H τελευταία ελληνική επανάσταση

Σαράντα χρόνια μετά

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Αυτή η απόσταση που μας χωρίζει απ΄την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι το φυσικό χάσμα του χρόνου.....

. Η άλλη, εκείνη η απόσταση που μας καθηλώνει στις ατομικότητές μας είναι μια άλλη υπόθεση και ο μόνος λόγος που ακόμη τέτοιες ιστορίες συντηρούν το νόημά τους και μια σημασία αρκούντως οραματική.
Τα γεγονότα του 1974 με την έκβασή τους επέβαλαν την αλλαγή της ιστορίας. Αυτή είναι η τελευταία, ελληνική επανάσταση. Ο καιρός δεν αρμόζει και δεν αξίζει αναγωγές. Αυτό το πλήθος που συρρέει στους δρόμους ανήμερα της επετείου είναι φορτωμένο μ΄άλλες ανάγκες, μ΄άλλες προλήψεις και δισταγμούς. Με κανέναν τρόπο αυτός ο κόσμος δεν ομοιάζει σ΄εκείνο τ΄απελπισμένο, νεανικό πλήθος που απαιτούσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ιστορική του θέση. 

Η αλλαγή στο θεσμό του ασύλου, οι πρυτανικές αρχές που εμποτίζουν τα πανεπιστήμιά μας με νέες νοοτροπίες και ήθη επικαλύπτουν κάθε αναφορά στην ουσία των ημερών. Οι μαινόμενοι φοιτητές στις ανελαστικές, κομματικές νεολαίες, ασυμβίβαστοι στις ιδεολογίες τους σε τίποτε δεν θυμίζουν τους σπουδαστές των αυτοσχέδιων ραδιοφώνων. Όσο και αν οι τελευταίοι πουλήθηκαν αργότερα σε μια ξέφρενη ενηλικίωση, εξαντλώντας το παιχνίδι του εκσυγχρονισμού του .

Αυτοί οι νέοι που υποβάλλουν ψηφίσματα στις αρχές της αμερικανικής πρεσβείας και ταράζουν την ησυχία της κατεστραμμένης οδού Πατησίων είναι άγνωστο αν θα άντεχαν να σταθούν στα κιγκλιδώματα. Όσο φεγγάρι και αν είχε μια τέτοια νύχτα, όσο και αν οι αυριανές φωτογραφίες θα διέσωζαν για πάντα τον ηρωισμό τους. Αυτοί που παλεύουν για μια ματωμένη σημαία, είναι όσα φοβήθηκαν κάποτε τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Σαράντα χρόνια μετά την τελευταία αποκαθήλωση ετούτος ο τόπος διαγράφει νευρόσπαστες τροχιές, εξακολουθεί και χαιρετά αγάλματα, αγνοεί τη γλώσσα και την ιστορία του δικαιώνοντας όσους στάθηκαν με κριτικό πνεύμα απέναντι στη νεοελληνική πραγματικότητα. Η ογκώδης προτομή που δακρύζει χρόνια τώρα στον κήπο της Πολυτεχνικής σχολής, γερνά όπως οι θαρραλέοι φοιτητές εκείνης της εποχής. Δακρύζει για τους αρρώστους των οδών Στουρνάρη και Τοσίτσα, δακρύζει γι΄αυτούς που καπηλεύονται τις ματωμένες σημαίες,. Δακρύζει επειδή το άσυλο πάντα σήμαινε εκείνη την αγία φαντασία της επιστήμης, της ιδέας της ίδιας που προστατεύεται απ΄τις αγελαίες συνήθειες και τάσεις. Μια φαντασία που εκτείνεται ως την άσκηση της εξουσίας και που ποτέ δεν εκπληρώθηκε.

Όταν θα΄χει περάσει και ετούτη η επέτειος, η απόσταση απ΄την ιστορία θα΄ναι μεγαλύτερη. Εμείς θα είμαστε καθώς πάντα, λιγότερο στοχαστικοί και στοχαζόμενοι, αφοσιωμένη στο παιχνίδι του εκσυγχρονισμού. Καθ΄υπόδειξη Φράνσις Μπέικον.

Πηγή