοινοβολευτικών ναζιστών.
“ανήκει στη γενιά” που εγώ του δημιούργησα και του κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Δε θέλω να τους μεταφέρω ανούσια διλήμματα για το ποιος είπε το Όχι: “Ο Μεταξάς ή ο Λαός”.
Και αν είπε το “Όχι” και ο Μεταξάς, μήπως θα γίνει λιγότερο μισητός ως Δικτάτορας;
Θέλω να τους μιλήσω για τους 1.924 εθελοντές Έλληνες Δωδεκανήσιους, που άφησαν τις οικογένειες τους με τους Ιταλούς και πήγαν στην Πίνδο να πολεμήσουν ενάντια στους Ιταλούς (τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμα υπό Ιταλική κυριαρχία). Αυτοί δεν χρειάζονταν να ακούσουν ούτε ΟΧΙ, ούτε ΝΑΙ.. Απλώς πήγαν εκεί που τους κάλεσε η καρδιά τους και όχι τα χαρτιά τους.
Γι΄ αυτούς τους Δωδεκανήσιους θέλω να της μιλήσω και με ακούνε με προσοχή, όταν μιλάω για τη Ρόδο, βλέπετε ετοιμάζονται να πάει πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο.Ανήκουν στη γενιά που γνώρισε τη Ρόδο ως τόπο αχαλίνωτου τουρισμού.
“ανήκει στη γενιά”, που έχω της δημιούργησα και της κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Θέλω να τους μιλήσω, με την ευκαιρία της εθνικής εορτής, για το νόημα της πατρίδας. Αλλά σωπαίνω, γιατί, κάπου, άκουσα ότι πατριώτης εν καιρώ ειρήνης σημαίνει να είσαι συνεπής στις φοροδοτικές υποχρεώσεις, παραγωγικός στην εργασία σου, να προστατεύεις το περιβάλλον και να ενεργείς εθελοντικά γι αυτό, να ακολουθείς τους νόμους, να συνεργάζεσαι με τις Αρχές, να καταγγέλλεις τον παραβάτη και να ενισχύεις την οικονομία αυτού του τόπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..