Η ανάμνηση πρέπει να πεθάνει.
γράφει ο Μανώλης Δημελλάς.Ευτυχώς και τα γεφύρια, τα σκεπασμένα κομμάτια των δρόμων που γίνονται μια ευκαιρία να κρύψεις το κορμί από την ανελέητη μπόρα που ξεκίνησε και δεν λέει να σταματήσει. Ο χειμώνας θα ξεράσει πάνω μας όλη τη χολή μας.....
Τα πιο καλά σκεπασμένα μέρη είναι στο ποτάμι, μα και τι πόλη, που σκέπασε τα ποτάμι της για να τα κάμει αυτοκινητοδρόμους, μα να, που εκεί κρύβονται ένα σωρό σκιές. Άνθρωποι που δεν άντεξαν τους σκληρούς κανόνες ενός παιγνιδιού, που τους έχει έτσι και αλλιώς, μόνιμα στην απέξω, στον πάγκο.
Περνώ από δίπλα τους, αόρατος, μέσα σε φαντάσματα, πιάνω τον τελευταίο να ψιθυρίζει: “μα τι ήμουν στην προηγούμενη ζωή, ο Χίτλερ; τι κακό έχω κάνει; φτάνει, θέλω να κατέβω”.
Η αυτοκτονία στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι ταμπού, όμως είναι ένας ορατός δρόμος για όλους εκείνους που με μια ευαίσθητη ψυχική υγεία εγκλωβίζονται ακόμη περισσότερο στο καθημερινό θέμα τους.
Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν, οι αριθμοί, που δεν είναι και ακριβείς, μιλούν για 300 με 400 αυτοκτονίες συνανθρώπων μας το χρόνο, περίπου μια κάθε μέρα. Κάθε περίπτωση ξεχωριστή, οι πιο ευαίσθητοι νέοι μα και πιο μεγάλοι τερματίζουν την διαδρομή τους από το ασήκωτο βάρος, την πίεση μιας τραγικής καθημερινότητας. Σαν τον φίλο μου, τον Τάκη, που βούτηξε από μια γέφυρα, κοντά στο λιμάνι, μα πάνε κάμποσα χρόνια από τότε. Ακόμη όμως ξεροκαταπίνουμε κάθε που μιλάμε για κείνον. Ακόμη και ο παπάς δεν τον έθαβε, η θρησκεία μας δεν αναγνωρίζει τους αυτόχειρες, έτσι η οικογένεια του βάφτισε το φευγιό του ατύχημα.
Όμως η έκπληξη της εποχής είναι η βουβή αυτοκτονία του παρελθόντος, σιωπηλά και στα γρήγορα διαγράφουμε την μνήμη μέσα από το ξεπούλημα των αγαπημένων ακριβών προσωπικών αντικειμένων
Διαστάσεις μάστιγας δίνει η ανεξέλεγκτη εικόνα των 4.500 μαγαζιών μέσα στην Αττική που ανταλλάσουν τα συναισθηματικής αξίας αντικείμενα, κυρίως το χρυσό με ευρουλάκια.
Οι νέοι μαγαζάτορες με ένα μαγνήτη, μερικά μπουκαλάκια με χημικά και την λυδία λίθο ζυγίζουν και μετρούν τις αδυναμίες και τα πάθη του παρελθόντος. Όσο πιο βαριά πέτρα στο κολιέ, όσο μεγαλύτερη διάμετρο τόσο μεγαλύτερη η τότε ευμάρεια και ίσως ο έρωτας και η καψούρα. Μέσα στο γραφείο που θυμίζει προθάλαμο οδοντιατρείου και πάνω στην κατάμαυρη πέτρα, που κοστίζει μόλις 10 ευρώ, σβήνουν τα καράτια δίνοντας μιλιά στην ακραία ανάγκη του περαστικού πελάτη που δεν πολυκοιτά την ζυγαριά.
Γυρισμένες πλάτες, κανείς δεν μιλά για την κατάντια, 18 ευρώ στο γραμμάριο των 14 καρατίων χρυσό, όταν είναι αγορασμένο πάνω από 50, ο τυχερός που δεν έπεσε σε παγαπόντη. Το χρήμα βγαίνει από τις κρύπτες και με την ταυτότητα στο χέρι παραδίδονται δόντια, βέρες, φυλαχτά, εικόνες, ό,τι μας μιλούσε χτες και σήμερα μπορεί να φέρει μια μπουκιά, να κλείσει μια ανοιχτή τρύπα. Οι καταστηματάρχες μιλούν για το «λειτούργημα» που ανέλαβαν, ενώ όσοι έχασαν πελάτες από τους νεόκοπους μπίσνεσμαν λένε για αγυρτείες και κόλπα στην πλάτη του κοσμάκη.
Στις αληθινές αυτοκτονίες οι ειδικοί της υγείας, ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές δείχνουν το πρόβλημα, μα δεν μπορούν να το ξεριζώσουν από τον δρόμο μας. Εμείς πάλι εκφράζουμε την λύπη μας όμως γυρνάμε απότομα και νευρικά το κεφάλι σε κάθε τέτοια εικόνα.
Με ένα βιβλίο σφραγισμένο από την αστυνομία και μια έναρξη επαγγέλματος, φυσικά και με παραδάκι, μετρητό στο χέρι, η ανεργία λύνεται, ψάχνεις για το πόστο το πέρασμα που θα γεμίσει με ψάρια το κοφίνι. Τον περαστικό που στην απόγνωση θα πουλήσει το ρολόι και το κομπολόι, φτάνει να είναι αυθεντικά και όχι μαϊμού.
Αν υπήρχε το παυσίλυπο, το φάρμακο για τα προβλήματα, τις μαύρες σκέψεις και την αυτοκτονία ίσως κάποιος πολιτικός να σήκωνε ψηλά το πρόβλημα, με κεφαλαία γράμματα σαν ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΙΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ, έτσι να έβγαζαν μεγάλες ποτίστρες με φάρμακα για όλους μας.
Όμως η κονόμα πάνω στον θάνατο μας, σε πραγματικό χρόνο ή θεωρητικό, είναι μεγαλύτερη από εκείνη της επιβίωσης, έτσι ο αυτόχειρας ή δολοφόνος μνήμης, παραμένει καταδικασμένος, στην μοιραία κατάληξη του.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..