Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

...ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ,ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟ 1894...

τότε 1894 (25 ημ., περ.) και τώρα 2010 ( 9 ½  ώρες) Η Καλλιόπη Κεχαγιά (1839 – 1905), μία ξεχωριστή γυναίκα, σε δύσκολες εποχές ταξίδεψε στον Νέο Κόσμο, τον Σεπτέμβριο του 1894.Την εμπειρία της κατέγραψε στην «Ποικίλη Στοά» του έτους 1894 απ’ όπου και μεταφέρω τα παρακάτω αποσπάσματα:


1894 Έμελλε να διαπλεύσω τον Ατλαντικό ωκεανόν δια του ατμόπλοιου «Κεφαλληνία» από Λίβερπουλ εις Βοστώνην. Είχον ήδη εν Γενεύη της Ελβετίας προμηθευτή το εισιτήριον μου από 18ης Αυγούστου. Η πόλις των Παρισίων μοι εχρησίμευσε μόνον ως σταθμός. Την 8η Σεπτεμβρίου ανεχώρησα δια Λονδίνον και μετά σταθμόν 12 ωρών ευρισκόμην ήδη εν Λίβερπουλ την 11ην του μηνός. Επιβιβάσθην επί του ατμοπλοίου «ΤINDAL» όπερ εμελλε να μας μεταφέρη εις την «Κεφαλληνίαν» ηγκυροβολημένη ως εκ του μεγέθους αυτής έξωθεν του λιμένος….


10/2/2010, ώρα: 13.05, μπήκα στην Αττική Οδό και κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο. Στις 14.30 έχω την πτήση για Ν. Υόρκη. Σκέφτομαι τα εισιτήρια. Τα έκλεισα μέσω του  internet  και νοιώθω… ανασφαλής. Εκσυγχρονίσου, λέω από μέσα μου. Ο κόσμος αλλάζει. Ποιος κόσμος άραγε, σκέφτομαι. Πότε ήρθε; Ποιος το είδε; Πότε άλλαξε; Το παρόν που γίνεται παρελθόν ώσπου να ανεβοκατέβει η μπάρα των Διοδίων της Αττικής Οδού, με κουράζει. Πάντως η Αττική Οδός είναι απόλαυση. Τι τραβάγαμε παλιά, για να φτάσουμε στο Ελληνικό!! Υποσυνείδητα σκέφτηκα την (ηλικιακά) γιαγιά μου, την Καλλιόπη Κεχαγιά, και …φασκελώθηκα

1894 Την έκτην ημέραν του πλου επορεύθην προς την πρώραν του πλοίου, όπου σμήνος ανθρώπων υπερχιλίων συνωθείτο περί τράπεζαν παρα τη οποία τρεις του ατμοπλοίου υπάλληλοι υπέβαλλον αυτούς εις δαμαλισμόν (εμβολιασμός κατα της ευλογίας). Ήσαν μετανάσται Ιρλανδοί, Σουηδοί και Γερμανοί της εσχάτης κοινωνικής θέσεως και ηθικής καταστάσεως….

2010 Τρεις ώρες πτήσης, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά ξεφυλλίσαμε οτιδήποτε πέρασε από μπροστά μας. Πλύναμε τα χεράκια μας, μας έδωσαν μαξιλάρι και κουβέρτα, χαμήλωσαν τα φώτα και αποβλακωνόμαστε στο video. Στα αεροπλάνο επικρατεί σχετική ησυχία, όλοι προσπαθούν να κοιμηθούν μπας και κερδίσουν δύο – τρεις ώρες ταξίδι. Ο Ισραηλίτης δίπλα μου έχει ηρεμήσει, πίνει συνέχεια και ξεχνάει τον πόνο του. Ελπίζω, τουλάχιστον, να είναι γερό ποτήρι, γιατί άμα αρχίσει να ξερνάει εδώ μέσα ζήτω που καήκαμε. Για καλό και για κακό αποφασίζω να μεταφερθώ στην πίσω θέση (oι μισές θέσεις  του αεροπλάνου είναι άδειες  και, ευτυχώς, μπορούμε να κάτσουμε άνετα)….εφτά ώρες πτήσης. Το απόλυτο βασανιστήριο. Ο Ισραηλίτης μπροστά έχει έρθει στο τσακιρ κέφι. Δεν του δίνουν πια να πιει και το έχει ρίξει στο τραγούδι. Μάλλον  επηρεάστηκε που ταξιδεύει με ελληνική εταιρεία και το ρεπερτόριο περιλαμβάνει όλα τα ελληνικά τραγούδια που έχουν μεταφερθεί στα Ισραηλιτικά, δηλαδή Καζαντζίδη και πάλι Καζαντζίδη και πάλι Καζαντζίδη, άντε και καμιά Γλυκερία κάπου κάπου για αλλαγή.
Το τι Ζιγκούαλα άκουσα στα εβραϊκά δεν περιγράφεται. Και … με το συμπάθιο, αλλά ο Καζαντζίδης δεν μου πολυαρέσει ούτε στα ελληνικά και πολύ μάλλον στα εβραϊκά.
Στην αρχή του έριχνα κάτι ματιές που σκοτώνουν, αλλά τώρα που πλησιάζουμε, και δεν έχει νόημα να κοιμηθώ, αρχίζω να το διασκεδάζω. Αδελφός λαός είναι ο λαός που μπορείς  να τραγουδήσεις μαζί του σκέφτηκα… (μεταξύ μας για αποχαιρετισμό τραγουδήσαμε μαζί τη ζιγκουάλα, αλλά μην το πήτε πουθενά)...

1894 Κατά την ογδόην μέραν… είμεθα πλέον ασφαλείς και επιστεύομεν εις την σταθερότητα του καιρού, ότε ήκουσα να προφέρεται μετά φόβου « Δι φογκ! Δι φόγκ! Ομίχλη!» και μετά τρόμου πάντες ητένιζον τα βορειοδυτικά του ορίζοντος… το ατμόπλοιον έπαυσε να κινήται… η ομίχλη διαρκεί πολλάκις ώρες, ακόμη  και ημέρας. Ευρισκόμεθα δε εις το σημείον εκείνο του ωκεανού ένθα συνήθως συμβαίνουσι τα τρομερά ναυάγια ένεκα της ομίχλης! Ούτε φάρος ούτε πυξίς δύναται να βοηθήσει τον ναυτιλλόμενον και δια τούτο πρέπει να περιμένωμεν*… Την επόμενη ημέρα (9η) το πρωι άρχισε να διαλύεται το πυκνό σκότος…Το λυκόφως της 12ης ημέρας μάς εύρε εις την Βοστώνη (και πρέπει να συνυπολογίσουμε τις δύο εβδομάδες, περίπου, που χρειάζονταν για να φτάσεις  έως το Λίβερπουλ)


2010 Μετά από   9 ½ ώρες πτήσεις προσγειωνόμαστε στο  αεροδρόμιο Kennedy. Ώρα τοπική: 17 (αναχώρησα 14.30, ώρα Ελλάδας)  και έχω κάθε δικαίωμα, και εγώ, να πω ότι είμαι πτώμα στην κούραση (ακόμα και αν γελά από ψηλά η (ηλικιακά) γιαγιά μου, η Καλλιόπη Κεχαγιά.

πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..