Άστεγος: Ποινικό αδίκημα; Και οι ένοχοι;

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας

Αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια; Έγκλημα. Συλλογή αντικειμένων που έχουν αφεθεί στο δρόμο; Έγκλημα. Διαβίωση σε ανοιχτούς χώρους; Έγκλημα, επίσης. Στην Ουγγαρία οι ανωτέρω πράξεις έχουν ποινικοποιηθεί και τιμωρούνται με χρηματικά πρόστιμα και ημέρες στη φυλακή κλιμακώνοντας πλέον τις αντιδράσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων, που καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση Ορμπαν «εξαπολύει πόλεμο κατά των φτωχών και των αστέγων».....

Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch (HRW) αλλά και επιτροπή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που εξετάζει το θέμα, η εκστρατεία κατά… της φτώχειας ξεκίνησε στην Ουγγαρία το 2010 -όταν ποινικοποιήθηκε η αναζήτηση τροφίμων στα σκουπίδια- και κορυφώθηκε το 2012, όταν άρχισε να εφαρμόζεται νόμος που ποινικοποιούσε τη διαβίωση σε εξωτερικούς χώρους […]

Διαβάζοντας την είδηση και αφού συνειδητοποιήσεις πως αυτό που διάβασες να συμβαίνει (και αν δεν συμβαίνει πως έστω πέρασε από το μυαλό κάποιων εξουσιαστών να επιβάλουν) σε ένα ‘σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος’ δεν είναι κάποια κακίστης ποιότητας φάρσα, τότε αναγκαστικά, μετά από κάποιες μόνες λέξεις όπως: φρίκη!, κτηνωδία! απανθρωπιά! [ή μήπως: ανθρωπιά!], που εκστομίζονται ασυνείδητα, ερωτήματα κατακλύζουν τη σκέψη σου, όπως:

Πόσοι άστεγοι μπορούν να πληρώσουν 500 ευρώ;

Πόσο χειρότερες είναι οι ουγγρικές φυλακές από το να ζεις άστεγος σε ένα παγκάκι τρώγοντας από τα σκουπίδια;

Μία ποινή έχει να κάνει με την τιμωρία (προς σωφρονισμό) ανθρώπου που είχε δυνατότητα και ελευθερία να επιλέξει και αυτός επέλεξε να παρανομήσει. Πόσοι από τους άστεγους είχαν να επιλέξουν μεταξύ ενός σπιτιού και της διαβίωσης σε παγκάκι κι επέλεξαν το δεύτερο για να θεωρούνται άξιοι τιμωρίας (αν υποθέσουμε το δεύτερο ως αδίκημα); Αλλά ακόμα κι έτσι, ποια η λογική να θεωρείται η διαβίωση στο παγκάκι κάτι παράνομο που βαρύνει τον άστεγο;

Και αν, μη έχοντας πουθενά να μείνει αφού πουθενά δε διαβάσαμε ότι πρόθεση του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας είναι να εξασφαλίσει καταλύματα για τους άστεγους, πρέπει να φύγει, τότε που θα πάει;

Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον απαντήσεις που συνάδουν με μια ελάχιστη λογική.

Η ουσία τέτοιων αποφάσεων βρίσκεται αλλού. Στη φιδοφωλιά που λέγεται Ευρώπη αλλά και σε αυτές που χτίζονται εκεί που κυριαρχεί ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Εκεί θα βρούμε κάποια λογική ή ιδεολογική συσχέτιση τέτοιων αποφάσεων με αντίστοιχες: της ναζιστικής Γερμανίας όταν αφάνιζε τον εθνικά και φυλετικά διαφορετικό άνθρωπο ή των φανατικών μουσουλμάνων οι οποίοι αφανίζουν τον διαφορετικής θρησκείας συμπολίτη τους.

