Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Πέρασαν 192 χρόνια, μα ίδια γράφεται το ταξίδι στην άγονη γραμμή.


 γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Ήταν η πρώτη εθνοσυνέλευση, τον Δεκέμβρη του 1821, στο χωριό Πιάδα έξω από την Επίδαυρο, πήραν μέρος 60 αντιπρόσωποι,
από τις επαναστατημένες περιοχές της πατρίδας μας.
Εκεί γράφτηκε  η διακήρυξη ανεξαρτησίας της Ελλάδας, ορίστηκε ο τρόπος της προσωρινής λειτουργίας του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και την πρωτομηνιά του 1822,  ψηφίστηκε  το πρώτο Σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδας, έργο ενός Ιταλού, του Βιτσένζο Γκαλλίνα, μαζί με τον Αλέξ. Μαυροκορδάτο και τον Θεόδωρο Νέγρη.....

Οι ιστορικοί μελετώντας τους απεσταλμένους γράφουν για αντιπροσώπους, διορισμένους από τοπικά κοτσαμπάσικα όργανα, στον Μοριά έγιναν ακόμη και ψευτοεκλογές, ενώ οι απεσταλμένοι ήταν επιλογή της πελοποννησιακής γερουσίας, (ιστορικός Τάσος Βουρνάς).
Υπήρχαν όμως και διαφορετικοί απεσταλμένοι, εκείνοι που έδωσαν όλο τους το είναι, για τον ξεσηκωμό. Όπως ο απεσταλμένος της Κάσου, Μανώλης Χατζηαντωνίου,  καπετάνιος και ένθερμος πατριώτης, που είχε διαθέσει για τον αγώνα τα καράβια, αλλά και ολάκερη την περιουσία του, υπέγραψε μάλιστα το ψήφισμα σαν «καπετάν Μανόλης  Κασιώτης».


Μετά την ισημερία, τους αληθινούς, εποχικούς μασκαράδες και το πριβέ πάρτυ του Παόλο Κόελο στην Αθήνα, μπαίνουμε στο τριήμερο ξυπνημάτων μνήμης από τις σκονισμένες, σκοτεινές γωνιές του μακρινού παρελθόντος.
Φουστανέλες, τσαρούχια κρυφά σχολειά και καριοφίλια, ένα σωρό αλήθειες και ψέμματα ανταγωνίζονται, απέναντι στην δύσκολη καθημερινότητα.
Δεν έχει και πολύ σημασία η πραγματική ιστορία, αυτό που απομένει είναι ο τρόπος που στέκεται, σαν παραμύθι, στο μυαλό του σύγχρονου Έλληνα.
Ο ένοχος, τελικά, μάλλον βρέθηκε, δεν είναι άλλος από τα Τούρκικα σήριαλ, αυτά είναι που εισβάλουν και προκαλούν μέγιστο κακό στην ακριβή μας, γαλαζοαίματη Ελληνικότητα μας.
Θα παρελάσουμε, λοιπόν, ψηλώνοντας δυο πόντους, αν σηκωθούμε στα μπροστινά μας δάχτυλα.
Υπάρχει ένα κοινό μυστικό, τόποι όπως η Κάσος, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση, πλήρωσαν το τίμημα, πιο ακριβά από όλα τα αστικά κέντρα μαζί.
Έτσι, με τη τη συνδρομή του πασά της Αιγύπτου, Μεχμέτ Αλή, και κατόπιν προδοσίας, την αποφράδα 7η Ιουνίου 1824, οι Τούρκοι σχεδόν έσβησαν την Κάσο, που αντιστάθηκε ολομόναχη, αποτέλεσμα 7.000 Κασιώτες νεκροί ή αιχμάλωτοι για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας. Για αρκετά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, το νησί παρέμεινε εντελώς ξερό και έρημο.
Ο πειρατής Ισμαήλ Γιβραλτάρ, που του ανατέθηκε το ξεπάστρεμα του νησιού, φαίνεται να είπε στον Δεριγνί:
«Η Κάσος δεν υπάρχει πια, την κατέστρεψα εντελώς και δεν άφησα ρουθούνι να ανασάνει!…..βέβαια πρέπει να έχουν διαφύγει ορισμένοι».
Οι Κασιώτες, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της άγονης γραμμής, δεν αντιστέκονται στα αλλόγλωσσα τηλεοπτικά προγράμματα, δεν φαίνεται να δυσκολεύονται για τα Τούρκικα καθημερινά σήριαλ, όμως παλεύουν για να τραβήξουν μερικούς τουρίστες παραπάνω από τους γειτονικούς, ξένους προορισμούς.
Άμεσο αποτέλεσμα των περικοπών, δεν έχουν ούτε έναν διοικητικό υπάλληλο στον Δήμο Κάσου.
Ο δήμαρχος του νησιού, κος Δημήτρης Ερωτόκριτος, μάταια, εδώ και μήνες προσπαθεί, τα βάζει με αλύγιστα σίδερα, με τρόϊκες, υπουργεία, περιφέρειες. Ενώ για ακόμη μια φορά το βαπόρι της άγονης δεν δένει στο λιμάνι της Κάσου.
Εμείς πάλι ξύνουμε το κεφάλι, ψευτοθυμόμαστε, ενώ βλέπουμε ακόμη τις σκιές των εχθρών.
Ήρωες θεριά, τους αγκαλιάζουμε με δέος και ανείπωτο θαυμασμό. Μα ούτε που μάθαμε ποτέ όλη για την αλήθεια, ούτε που ξεσκεπάσαμε εκείνες τις μικρές πτυχές της ιστορίας, αυτές που δείχνουν γυμνά πρόσωπα, αποκαλύπτουν τις προθέσεις και τους στόχους.
Πολλές οι αφορμές για παντιέρες και τιμές σε αγάλματα ηρώων, άλλες τόσες, 192 χρόνια μετά, για να αναρωτιέται κανείς μήπως πραγματικός εχθρός είναι μοναχά ο σκοτεινός εαυτός μας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..