Όλοι πασχίζουν να βελτιώσουν τη ζωή όλων: οι ζητιάνοι, ακόμα και οι ανίατοι αυτό ποθούν: οι πάροδοι του κόσμου και τα άσυλα βρίθουν από αναμορφωτές....
Η λαχτάρα να προκαλεί γεγονότα επιδρά πάνω στον καθένα σαν μια διανοητική διαταραχή ή σαν μια ηθελημένη κατάρα. Τι είναι η κοινωνία; -μια κόλαση από σωτήρες! ο Διογένης με το φανάρι του έψαχνε να βρει κάποιον αδιάφορο…
Εμίλ Τσιοράν στη “Γενεαλογία του φανατισμού”,
από το βιβλίο του “Εγκόλπιο του Ανασκολοπισμού”.
Εμίλ Τσιοράν στη “Γενεαλογία του φανατισμού”,
από το βιβλίο του “Εγκόλπιο του Ανασκολοπισμού”.
Τέτοιες μεγάλες μέρες, που ξανα-ξε-θάβουμε τους ήρωες, μήπως και πάρουμε λίγο από το αναλλοίωτο φως τους, μας πλησιάζει διακριτικά ένας κάποιος άγνωστος Γιώργος, δεν θέλει να μας πείσει για τίποτα, μόνο να μας δείξει πως υπάρχει ελπίδα, μπορούμε να ξεφύγουμε από το ανθρωποειδή, που έχουμε γεννηθεί, και που ξέρεις, ίσως καταφέρουμε ένα βήμα μπροστά πριν να το θάψουμε.
Στη πλημμύρα των υπογείων πάρκινγκ, εκεί στο Ίλιον, είχε παρκάρει στο 2ο υπόγειο, δίχως να το καταλάβει βρέθηκε να τσαλαβουτά στα λασπόνερα, κολυμπούσε και έφτασε μέχρι την έξοδο. Οι καταρράκτες του ουρανού, άκου να δεις: συνέχιζαν δίχως να μας ρωτήσουν! Και εκεί, πάνω που θα γλύτωνε από την αναποδιά, γύρισε τα μάτια του προς τα πίσω. Στα σκοτεινά διέκρινε ένα ανθρώπινο σώμα που πάλευε, όμως παρασυρόταν στα γρήγορα προς τα μέσα! Η λασποβροχή τραβούσε με μανία προς το βάθος του 1ου υπογείου μια γυναίκα.
Ο Γιώργος άλλαξε πορεία, άφησε τη σιγουριά, και βούτηξε μέσα στο κίνδυνο.
Έπιασε την άγνωστη, τη βοήθησε, την έσωσε, και μαζί βγήκαν από την αυτοσχέδια λασποπισίνα.
Λίγους πόντους κάτω από την οροφή του 1ου υπογείου, και το νερό έχει αφήσει το χνάρι του, το πρωινό της Δευτέρας 27 Οκτώβρη, ο Γιώργος Χατζηπασχάλης, δείχνει τους κόκκινους σωλήνες πυρόσβεσης, πάνω τους κρατήθηκαν, και εκείνοι γερά μπηγμένοι στο μπετόν δεν τους πρόδωσαν. Έπειτα κάνει βήματα προς την έξοδο, ξαναζεί τις στιγμές. Αέρας υπήρχε μόνο στο ταβάνι, όλα τα άλλα ήταν πλημμυρισμένα, με το πρόσωπα λίγα εκατοστά από την οροφή ανέπνεαν και πάλευαν για να γλυτώσουν.
-Δεν σκέφτηκα τίποτα,
θα μας πει ξερά, για την απόφαση να βοηθήσει τη γυναίκα που χανόταν μέσα στο νερό.
Ο Γιώργος άλλαξε πορεία, άφησε τη σιγουριά, και βούτηξε μέσα στο κίνδυνο.
Έπιασε την άγνωστη, τη βοήθησε, την έσωσε, και μαζί βγήκαν από την αυτοσχέδια λασποπισίνα.
Λίγους πόντους κάτω από την οροφή του 1ου υπογείου, και το νερό έχει αφήσει το χνάρι του, το πρωινό της Δευτέρας 27 Οκτώβρη, ο Γιώργος Χατζηπασχάλης, δείχνει τους κόκκινους σωλήνες πυρόσβεσης, πάνω τους κρατήθηκαν, και εκείνοι γερά μπηγμένοι στο μπετόν δεν τους πρόδωσαν. Έπειτα κάνει βήματα προς την έξοδο, ξαναζεί τις στιγμές. Αέρας υπήρχε μόνο στο ταβάνι, όλα τα άλλα ήταν πλημμυρισμένα, με το πρόσωπα λίγα εκατοστά από την οροφή ανέπνεαν και πάλευαν για να γλυτώσουν.
-Δεν σκέφτηκα τίποτα,
θα μας πει ξερά, για την απόφαση να βοηθήσει τη γυναίκα που χανόταν μέσα στο νερό.
Αν το σκεφτόμουν ίσως και να δείλιαζα, όμως και τώρα να γινόταν, ακριβώς το ίδιο θα έκανα!
Φτάνει μια μικρή τρέλα, ίσως μια μεγάλη αποκοτιά, για να αλλάξει ρότα η ιστορία!
Ο ηρωισμός έχει αληθινό πρόσωπο, δεν κρύβεται στα σενάρια των φιλμ. Χτυπάει εισιτήριο στο λεωφορείο και το τραίνο, ίσως κάθεται και δίπλα μας.
Φτάνει μια μικρή τρέλα, ίσως μια μεγάλη αποκοτιά, για να αλλάξει ρότα η ιστορία!
Ο ηρωισμός έχει αληθινό πρόσωπο, δεν κρύβεται στα σενάρια των φιλμ. Χτυπάει εισιτήριο στο λεωφορείο και το τραίνο, ίσως κάθεται και δίπλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..