ΦΥΣΙΚΑ… Τάσος Λειβαδίτης.

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας.

ΦΥΣΙΚΑ… οι αποφάσεις της δικαιοσύνης δεν κρίνονται.....

ΒΕΒΑΙΩΣ… στις μέρες μας στην Ελλάδα και όχι μόνο, η εξουσία, με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο, θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα για όσες αποφάσεις της δικαιοσύνης δεν συνάδουν με τα σχέδια της άρχουσας οικονομικής τάξης και του καπιταλισμού, τα οποία στοχεύουν στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, να μην τις εφαρμόζει και να τις παραπέμπει σε άλλο όργανο της υπεράνω κριτικής δικαιοσύνης ώστε να τροποποιηθούν κατά τα ανωτέρω συμφέροντα.

ΦΥΣΙΚΑ… η κυβέρνηση δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα ώστε να απολυθούν οι λίγες εκατοντάδες καθαρίστριες του ΥΠ.ΟΙΚ. «για να μην πάνε στράφι οι θυσίες του ελληνικού λαού».
ΒΕΒΑΙΩΣ… επειδή οι υπόψη υπηρεσίες χρειάζονται, ανατέθηκαν σε εργολάβο.
ΦΥΣΙΚΑ… η κυβέρνηση ετοιμάζει τροπολογία μέσω της οποίας παίρνονται πίσω οι περικοπές, από τον Αύγουστο του 2012, στους μισθούς των δικαστικών.
ΒΕΒΑΙΩΣ… οι αυξήσεις στους μισθούς των δικαστικών οδηγούν και σε αυξήσεις στους μισθούς των βουλευτών.
ΦΥΣΙΚΑ… πέντε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν την προς κατάθεση τροπολογία, αν ταυτόχρονα δεν περιλαμβάνει πρόβλεψη άρσεις και των αντίστοιχων περικοπών στους μισθούς των αξιωματικών των σωμάτων ασφαλείας και των ενόπλων δυνάμεων.

Σε μια εποχή που κάθε απόπειρα αυστηρής οικονομικής αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ή «κρίσης» στα πλαίσια αποφάσεων τεχνοκρατών και ειδημόνων της οικονομίας της αγοράς υποβιβάζει οριστικά τον άνθρωπο από το ένα αντισυμβαλλόμενο μέλος του κοινωνικού συμβολαίου σε αναλώσιμο εξαθλιωμένο υποτακτικό το να αναφερόμαστε και να επικαλούμαστε τον όρο δικαιοσύνη είναι τουλάχιστον άτοπο. Δικαιοσύνη σήμερα δεν υπάρχει και δεν υπάρχει γιατί η δικαιοσύνη οφείλει να συναρτάται από δύο πράγματα:
-στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και
-στο απαράβατο δικαίωμα καθενός εκάστου στη διαχείριση του εαυτού του κατά την αποκλειστικά δική του βούληση στα θέματα που έχουν χαρακτηριστεί ως ανθρώπινα δικαιώματα.

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι μεν κάτι οριστικά καθορισμένο, ούτε στο χρόνο ούτε στον τόπο, αλλά όμως απαιτεί την ισότιμη αντιμετώπιση των πολιτών που κατέθεσαν, το ακούσια ή εκούσια δεν είναι αντικείμενο του παρόντος, τη φυσική τους ελευθερία στο όνομα κάποιας κοινής καλύτερης μοίρας. Γυρίζοντας λοιπόν στη σταθερή βάση αναφοράς: το Κοινωνικό Συμβόλαιο όπως έξοχα έθεσε τις βασικές του αρχές ο Ρουσό, το να απαιτεί ο Κυρίαρχος από την εξουσία, που αυτός ανέδειξε, ένα δίκαιο σύστημα λήψης και υλοποίησης αποφάσεων, σταθερά υπό τη διαρκή του επιτήρηση με αναφαίρετο δικαίωμα του να καθαιρεί τον εξουσιαστή που δεν ανταποκρίθηκε, συνιστούν μαζί με τα προσωπικά ατομικά δικαιώματα το μόνο Δίκαιο. Ένα Δίκαιο που σήμερα δεν υφίσταται.

Σε μια εποχή που ο Κυρίαρχος περισσότερο παρακολουθεί παρά αντιδρά, ως θα όφειλε αν εφάρμοζε το  δικαίωμά του για τα όσο συμβαίνουν εναντίον του στην Ελλάδα – για να μείνουμε στα καθ’ ημάς, θα άξιζε να θυμηθούμε το πως σημαντικότατοι λογοτέχνες της πρόσφατης ιστορίας μας, ζώντας οι ίδιοι σε προηγούμενες καταπιεστικές εποχές, μετέφεραν στο χαρτί τα πράγματα της εποχής τους.
Θα σταθούμε ειδικά στον Τάσο Λειβαδίτη και ακόμη ειδικότερα στο πως ο μεγάλος αυτός ποιητής χρησιμοποιούσε στο 

Έργο του τα επιρρήματα «φυσικά» και «βεβαίως». Βιώνοντας και γράφοντας για την αδικία εκ μέρους των νικητών του εμφυλίου πολέμου αλλά και την ένταση των συναισθημάτων του από τους πόθους και τα όνειρα που προσπαθούσε να απωθήσει και λόγω της ήττας και λόγω συμπεριφοράς μερίδας των ηττημένων, ο Τάσος Λειβαδίτης, διάσπαρτα μες στην ποίησή του σε σημεία όπου αυτή η ένταση συναισθημάτων, απογοήτευσης, αδυναμίας επικοινωνίας και ανάγκης απομόνωσης κορυφώνονται, τα υπόψη επιρρήματα εμφανίζονται «ξαφνικά» ως οι ιδανικοί προπομποί της φράσης εκείνης που θα ξεδιαλύνει τα πράγματα δια μιας και θα καταδείξει την αδικία της εξουσίας και των οργάνων της.

Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη είναι επίκαιρη και ζωντανή όσο ποτέ. Είναι στα χείλη σου κάθε φορά που μετά από έναν πληθωρισμό συσκότισης οικονομικών αναλύσεων ακούς την είδηση, που το σύστημα ανακοινώνει, για την επόμενη ομάδα ανθρώπων που είτε πρέπει να εξαθλιωθεί και αφανιστεί είτε, ως μέρος της εξουσίας ή των οργάνων της, να τύχει των προκλητικά ευνοϊκών ρυθμίσεων κι εσύ θα ψελλίσεις: «ε… , μα φυσικά…» ή «α ναι; μα βεβαίως…».
Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη δεν είναι οδικός χάρτης, ο ίδιος εξάλλου επέλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ένα πολύτιμο εργαλείο συνειδητοποίησης αυτού που καθόλου φυσικά συμβαίνει σήμερα γύρω μας.

Ιούνιος 2014

Πηγή