Η φρικιαστική είδηση, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και συγκεκριμένα μες στον Ιούλιο του 2014 από στέλεχος του ΟΗΕ, περί έκδοσης θρησκευτικού διατάγματος (φετβά) από τους φανατικούς ισλαμιστές (τζιχαντιστές) στις περιοχές του βόρειου Ιράκ, τις οποίες ελέγχουν και έχουν εγκαθιδρύσει Ισλαμικό Κράτος (χαλιφάτο), σύμφωνα με το οποίο υποχρεώνονταν όλες οι γυναίκες μεταξύ 11-46 ετών να υποβληθούν σε κλειτοριδεκτομή είναι μάλλον ψεύτικη και φτηνή προπαγάνδα.....
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η ακραία μορφή επιβολής του πατριαρχισμού, η οποία συνδέεται με πανάρχαια έθιμα κάποιων αφρικανικών φυλών, αντί να τείνει να εξαλειφθεί δυστυχώς στον ισλαμικό κόσμο και ιδίως σε περιοχές κυρίως της Αφρικής με πολύ χαμηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, αλλά και σε δυτικές χώρες από φανατικούς ισλαμιστές αφρικανούς μετανάστες, δεν αρχίζει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να εξαπλωθεί.
Μπορεί η Ισλαμική θρησκεία καθαυτή να αντιτίθεται σε πράξεις οι οποίες προξενούν κακό στον άλλο και να είναι άσχετη με τη γέννηση του φαινομένου αυτού αλλά ο επαίσχυντος αυτός μη αναστρέψιμος ακρωτηριασμός του σώματος και της προσωπικότητας της γυναίκας πλέον εμφανίζεται ή γίνεται ανεκτός στις τάξεις των πλέον ακραίων φανατικών της οπαδών. Οπαδών της που επίσης είναι απορίας άξιο το πώς ενώ αναγνωρίζουν το Θεό τους ως το δημιουργό του κόσμου και φυσικά του ανθρώπου και άρα κάθε οργάνου του σώματός του θεωρούν ότι δικαιούνται να τροποποιούν το έργο του. Ερώτημα μάλλον αυτονόητο και όχι μόνο για κάποιον ξένο, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αδιανόητο να διατυπωθεί και πιθανόν να συλληφθεί διανοητικά στα μυαλά των ανθρώπων αυτών.
Κι ενώ θα περίμενε κάποιος το φαινόμενο αυτό να τυγχάνει μιας πλήρους και εμφατικής καταδίκης και απαίτησης για κατάργησή του (πόσο μάλλον όταν οι γυναίκες που τους επιβάλλεται βρίσκονται στην παιδική ηλικία και σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί δική τους προσωπική επιλογή μετά την ενηλικίωσή τους) κάποιες, ελάχιστες πάντως αλλά υπαρκτές, φωνές ανθρώπων στη δύση (μια αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί) που “εναντιώνονται στο σύστημα” υπέρ της αυτοδιάθεσης ή της κοινωνικής δικαιοσύνης και πολεμούν τους παραδοσιακούς καταπιεστικούς κοινωνικούς θεσμούς υπερασπίζονται το φαινόμενο ως κάτι το φυσικό και φυσιολογικά ενταγμένο στις μη-δυτικές κοινωνίες, στις οποίες εμφανίζεται, και καταδικάζουν κάθε απόπειρα να καταργηθεί ως τελικά ενταγμένης σε λογική αποικιοκρατίας. Απόπειρας από τρίτους άσχετους και ανίκανους να καταλάβουν την αξία του για τις υπόψη κοινωνίες.
Επειδή η ηλιθιότητα δεν παίζεται ,το να επιχειρηματολογήσεις σε αυτή τη θέση είναι περιττό. Απλά ας συνειδητοποιήσουν κάποιοι ότι ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι απαραίτητα φίλος σου – κάλλιστα μπορεί να είναι είτε χειρότερος εχθρός σου από τον σημερινό είτε φόβητρο (δημιούργημα ή που βρέθηκε και έντεχνα καλλιεργείται) για αποπροσανατολισμό σου άρα εχθρός σου – και πως τελικά δικαιώνουν την παλιά γνωστή θέση και πρακτική καταγεγραμμένη ιστορικά ότι πολλοί μαχητές ανατροπείς ευχαρίστως θα στήριζαν μια ανατροπή του κατεστημένου υπέρ μιας πολύ καταπιεστικότερης κατάστασης αρκεί στην κατάσταση που θα προέκυπτε να είναι μέσα στα πράγματα, διότι τελικά η εξουσία είναι μακράν το ζητούμενο ανεξάρτητα διακηρυγμένων θέσεων, απόψεων και θεωριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..