Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Το Φανταστικό χέρι της Πρόνοιας.


γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς


Η Κατερίνα ήταν μοδίστρα, ξεπετούσε τα πατρόν, έκοβε με το μάτι το ρούχο, τόσο που δεν προλάβαινες να δεις την φίρμα και είχε ξεπατηκώσει το σχέδιο στα μέτρα σου.
Ξυπνά τώρα άγρια χαράματα, ψάχνει μέσα στον ύπνο της, βελόνα και κλωστή να μπαλώσει, να ράψει ξεχασμένα ρούχα. Όμως με κομμένο σχεδόν από τον αγκώνα, δεξί χέρι, δώρο του καρκίνου που πέρασε, μόνο να ονειρεύεται ραψίματα της απομένει.....



Εμείς οι άλλοι, συνήθως ρίχνουμε μια ματιά, στεκόμαστε λίγο παραπάνω μοναχά στα πρότυπα, σε όλους εκείνους που χτίζουν την εικόνα του δυνατού, του ρωμαλέου, που φέγγει μέσα στα ρούχα του, έτσι δημιουργεί και την εικόνα του δεδομένου, του νορμάλ.

Η Κατερίνα είναι η σιωπηλή διπλανή γυναίκα, εκείνη που από σεμνότητα και ήθος θα περάσει σχεδόν απαρατήρητη.


Όλα αυτά μέχρι το 2009, που χτύπησε την πόρτα του κορμιού της ο  καρκίνος. Μα ήταν τότε στα χαμογελαστά μας, εκείνα τα χρόνια που κρυφοκαμαρώναμε, δήθεν πως είμαστε σχεδόν το κέντρο ολάκερου του κόσμου, που δεν λέγαμε ούτε το όνομα αυτής της αρρώστιας, μην τυχόν και μπεί μέσα μας. Λίγο μετά τις φιέστες της ολυμπιάδας  και με πνευμονικό οίδημα η Κατερίνα, μπήκε στο νοσοκομείο, δεν τον βρήκαν, δεν τον ξετρύπωσαν τότε, έμεινε η απορία στους γιατρούς που  την επόμενη χρονιά τον ανακάλυψαν στα σωθικά της.


Έβγαλαν από την κοιλιά της 22 κιλά όγκο, που όλο και μεγάλωνε, η Κατερίνα σώθηκε, όχι όμως και το δεξί της χέρι, που το έκοψαν από ψηλά.
Ξεκίνησε από τότε ένας ανήφορος, μέσα στην κοινωνία της τελειότητας και της φάλσας ομορφιάς, μοιάζει  με τραγικό γολγοθά.


Η Κατερίνα σε πολλές στιγμές έδειξε να προτιμά τον ξαφνικό θάνατο, από τον καθημερινό βιασμό, το ξεφτιλίκι της ψυχής της.
Η αξιοπρέπεια μπερδευόταν μέσα στους αφόρητους πόνους της, σχεδόν κάθε επαφή με την κοινωνία έχει και μια στυφή ή πικρή γεύση. Καταλαβαίνει πως ο καθένας από εμάς, τραβά τον δικό του δρόμο, το δικό του βάσανο. Δεν ψάχνει την θέση στο λεωφορείο, ούτε να προσπεράσει τις ουρές που στέκεται. Ακολουθεί τις νόρμες και τους κώδικες ενός άδικου, αδιάφορου πλαισίου.
Παλεύει μήνες τώρα στις επιτροπές για την σύνταξη της.


Αναπηρία 80%, δεν θα ξαναφυτρώσει το χέρι της, μα της ζητούν ακτινογραφία από το κομμένο, εκείνη πάλι την παραδίδει και περιμένει. Σήμερα είναι στην αναμονή για ένα ακόμη ραντεβού, αυτή την φορά με  ορθοπεδικό. Κοντά ένα χρόνο τώρα την φροντίζει η γριά μάνα της, που φτάνει στα 83, μα όταν η Κατερίνα θέλει να κατεβάσει ή να ανεβάσει τα ρούχα της, ψάχνει ένα ακόμη χέρι για να βοηθήσει.
Κλεισμένη σε ένα σπίτι φορτωμένο με μνήμες, παλεύει να κρατήσει ό,τι την χαλάει απέξω, δηλαδή όλα και όλους μας, η Κατερίνα δεν το βάζει κάτω, έστειλε σε ίδρυμα τα ραπτικά της εργαλεία, μηχανές και τόπια από ύφασμα, δείχνει υπόδειγμα ζωντανού ανθρώπου. Χαμογελάει μέσα στην αγωνία για την ζωή της, αναρωτιέται για τους συνανθρώπους μας, εκείνους που τώρα χάνουν την γη κάτω από τα πόδια τους, θέλει να βοηθήσει, μα μοναχά με το ένα χέρι, το ζερβό, το δύστροπο, είναι κομματάκι δύσκολο.


Εύκολα ξεπαστρέβεις τους ήδη τσακισμένους, εύκολα ξεκαθαρίζεις εκείνους που δεν έχουν δύναμη να αμφισβητήσουν τον λάθος δρόμο, μα αν γονατίζουμε όλο και περισσότερο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, αν κοιτάμε μόνο την δική μας, την προσωπική πορεία, αδιαφορώντας για την πραγματική δυσκολία του διπλανού, στο τέλος θα ταιριάξει να ξαναγυρίσουμε πάνω στα δέντρα, να ξαναγίνουμε κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες, αφήνοντας γνώσεις και γράμματα σε άλλες καλύτερες κοινωνίες.

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..