...ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ...

...Η επίτοκος,δεν είχε πλέον άλλες δυνάμεις για να βοηθήσει.
Η μαμή,που από ώρες βρισκόταν στο πλάι της,είχε νοιώσει ότι ήρθε η στιγμή της επιλογής.
Ο ένας από τους δύο..Στις αρχές της δεκαετίας του 60,στην τότε μικρή επαρχιακή πόλη,τα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς,βρίσκονταν στα σπάργανα.
Η γυναίκα έπρεπε επειγόντως να μεταφερθεί στη κλινική.
Οι από ώρα παρευρισκόμενοι,πεθερά,μητέρα και μία θεία της επιτόκου,μπερδεύτηκαν!Δεν ήξεραν τι να περιμένουν..
Τον θάνατο,πριν ακόμα ολοκληρωθεί η γέννηση,ή την αναμενόμενη γέννηση και μετά την ολοκληρωτική παράδοση του 'ξενιστή" στην Αρχή;

Η γυναίκα,από ώρα είχε καταλάβει,ότι είχε σταματήσει η επικοινωνία μεταξύ αυτής και του εμβρύου της.
Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο,τους έβλεπε να προσπαθούν πάνω από το σώμα της,άκουγε τα βουβά κλάμματά τους,ένοιωθε την ανησυχία τους,αλλά δεν μπορούσε να τους καθησυχάσει..
Αναρωτιόταν,βλέποντας από ψηλά τα αγαπημένα της άτομα,γιατί έκλαιγαν,αφού αυτή και το μωρό της,δεν επρόκειτο να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον.
Μέχρι που είδε την γερόντισσα γιαγιά της,να κάνει κάτι περίεργο..
Πήρε την Αγία Γραφή και αφού την τοποθέτησε επάνω στην κοιλιά της γυναίκας,άρχισε να ψελλίζει μία προσευχή!
Ο πόνος που ένοιωσε η γυναίκα ήταν αβάστακτος!Ξαφνικά άρχισε να νοιώθει το σώμα της..!,οι κτύποι της καρδιάς του μωρού,αντηχούσαν μέσα στους δικούς της...
Μέχρι που το άκουσε..
Άκουσε το με μεγάλη δυσκολία και αδυναμία το κλάμμα του.
Ζύγιζε 1650 γραμμρια.Δύσκολο να επιβιώσει..
Η μεταφορά έγινε στην κλινική.
Το μωρό,λιποβαρές,αρνούμενο επί μέρες την κάθε λήψη τροφής,ήταν καταδικασμένο..
Το ανέστησε,η φίλη της μητέρας του,αναλαμβάνοντάς το για μιά εβδομάδα και ταίζοντάς το με ρυζόνερο!Ούτως ή άλλως,δεν είχαν τίποτα να ρισκάρουν...
Και πέτυχε...

Σε ηλικία 4 ετών,το κοριτσάκι πλέον,από λάθος διάγνωση του παιδίατρου,μπαίνει στην εντατική στο λοιμωδών με την οστρακιά να έχει ολοκληρώσει την λειτουργία της..
Οι γιατροί έδωσαν 12 ώρες ζωής στο παιδί..
Αυτό που θυμάται ακόμα και τώρα,σε αυτές τις 12 ώρες προθεσμίας,είναι το οικονογραφημένο παραμύθι που της έφερε ο μπαμπάς της και της διάβαζε συνέχεια.
Τα ζώα της φάρμας και η ορχήστρα τους..

Ηχεί ακόμα στα αυτιά της το τραγούδι που της έβαλε να ακούσει ο μπαμπάς της,όταν βγαίνοντας από το νοσοκομείο επέστρεψαν σπίτι και την έβαλε να ξαπλώσει δίπλα τους στο μεγάλο διπλό τους κρεββάτι..
Ήταν η πρώτη φορά που τους είδε και τους δύο να κλαίνε και να γελάνε μαζί,χωρίς όμως να καταλαβαίνει τον λόγο...

Δεν με νοιάζει,που ξημέρωσα δύο νύχτες στο μπαλκόνι για να δώ την βροχή των άστρων,χωρίς αποτέλεσμα..!
Έχω το δικό μου που με συνοδεύει σε κάθε βήμα της ζωής μου,με προειδοποιεί,με σώζει,με σπρώχνει,με συμβουλεύει..

Ακολουθεί το ..χιτάκι της νεκρανάστασής μου!

Μετά από αυτό,ορκίστηκα ότι θα ακούω,μόνο ROCK!...