Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΘΑ ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ


Απόστολος Θηβαίος.

Περνούν χρόνια και χρόνια και η Κατερίνα Γώγου ζει με τη ρετσινιά. Οι φιλολογικοί κύκλοι της απευθύνουν μια διακριτική ματιά, επιχειρηματολογούν αδιάφορα, σαν αυτή η ποίηση να μην άνηκε πουθενά. ....




Το προσωπικό περιθώριο της ποιήτριας, μια κατάληξη ζωής που δεν επιδέχεται κριτικής, συνιστά συνήθως το βασικό επιχείρημα για την κατηγοριοποίηση της Γώγου. Υπήρξαν προκλητικά τα ποιήματά της. 
Όμως στο βαθμό που μπορεί κάποιος να ισχυριστεί κάτι, είναι δυνατόν η Γώγου να θεωρηθεί η κατάληξη όλων ανεξαιρέτως των δημιουργών. Διότι τ΄αδιέξοδό της ήταν ο μόνος προορισμός για τον οποίο τόσες πολλές αφιερωθήκανε στιγμές. 
Πέρα απ΄το κόμμα, τον καταναλωτισμό, πέρα ακόμη και απ΄την ωμή παραδοχή για τα σύγχρονα σφαγεία που ελάχιστα άλλαξαν στις προθέσεις τους τόσες δεκαετίες, η Κατερίνα Γώγου μας σύστησε τους φίλους της. Έστρεψε το πρόσωπό μας προς τα πάνω, θέλησε να μας προικίσει με την υποψία της ελπίδας. Αυτήν την ίδια που την καθιέρωσε στο πλευρό της ποίησης ν΄απευθύνει καταγγελίες από φόβο μήπως της στερήσουν τη μοναδική περιουσία.

 Η Κατερίνα Γώγου, στην ακριβή, κινηματογραφική της εκδοχή συνιστά μία φωνή πλασμένη από και για την εποχή της. Στις μέρες της αυτά τα ποιήματα θεωρήθηκαν προφητείες. Η μουσική τα έσπειρε στα στόματα των νέων ανθρώπων, τα κατέστησε προσιτά, περισσότερα λαϊκά. Έσβησε τ΄όνομα της Κατερίνας η αξία των ποιήματών της. Αυτή και η ανταμοιβή της.


Τ΄άλματα θανάτου είναι πολύ προσωπικές καταστάσεις. Γι΄αυτές τις υποθέσεις δεν τηρείται καν φάκελος. Είναι συνηθισμένες και μονάχα συμπόνοια μπορεί κανείς να νιώσει γι΄αυτά τα μυθολογικά πρόσωπα που τα διαπράττουν. Η Κατερίνα Γώγου γράφει από καρδιάς. Η καρδιά της χτυπά μες σ΄ολόκληρο το σώμα της. Μαρτυρίες όσων την γνώρισαν μιλούν γι΄ακραίες καταστάσεις, σχεδόν αυτοκαταστροφικές. Όμως εγώ προτιμώ να θυμάμαι την Κατερίνα Γώγου γι΄αυτά τα εφιαλτικά κλικ, που η ίδια σαν προτομή, σχεδόν από ευθεία θέση, γράφει για την ελπίδα.

 Σκηνές του δράματος οι τόποι που η πόλη βιώνει τα πάθη της. Γι΄αυτούς τους γυμνούς ανθρώπους μόνος δρόμος οι ορίζοντες από σύρματα. Το τελευταίο σύνορο της πόλης, πριν την πιο σκληρή κάτοψη. Όλα τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου είναι για τους φίλους που στο μέλλον θα ονειρευτούν ξανά και ξανά. Αυτός ο καιρός θα΄ρθει και αρκεί για να σε θυμόμαστε Κατερίνα.

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..