Το ύφος των μπλουζ στη μουσική προέρχεται από τους χώρους εργασίας των νότιων Ηνωμένων Πολιτειών.....
Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι τα μπλουζ ξεκίνησαν στα σπάργανα από μια κραυγή ενός εργάτη μέσα στις βαμβακοφυτείες που γέμιζε τον ουρανό με ανάλογα συναισθήματα, και από την αντίστοιχη απάντηση του άλλου, τουτέστιν η κλήση και η απάντηση εξελίχθηκαν σε φράσεις και ολιγόλογα τραγούδια εργασίας που ωρίμασαν σταδιακά προς την κατεύθυνση των μπλουζ.
Τα διάφορα μουσικά σώου, τα σπιρίτσουαλ, με τροβαδούρους και κωμικούς, είχαν επίσης επιρροή στην εξέλιξή τους. Στο δέκατο ένατο αιώνα, οι λευκοί Αμερικανοί πήραν την πρώτη γεύση της μαύρης μουσικής μέσω αοιδών με κωμικό και υπαινικτικό περιεχόμενο, γεγονός που επηρέασε τις φυλετικές σχέσεις με θετικό, αλλά και αρνητικό ταυτόχρονα τρόπο. Με την ανακάλυψη και καταγραφή των μπλουζ του εικοστού αιώνα, αυτή η οικειότητα έγινε σταθερότερη και μάλιστα αυξήθηκε. Έτσι πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τα μπλουζ, η μουσική που δημιουργήθηκε από τους μαύρους, βελτίωσε τις φυλετικές σχέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες μόλις έγινε πραγματικότητα η αναγνώριση και αποδοχή τους από τους λευκούς.
Η μουσική ήταν μια μοναδική πολιτιστική προσφορά που οι λευκοί φυσικά δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Ήταν κάτι νέο και ενδιαφέρον για τους λευκούς που έριξε καινούργιο φως στους μαύρους και κατ’ επέκταση στη θέση τους στην αμερικανική κουλτούρα και κοινωνία. Το όλο φάσμα της ανάπτυξης και της εκλαΐκευσης των μπλουζ, συνεπώς βελτίωσε αισθητά τις άσχημες φυλετικές σχέσεις σε αυτή τη χώρα. Από τα σώου των μαύρων αοιδών έως την βρεττανική εισβολή αργότερα, η μουσική υπήρξε ένας μαγνήτης που δεν είχε χρωματικούς περιορισμούς. Ξεκινώντας με τα ανωτέρω περιγραφέντα ιατρικά σώου που ελάμβαναν χώρα στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και στην αρχή του εικοστού, τα οποία γίνονταν αλλά και διασκέδαζαν λευκούς και μαύρους, το τραγούδι των μπλουζ έφερε τις δύο φυλές κοντύτερα.
Υπάρχουν προφορικές ιστορίες από πολλούς που λένε ότι όταν έπαιζαν οι μαύροι μουσικοί χορευτικά κομμάτια, υπήρχε ένα χοντρό σκοινί που χώριζε την πίστα στη μέση, μία πλευρά για τους μαύρους και την άλλη για τους λευκούς, αλλά προς το τέλος της βραδιάς η διαχωριστική γραμμή είχε καταργηθεί και όλοι χόρευαν πλέον μαζί. Δεν έβλεπαν το χρώμα, ακριβώς επειδή υπήρχε έντονη στην ατμόσφαιρα η αίσθηση της μουσικής. Ήταν ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να διασκεδάσουν και να αφήσουν τους νόμους του Jim Crow, δηλαδή τους νόμους που αφορούσαν το φυλετικό διαχωρισμό, στην άκρη ανενεργούς. Είναι φανερό λοιπόν, ότι το μπλουζ προσέφερε στους επαγγελματίες του ένα πιο συναρπαστικό τρόπο ζωής από ότι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ένας συνήθης μαύρος εργάτης. Μάλιστα οι εργάτες στις φάρμες οι οποίοι ήταν ταυτόχρονα μουσικοί, έπαιρναν ως αμοιβή και κάποιο ποσό χρημάτων για την παροχή ψυχαγωγίας και ακόμα κάποια τρόφιμα και ουίσκι.
