:Ήρθε στον ύπνο μου, και πάλι, ο κυρ Σουρής με τις γνωστές εμμονές του. Με γυρόφερνε, ενώ έπινα το καφεδάκι μου και σιγομουρμούριζε:Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ᾿ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
- καλέ μου κυρ Σουρή, είσαι εκτός τόπου και χρόνου, του απάντησα. Τότε, το 1902, ζούσαν οι αγράμματοι Έλληνες (90% αναλφάβητοι), η Ελλάς έφτανε μέχρι τη Θεσσαλία (ανθούσε, όμως στη Σμύρνη και στον Πόντο ο Ελληνισμός) και γιατρεύαμε τις πληγές μας από τον πόλεμο του 1897. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς, ένας αιώνας πέρασε, είναι δυνατόν να είμαστε στο ίδιο σημείο…;(εκείνος, όμως, χαμογέλασε, και συνέχισε να μουρμουρίζει)
….Νάχει κλητήρες** για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
…ο ένας κλέβει όρνιθες
και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο
για πλούτη και τιμή.
-Μα είναι δυνατόν να τα λες ακόμα αυτά; Εξοργίστηκα (με πνίγει το δίκαιο, βλέπετε). Τώρα που μορφωθήκαμε (τουλάχιστον δώδεκα χρόνια σχολείο και τρία χρόνια φροντιστήριο βγάζουν όλοι οι Έλληνες)…
…Γι᾿ αυτό το κράτος, που τιμά
τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,
σικτίρ και στα καινούργια!
-Μα δε βλέπεις μπροστά σου, κυρ Σουρή. Γίναμε Ευρωπαίοι. Αφήσαμε πίσω μας την Ελλάδα του “περιπτέρου” (αφήσαμε πίσω μας και 10 εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες, αλλά δε χρειάζεται να το συζητάμε τώρα)
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ώχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
-Μα δε βρίσκεις κάτι να πεις για το ένδοξο αρχαίο παρελθόν μας, το Βυζάντιο, το ό,τι δεν γίναμε Βουλγαρία και Αλβανία, τα σπίτια μας, τα εξοχικά μας, τους δρόμους μας, και τα (προσοχή χρησιμοποιώ πληθυντικό) τα αυτοκίνητά μας;
Δυστυχία σου Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς.
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
-Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου χαλάει τον ύπνο αυτός ο άνθρωπος....
Πηγή
