Η εννιάχρονη μικρή μαθήτρια,έφυγε τρέχοντας προς το σπίτι της,ήταν η πρώτη φορά που δεν περίμενε τις φίλες της να φύγουνε παρέα..Ήταν αναψοκοκκινισμένη,γεμάτη λαχτάρα και περιέργεια..Μόλις της είχαν ρίξει στη τσέπη της σχολικής της ποδιάς,κάτι,και της είπαν να μην το ανοίξει,παρά μόνο όταν φθάσει σπίτι της..
Γι’ αυτό,έβαλε φτερά στα πόδια της και ανέβηκε με μία ανάσα την ανηφόρα της Ταυγέτου…
Μπήκε τρέχοντας στο σπίτι,διέσχισε λαχανιάζοντας την αυλή της μονοκατοικίας που έμενε και πετώντας την σάκκα της,χώθηκε στο μικρό της καταφύγιο,στο δωματιάκι που περιελάμβανε τον μικρόκοσμο της και όπου περνούσε πολλές ώρες παίζοντας με τις κούκλες της,δημιουργώντας τον δικό της φανταστικό κόσμο..
..Γεμάτη λαχτάρα,έβγαλε από την τσέπη της το μικρό της θησαυρό,ένα μικρό χαρτάκι κομμένο από σχολικό τετράδιο,επάνω στο οποίο ξετυλίχτηκε όλη η λαχτάρα της,γραμμένη με μολύβι και αποτυπωμένη από έναν γνωστό της γραφικό χαρακτήρα…
:’-Πέπη,σ’αγαπώ και θέλω όταν μεγαλώσουμε να σε παντρευτώ..!Θέλω να φυλάξεις αυτό το γράμμα,μέχρι να μεγαλώσουμε..Αν θέλεις και εσύ ,γράψε μου ένα γράμμα και άφησέ το κάτω από το θρανίο μου…»…..
...Δεν μπορούσε να το πιστέψει…Η μικρή,άρχισε να σχηματίζει στο μυαλό της την ζωή της,μετά από πολλά χρόνια..Της φαινόταν ότι ο χρόνος δεν θα πέρναγε και ότι πάντα θα έμενε..μικρή..Αχ!γιατί να μην ήταν τώρα 20 χρονών?..,πόσο γρήγορα θα πέρναγαν τα χρόνια?..,θα συνέχιζε άρα γε ο καλός της να την αγαπάει όταν πια θα μεγάλωναν?..Ουφ! πολλά προβλήματα εμφανίστηκαν μέσα σε μια ώρα..!
Αισθανοταν όμως πολύ περήφανη,που έγινε η εκλεκτή του «μορφονιού» του σχολείου..!Ήξερε,ότι αυτόματα οι «αντίζηλές» της θα έσκαγαν από το κακό τους!,αλλά δεν την ένοιαζε..,το μόνο που την ένοιαζε ,ήταν ότι ήξερε ότι την αγαπούσε και ότι θα την παντρευόταν!....
Στο μικρό της προσωπάκι,χαράκτηκε ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο και αυτόματα απέκτησε το ..look της ονειροπαρμένης..Είχε ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσει τώρα όμως..,πώς θα μπορούσε να κρυφτεί από τη μαμά της..Αυτό ήταν το δικό της μυστικό και δεν ήθελε με κανέναν να το μοιραστεί..
…Άρχισε να κάνει σχέδια…μήπως να του έλεγε να κλεφτούνε?..,μήπως να αρραβωνιαστούνε από τώρα,για να μην το..ξεχάσουνε αργότερα και το μετανοιώσουν?..
. .Πω!πω! ποιός να το πίστευε,ότι και τα μικρά παιδιά,βρίσκονται κάποια στιγμή μπροστά σε δύσκολα προβλήματα που πρέπει να τα αντιμετωπίσουν μόνα τους..?..
Tην απάντησή της την έγραψε 10 φορές και άλλες τόσες την έσχισε..Στο τέλος,κατέληξε,ότι αποδεχόταν την πρότασή του,με την προυπόθεση,ότι μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό,θα κάθονταν στο ίδιο θρανίο…
..Εντάξει,ησύχασε για λίγο..Καινούρια αγωνία της παρουσιάστηκε τώρα..!Πότε θα ξημέρωνε για να αφήσει την αλληλογραφία της;...
..Την επόμενη ημέρα,πήγε πρώτη από όλους στο σχολείο,μπήκε στην τάξη της πριν προλάβει να έρθει κανένας άλλος,τοποθέτησε το γραμματάκι κάτω από το θρανίο του καλού της και περίμενε την ..εξέλιξη…
Μετά την πρωινή προσευχή,μπήκαν όλοι οι συμμαθητές και συμμαθήτριες της στην τάξη και με αγωνία περίμενε να δεί..Και είδε..!Μόλις κάθισε στο θρανίο του,το πρώτο που έκανε,ήταν να ψάξει από κάτω..,και το βρήκε..!,και η μικρή κοκκίνησε και άρχισε η καρδιά της να παίζει ταμπούρλο..Με την άκρη του ματιού της προσπαθούσε να διακρίνει τις αντιδράσεις του..,και χάρηκε πολύ όταν είδε τα χαρακτηριστικά του λακκάκια να σχηματίζονται στο πρόσωπό του,χαμογελώντας,διαβάζοντας το..!
Στο διάλειμμα,την περίμενε ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο..!Εντάξει!Οι αρραβώνες είχαν μόλις τελεστεί..!.....................................
........................................................................ ............................................................................
Πόσο περίεργα γρήγορα ταξιδεύει το μυαλό και οι θύμησες αναδύονται σε ανύποπτο χρόνο?..Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αναβιώσουν όλα αυτά!
... Μόλις 2 λεπτά..,όσο κρατάει η απόσταση,από Ακρόπολη –Σύνταγμα με το μετρό..Όσο χρειάζεται δηλαδή,για να αισθανθεί έντονα επάνω της,κάποια ματιά..,και τόσο,όσο για να συνειδητοποιήσει ότι εκείνη η ματιά ανήκει στον «μορφονιό» του 46ου δημοτικού σχολείου..!,στον πρώτο της παιδικό έρωτα,που όπως είναι δεδομένο και γραφτό,να έχει χαθεί στο πέρασμα των χρόνων..
…Ήταν όμως πρωί ,για μια ..AMSTEL..!Καλύτερα όμως έτσι..!...
…Σταθμός στα πρώτα της σκιρτήματα,επιβάτης ανάμεσα στους σταθμούς της ζωής....…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..