Ειδικότερα για την Ευρώπη, στο γεωγραφικό κέντρο της οποίας βρίσκεται η Ουγγαρία, φαίνεται πως ο νικητής (*) καπιταλισμός υιοθετεί ναζιστικές πρακτικές μόνο που τώρα στη θέση του Εβραίου, του Σλάβου, του τσιγγάνου, του ομοφυλόφιλου κλπ ως ένοχος που του πρέπει ο αφανισμός βρίσκεται ο ‘αποτυχημένος’ οικονομικά. Δεν είδαμε κανέναν εξουσιαστή να ανησυχήσει, στις χώρες που διαλύονται από την καπιταλιστική κρίση, για την αύξηση των αυτοκτονιών. Μάλλον είναι ο θάνατος που επιθυμούν για αυτόν, ο οποίος δεν πέτυχε, δεν ‘τα κατάφερε’, στο καπιταλιστικό τους σύστημα. Δεν πέτυχε δηλαδή να πλουτίσει εισπράττοντας υπεραξία από το κοινωνικό σύνολο ή δεν μπόρεσε να μείνει ενταγμένος στις ανθρωποκτόνες καπιταλιστικές διαδικασίες παραγωγής και μη έχοντας πια τίποτα ‘αποχώρησε’. Και αν, γιατί η ιδιοσυγκρασία του το μπορεί, αντέχει να διαβιεί άστεγος, έρχεται τώρα η καπιταλιστική εξουσία να τον αφανίσει γιατί τόλμησε να αντέχει και δεν ‘αποχώρησε’!

Αυτό που δειλά-δειλά ξεκίνησε στην Ουγγαρία και κάποιοι μάλιστα το υιοθετούν ιδεολογικά στο όνομα της αισθητικής τους (σημ. στα 24γράμματα έχουμε αναφερθεί: http://www.24grammata.com/?p=37240 για τη σύνδεση της αισθητικής ως συγκεκριμένη απαίτηση και του ναζισμού) ,φοβόμαστε ότι σταδιακά θα εξαπλωθεί. Ο καπιταλισμός, ο οποίος είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, εξαρτά πλέον τη διαιώνισή του ΚΑΙ από το φυσικό αφανισμό των φτωχών και των εξαθλιωμένων και αυτό κάνει.

Οι υπερασπιστές του πέρα από την αισθητική απαίτηση για καθαρά παγκάκια επικαλούνται το γεγονός ότι μεταξύ των αστέγων βρίσκονται και κάθε είδους ναρκομανείς ή φορείς ασθενειών, άρα άξιοι για ό,τι τους συμβαίνει και άξιοι αφανισμού. Εκτός απ’ το ότι, και γι’ αυτό έχουν γίνει χιλιάδες μελέτες, για το ναρκομανή ή τον ανασφάλιστο που δεν μπορεί να θεραπευτεί ή αυτόν που είναι φορέας ανίατων ασθενειών ακριβώς λόγω του τρόπου ζωής που υποχρεώνεται να ακολουθεί, η πολιτεία μόνο άμοιρη ευθυνών δεν είναι. Οφείλουμε μάλιστα να θυμίσουμε ότι, ειδικά σήμερα, το να βρεθεί κάποιος άστεγος είναι κάτι εύκολο και δεν έχει να κάνει με ναρκωτικά ή ασθένειες. Αρκούν ένα δυο πράγματα να έρθουν στραβά στον καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο κόσμο όπου ‘όλοι’ μπορούν να κατακτήσουν όσο πλούτο ‘ονειρεύονται’ και μετά θα τους ενοχλεί και η ανάσα τους ακόμα μάλιστα και το να κάθονται τη νύχτα στο παγκάκι.

Αυτόν τον κόσμο σχεδιάζουν, λάθος: υλοποιούν!, για μας. Εμείς;

(*) Νικητής όχι κάποιας διαμάχης του με το σοσιαλισμό, αλλά με τον άλλο καπιταλισμό, τον κρατικό, αυτόν δηλαδή που βάφτισαν ‘υπαρκτό σοσιαλισμό’.

Πηγή