Λόγω αυτής της ειδικής μεταχείρισης θεωρούνταν δεξιοτέχνες με ταλέντο και οι υπηρεσίες τους αποτιμούνταν αναλόγως. Λογικό ήταν σε επόμενη φάση η συμμετοχή τους σε εγγραφές σε δισκογραφικές εταιρείες και διαφημίσεις με ότι αυτό συνεπαγόταν για τη φήμη και την οικονομική τους κατάσταση, αλλά συγχρόνως για την κατανόηση των μαύρων και της μουσικής τους. Αρκετοί μουσικοί λόγω του ταλέντου τους, ήταν σε θέση να ταξιδέψουν στη χώρα, μια ευκαιρία που δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τους περισσότερους μαύρους οι οποίοι επεδίωκαν διάφορους τρόπους για να εξοικονομήσουν ακόμα και τα προς το ζην. Με τα χρήματα που έπαιρναν από τις ηχογραφήσεις τους, οι μουσικοί αγόραζαν λικέρ, ρούχα, αυτοκίνητα και άλλα είδη πολυτελείας.
Στη δεκαετία του 1960, βρεττανικά συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones επέφεραν στις Ηνωμένες Πολιτείες μια νέα αίσθηση περαιτέρω εκτίμησης για μουσικούς του μπλουζ, όπως οι Muddy Waters, B.B. King και Howlin’ Wolf λόγω όχι μόνο της φήμης τους, αλλά κυρίως της επιρροής που άσκησαν πάνω τους. Έτσι οι νεαροί βρεττανοί ενίσχυσαν το σεβασμό των αμερικανών απέναντι στους καλλιτέχνες του μπλουζ. Η μουσική καλλιτεχνών, όπως οι Chuck Berry, Chubby Checker, Elvis Presley και Little Richard έφερε επίσης στο ακροατήριό τους αμφότερες τις φυλές, αφού τα τραγούδια τους απευθύνονταν σε όλους. Ειδικότερα ο Elvis Presley είχε ένα φυσικό τρόπο για να τραγουδάει τα μπλουζ που εξέπληξε και εντυπωσίαζε τόσο το μαύρο όσο και το λευκό κοινό.
Πολλοί ιστορικοί έχουν διατυπώσει διάφορες θεωρίες που εξηγούν γιατί δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες ανήκαν και τις διαχειρίζονταν λευκοί, απέκτησαν ξαφνικά ένα τέτοιο ενδιαφέρον για τη μπλουζ μουσική σε μια εποχή που ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν ακόμα διαδεδομένος. Σαφώς βέβαια οι λευκοί εκτίμησαν τα μαύρα ταλέντα και σκέφτηκαν ότι η όποια εκμετάλλευσή τους ήταν ένας καλός τρόπος για να εξοικονομήσουν μερικά χρήματα. Θα μπορούσαν να πληρώσουν στην αρχή μια λογική τιμή να εγγράψουν μερικά τραγούδια και στη συνέχεια να πωλούν τους δίσκους χωρίς να πληρώνουν δικαιώματα στον καλλιτέχνη. Ίσως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι μάλλον οι λευκοί είχαν επίγνωση της πολιτιστικής σημασίας της μπλουζ μουσικής και ότι μέσω αυτής της συναίσθησης ενισχύθηκε ο σεβασμός και η εκτίμηση για τη μαύρη φυλή στο σύνολό της.
Ξαναγυρίζοντας στα μουσικά και ιατρικά σώου και παραστάσεις, ξέρουμε ότι τα ταξίδια των μουσικών είναι συνήθεια παλιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Παραστάσεις με τροβαδούρους, στήσιμο σκηνών, ιατρικές παραστάσεις και αναβιώσεις έφεραν, για παράδειγμα, από το νότο κάποιους αξιοσημείωτους μπλουζ μουσικούς στο Κάνσας. Το 1929, για παράδειγμα, η Ma Rainey με τους Paramount Flappers, έπαιξαν στο Κάνσας μαζί με ένα τσίρκο. Ένας άλλος μεγάλος άνδρας των μπλουζ του Μισισιπή, ο Skip James, σε μια ανάπαυλα από την ενασχόλησή του με τα μπλουζ στα μέσα της δεκαετίας του 1930, περιόδευσε τα μέρη του Κάνσας δίνοντας μικρές παραστάσεις στην αρχή ή στο τέλος άλλων εκδηλώσεων. Και πριν από αυτόν, δεκάδες άλλοι ταλαντούχοι αφροαμερικανοί εκτελούσαν κάποια μουσικά κομμάτια στα πλαίσια άλλων σώου, όπως τα ιατρικά, σε όπερες, δημαρχεία και σκηνές σε όλη την πολιτεία.
Οι παραστάσεις έδειχναν στους κατοίκους του Κάνσας στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, ότι οι μαύροι ήταν ικανοί μουσικοί και ηθοποιοί, που τους επέτρεπε να επιτύχουν περιορισμένη αποδοχή στην κοινωνία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..