Αναγκάζομαι να επανέλθω στο θέμα του «ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΟΥ» ( και ας με συγχωρέσουν οι γνώστες και μύστες του θέματος ), ....
διότι όσο και εάν κάποιοι θεωρούμε πως το θέμα είναι γνωστό και λυμένο, εν τούτοις και συμπληρώσεις ( έστω και μικρές ) παίρνει, αλλά κυρίως πρέπει να τα λέμε και να τα ξαναλέμε για να μαθαίνουν οι νεώτεροι, αλλά κυρίως οι αρνητές της ιστορίας του, οι οποίοι χρησιμοποιούν το Αριστοφανικό ( Πλούτος ) « ού με πείσεις, καν με πείσης» (δε θα με πείσεις έστω και εάν με πείσεις …διότι απλά δεν θέλω πιστέψω και να πεισθώ από εσένα).
Εν ολίγοις, ακούνε την λέξη «μπουζούκι», σου λένε, «τούρκικη ακούγεται», άρα «βάρβαρη» ( sic) και επομένως το μουσικό αυτό όργανο και το ρεπερτόριο που εκφράζει, είναι «βάρβαρο» !!
Σαφώς πρόκειται για εντελώς ανιστόρητο θέσφατο, που δυστυχώς επικρατεί ( όσο και εάν σας φαίνεται περίεργο ) στην πλειοψηφία των Ελλήνων (και αυτών που το ακούν στις πίστες, στην καταχρηστική του μορφή , αλλά και αυτών που το αποστρέφονται ως λάτρεις της «σοβαρής» δυτικής μουσικής ) . Όμως η άποψη αυτή, πέραν από καταχρηστική και άτοπη, είναι και βαθιά ρατσιστική, τόσο κατ’ αυτών που το υπηρέτησαν και το υπηρετούν ( λαϊκό /ρεμπέτικο, αλλά και έντεχνο τραγούδι σαν του Μ.Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο κ.α), ή το ακούν με βιωματικό συναίσθημα σε γλέντια ή συναυλίες, όσο και για τους γειτονικούς λαούς που έχουν Μπουζούκια στην παράδοσή τους (Κούρδοι, Λιβανέζοι, Σύριοι και εσχάτως Ιρλανδοί με το Irish Bouzouki).
Όσο και εάν ακούγεται απίστευτο, στην Ελλάδα ( μέχρι πρότινος ) δεν μπορούσες να σπουδάσεις επισήμως Ελληνική μουσική και παραδοσιακά όργανα. Η λαϊκή μουσική αφηνόταν σε ιδιαίτερα μαθήματα, χωρίς αποδεικτικό δεξιότητας. Μόνο δυτική μουσική μπορούσες να σπουδάσεις, λαμβάνοντας δίπλωμα, ενώ από ελληνόφωνη μουσική, μόνον ψαλτική Βυζαντινή. Ευτυχώς με τα μουσικά Γυμνάσια και τα Τμήμα Μουσικών Σπουδών ΤΕΙ και Πανεπιστημίων, αυτό τείνει να θεραπευτεί ή κατ’ άλλους θεραπεύτηκε.
Σημειωτέον ότι στις «βάρβαρες» (sic) γειτονικές ανατολικές χώρες, πάντοτε υπήρχαν δύο ειδών Conservatoire . Ένα δυτικής και ένα ντόπιας μουσικής, καθώς και κρατικές ορχήστρες που υπηρετούσαν και τα δύο ( 2 ) είδη μουσικής, σε αντίθεση με την Ελλάδα που είχε και έχει μόνον δυτικής μουσικής.
Από τις αρχές Οκτωβρίου 2014, κατόπιν συμφωνίας δύο εμπνευσμένων ανθρώπων και μουσικών, του Νικ. Τσούχλου ( Ωδείο Αθηνών ) και του Θαν. Πολυκανδριώτη ( συνθέτη και μαέστρου με όργανο το μπουζούκι), το εν λόγω μουσικό όργανο διδάσκεται ήδη στο Ωδείο Αθηνών , με σκοπό την επιδεξιότητα σ’ αυτό ( μπαγλαμάς, τζουράς, τρίχορδο, τετράχορδο, αλλά και λαϊκή κιθάρα) , την εκμάθηση παλαιού και σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και νέων τεχνικών που θα το οδηγήσουν στο μέλλον του.
Το Ωδείο Αθηνών ιδρύθηκε το 1871 και επί 143 χρόνια αρνιόταν πεισματικά να εντάξει το μπουζούκι στη διδασκαλία του. Το θέμα δεν ξεπεράστηκα εύκολα και υπήρξαν πάμπολλες αντιδράσεις εκ των έσω, αλλά τελικώς επικράτησε το αυτονόητο. Το μπουζούκι υπηρέτησε και υπηρετεί ελληνική μουσική και ως τέτοιο πρέπει να διδάσκεται επισήμως στα ωδεία.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..