Δεν ξέρω να ζωγραφίζω Τσάρλι

 Απόστολος Θηβαίος.

Πυροβολούσαν κατά ρυπάς, διαλύοντας τοίχους, κεφάλια. ....



Είχαν κάποιον θεό μαζί τους ή τέλως πάντων κάποιο τρίτο πρόσωπο τους παρείχε την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να παρακάμψει κανείς ολότελα το στοιχείο της λογικής. Κινούνταν ζωηρά στον χώρο με τις γνώριμες στολές τους, ευλογημένες και εκείνες απ΄τον ίδιο θεό, μ΄ωραίες, λευκότατες τελαμώνες στην καρδιά της πόλης, ψυχές χαμένες για πάντα.


Αργότερα, σε μια επεισοδιακή σκηνή διαφυγής μαζεύουν αποδεικτικά στοιχεία και επιταχύνοντας χάνονται στο κέντρο της πόλης, το μεγάλο χωνευτήρι των ανθρώπων και των ιδεών. Ω, μα αυτοί είναι γέννημα ακριβώς αυτών των αναρίθμητων τοκετών που συμβαίνουν στις καρδιές των πόλεων του διαφωτισμένου, Δυτικού κόσμου.


Στο μεταξύ, στα γραφεία του μικρού, εβδομαδιαίου περιοδικού ένας απ΄τους νεκρούς φαίνεται πως αντέχει ακόμη. Όμως δεν προσπαθεί για τη ζωή του, αλλά μάχεται κόντρα στην απόσταση που τον χωρίζει από ένα αδέσποτο μολύβι. Μια καταπληκτική ιδέα τον έχει κατακλύσει. Ένας νεκρός λέει σκιτσογράφος, ζωγραφίζει μες σε μια λίμνη αίματος, ζητώντας απ΄τους έκπληκτους και εγκαταλελειμένους πια απ΄το θεό τους δράστες να ποζάρουν μ΄όση περισσότερη ιδεοληψία γίνεται.


Δεν είμαι ο Τσάρλι. Δεν θα μπορούσα ποτέ άλλωστε. Εκείνος ήταν θαρραλέος και τα σκίτσα του είχαν δολοφονική επιτυχία. Όμως , σας διηγούμαι μια ιστορία απ΄εκείνες που μπορούν και αλλάζουν τον κόσμο.

Πηγή