ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ, ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ...

...Και να μου το έλεγαν,δεν θα το πίστευα,ότι μετά από 11 συνεχή 'περίεργα" Σαββατοκύριακα,το χθεσινό Σαββατόβραδο θα ήταν αυτό που θα έκλεινε έναν σημαντικό κύκλο μιας συγκεκριμένης περιόδου της ζωής μου...Και δεν θα το πίστευα,γιατί πάντα πιστεύουμε,ότι αυτό,δεν θα μας συμβεί ποτέ σε εμάς..Όποιο δυσάρεστο "αυτό" και να είναι......




Έλα μου όμως,που η ζωή έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας!..." Γιατί κυρά μου εσύ να εξαιρεθείς του κανόνα;..",μου ψιθύρισε στο αυτί η ζωή και λες και το περίμενα,η προηγούμενη ανάρτησή μου,όλως τυχαία,προλείανε το έδαφος για την παρούσα...:
...Το πρώτο Σαββατόβραδο,μετά από 11 συνεχή,όπως προάνέφερα,που είχα την πολυτέλεια να χαλαρώσω,όταν στις 10,30 το βράδυ,ένα τηλεφώνημα από άτομο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος,με έκανε να βιώσω ένα "ξέφρενο"¨Σαββατόβραδο...

Φιλοξενούμενη συγγενής,παρουσίασε σφοδρούς πόνους και έπρεπε επειγόντως να διακομιστεί σε κάποιο νοσοκομείο.Η επόμενη άμεση κίνηση,ήταν να ειδοποιηθεί το 166,τονίζοντας από την πλευρά μας την αναγκαιότητα για την άμεση ανταπόκρισή τους.
Μετά από δύο επαναλαμβανόμενες κλήσεις,πράγματι έφτασαν στο σημείο μετά από 10 λεπτά.
 ( Ποτέ μην σιχτιρίζετε την όποια καθυστέρηση που μπορεί να παρουσιάσει η ανταπόκριση του ΕΚΑΒ..)

Στις 22.50 η ασθενής είχε ήδη διακομιστεί στα επείγοντα του δημόσιου εφημερεύοντος νοσοκομείου,με τους πόνους της να θεριεύουν σε κάθε λεπτό.Χάθηκε πίσω από τις πόρτες των χειρουργείων επάνω στο φορείο και μαζί της η συνοδός της και άμεση συγγενής της.
Εγώ , χαμένη σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον για μένα,βρέθηκα ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου,σε μία διαρκή κίνηση,ανάμεσα σε πολύμορφο ανθρώπινο πόνο.
Εικόνες στρατιωτικού νοσοκομείου μετά από βομβαρδισμό,εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια μου..

Τα ασθενοφόρα,δύο-δύο,ανά πεντάλεπτο,ξέβραζαν από τα σωθικά τους,ανθρώπινα σώματα,που έχρηζαν άμεσης βοήθειας.Οί ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά και αντί να μειωνόταν ο αριθμός των εισαχθέντων,αυτός αυξανόταν συνεχώς..
Κορμιά σφαγμένα μετά από καυγά μεταξύ αλλοδαπών ,σώματα νέων ανθρώπων πνιγμένα στο αίμα στο βωμό της Σαββατιάτικης εξόδου,ένας παπάς με παραμορφωμένο πρόσωπο από τα χτυπήματα κάποιας επίθεσης με σκοπό τη ληστεία ,θύματα τροχαίων ατυχημάτων,νέοι παραδομένοι στο σύνδρομο στέρησης από τις ταξιδιάρικες ουσίες τους,μία κοπέλλα με κομμένα δάχτυλα μετά από αρπαγή της τσάντας της,δύο ετοιμοθάνατα αδέλφια μετά από πτώση της μηχανής τους...

...Και άνθρωποι..,άνθρωποι ,όλων των ηλικιών,με εκατοντάδες ανάγκες.

...3.00 τα ξημερώματα και η αίθουσα των χειρουργείων παρουσίαζε εικόνες φρίκης!Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό έπεσαν επάνω σε βαρύ περιστατικό.Αφαίρεση σφαίρας,λίγο πιο πάνω από την καρδιά ενός αλλοδαπού.Χειρουργείο σε κοινή θέα! Παραδίπλα,ένας γιατρόςπροσπαθούσε να ράψει ένα βαθύ τραύμα από μαχαιριά στον ώμο ενός Πακιστανού.
Αλήθεια!Ποιό ήταν τοπιο βαρύ από όλα τα περιστατικά; ..Δεν μπόρεσα ζαλισμένη να τα κατηγοριοποιήσω.Και αίμα,αίμα παντού!Με τι θράσος να απαιτήσω να ασχοληθούν με τον δικό μου άνθρωπο;..Δεν αιμοραγούσε!Απλά πόναγε αφόρητα!..Και περίμενε και αυτός στωικά,γιατί έβλεπε ότι υπήρχαν προτεραιότητες...

...4.00.Στην είσοδο εμφανίστηκε μαινόμενος ένας θεόρατος άντρας με θολό βλέμμα και επιτεθέμενος σε 2 σεκιουριτάδες ζητούσε επειγόντως την...ψυχιατρική κλινική,απειλώντας ότι θα διαλύσει τα πάντα και θα σκοτώσει κόσμο!...
"Αυτό μας έλειπε τώρα,σκέφτηκα και πισοπατώντας,κρύφτηκα πίσω από μία πόρτα παρακολουθώντας την όλη δραστηριότητα του τρελλαμένου ατόμου.Μία ένεση και 4 χειροδύναμοι αστυνομικοί κατάφεραν να ηρεμήσουν τον δύστυχο άντρα και να τον απομακρύνουν από το πλήθος..
"Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος",σκέφτηκα ,ελπίζοντας ότι ίσως βρεί την γιατρειά του.

...5.30 ,οι καθαρίστριες καθάριζαν τους αιματοβαμμένα πατώματα,οροί έμπαιναν σε καινούριες φλέβες,η αίθουσα κάπως πιο ξανάλαφρη ,ψιθύρισα στη συγγενή μου:"Μην πονάς!Δεν έχεις δικαίωμα να πονάς εδώ  μέσα!Διώξε τον πόνο να φύγουμε.."
Και ο πόνος έφυγε.!Όχι γιατί τον έδιωξε η ίδια, αλλά η θεραπευτική αγωγή που της χορηγήθηκε.

Στις 6.00 το πρωί πλέον, απαλλαγμένη από τους πόνους και ενώ υπογράφαμε για την έξοδό της,την στιγμή που έδινα συγχαρητήρια στην ιατρική ομάδα,εισήχθησαν δύο φορεία .
Ένα ζευγάρι,θεώρησε μαγκιά να διασχίσει κάθετα την λεωφόρο Ποσειδώνος ,με αποτέλεσμα να παρασυρθούν και οι δύο από διερχόμενο αυτοκίνητο...

Σε κανά δίωρο θα έληγε η εφημερία του συγκεκριμένου νοσοκομείου και κάποιο άλλο θα έπαιρνε τη σκυτάλη...
Την επόμενη εβδομάδα οι ίδιες σκηνές του "SATURDAY NIGHT-FEVER",θα επαναλαμβανόταν κάπου αλλού...
Έτρεξα σπίτι και ξαναδιάβασα τον όρκο του Ιπποκράτη..

Με ικανοποίηση συνειδητοποίησα,ότι ακόμα είναι ζωντανός στο μυαλό και στην ψυχή πολλών από των ορκισμένων σε αυτόν...