ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ (ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ)

γράφει η Λ.Κ. (16χρονη μαθήτρια της Β’ Λυκείου σε δημόσιο σχολείο της Αττικής)

Η παιδεία αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους στον οποίο θα πρέπει να στηρίζεται η ύπαρξη και η οργάνωση ενός κράτους. Κι αυτό, γιατί η παιδεία είναι ο κυριότερος φορέας πολιτισμού, αξιών, συμπεριφορών, εθνικής και κοινωνικής συνείδησης.....

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης η κοινωνία μαστίζεται από κρίση αξιών και θεσμών.
Αυτή ακριβώς η κρίση έχει πλήξει και τον ευαίσθητο τομέα της παιδείας. Οι μαθητές, αντιλαμβανόμενοι το πόσο σημαντικά πράγματα διακυβεύονται αυτή τη στιγμή και προκειμένου να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους προς τους καθηγητές τους , των οποίων τα εργασιακά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια πλήττονται και για να σταματήσουν την περαιτέρω υποβάθμιση του δημοσίου σχολείου που προκαλείται από:

·    Τη βάρβαρη κινητικότητα.
·    Τις συνεχείς τροποποιήσεις στο σύστημα της παιδείας σε βάρος των μαθητών
·   Τη μείωση πόρων (ελλείψεις τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε υλικοτεχνικές υποδομές)

προχωρούν σε καταλήψεις των σχολικών κτηρίων.

Κατηγορούμαστε ότι παρ’ ότι ανήλικοι προχωρούμε σε παράνομες και μη δημοκρατικές διαδικασίες. Χλευαστήκαμε ως προσωπικότητες και  ο σκοπός της κατάληψης έγινε ύβρις στα στόματα όλων όσοι εθελοτυφλούν και με το πείσμα της υποτέλειας και της βιασμένης συνείδησης προσπαθούν να πείσουν, καταρχάς τους ίδιους τους τους εαυτούς, ότι πρόκειται για μια παιδιάστικη κίνηση ανόητης και αναίτιας επαναστατικότητας, μιας οργισμένης εφηβείας. Δυστυχώς, σε αυτό το σύνολο κατατάσσονται σημαντικά ποσοστά διευθυντών, καθηγητών και συλλόγων γονέων. Αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτού του χώρου να παραμένουν τόσο προσκολλημένοι σε στερεοτυπικές, παλιομοδίτικες πεποιθήσεις. Το σύστημα και τα εργαλεία του έχουν καταφέρει να διεισδύσουν αποτελεσματικά στα μυαλά των ανθρώπων πείθοντάς τους πως ο σκοπός που θέλει να επιβάλλει  είναι ταυτόχρονα και δικός τους, καθώς και να αποστραγγίξουν  και την τελευταία σταγόνα ελεύθερης σκέψης από μέσα τους. Όπως μας είπε ένας αξιότιμος κύριος «Δεν σας εκχωρούμε το δικαίωμα να μας βοηθήσετε. Είναι μόνο δικός μας αγώνας.» Το άδικο μας πνίγει και το γιατί υψώνεται  σαν κραυγή μέσα μας. Γιατί αδυνατούν να καταλάβουν πως αυτό που υφίστανται εκείνοι σήμερα, σε λίγα χρόνια θα  βαραάνιε και τις δικές μας πλάτες;

Στοχοποιηθήκαμε θεωρούμενοι ότι υποκινούμαστε πολιτικά. Γιατί καταπώς φαίνεται, το να έχει κανείς ιστορική μνήμη , πολιτική  συνείδηση, νηφαλιότητα και πολύπλευρη ενημέρωση είναι κατακριτέο καθώς αυτόματα τον καθιστά επικίνδυνο για την δημόσια τάξη. Σε ένα σχολείο που προάγει την ημιμάθεια, την υποτέλεια, τον δογματισμό και τη μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζουν δυστυχώς την κοινωνία, εμείς γυρίζουμε την πλάτη. Γιατί εμείς, οι μαθητές και αυριανοί πολίτες έχουμε δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο που οι ίδιοι θα έχουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε. Έχουμε δικαίωμα στα ιδανικά, στα όνειρα και στους στόχους που αυτή τη στιγμή βλέπουμε να κατακερματίζονται και να εξαϋλώνονται μπροστά στα μάτια μας. Έχουμε δικαίωμα εμείς και οι απόγονοί μας να ζήσουμε σε μια κοινωνία πραγματικής δημοκρατίας, όπου θα διασφαλίζει την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την ισοτιμία των μελών της. Θα είναι μια κοινωνία απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και στερεότυπα όπου όλοι θα είμαστε πολίτες με την πραγματική έννοια του όρου.

Γιατί όπως αναφέρει και ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή, οι σωστοί πολίτες δεν ασχολούνται μόνο με τις δικές τους υποθέσεις αλλά και τις δημόσιες. Γιατί οι Αθηναίοι αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος στα πολιτικά πράγματα, τον θεωρούν πολίτη όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο.

«τοις αυτοις  οικείων άμα και πολιτικών επιμέλεια, μόνοι γαρ των τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλά αχρείον νομίζομεν»

Πηγή