...ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ ΜΝΗΜΕΣ...( μέρος β΄)

[ ..Μείναμε στο σημείο,όπου η γιαγιά,δίνει στην εγγονή της,ένα μάτσο χαρτιά αλληλογραφίας,διπλωμένα στα δύο..]

.. Το κοριτσάκι τα παίρνει,τα ανοίγει και ξεδιπλώνονται μπροστά της σελίδες γεμάτες με τον γνωστό γραφικό χαρακτήρα της γιαγιάς,που αν και αυτοδίδακτη,είχε τον δικό της τρόπο γραφής,καταγράφοντας τις σκέψεις της,με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκφραζόταν.Τα ορθογραφικά της λάθη, πταίσματα και μηδαμινά..Αρχίζει να διαβάζει…

.."..Γεννήθηκα το 1905 και είμαι η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια μου .

Αυτά που θα γράψω,αποτελούν την πραγματική ιστορία της ζωής μου,μιά ιστορία,γεμάτη δυσάρεστες καταστάσεις,δύσκολα χρόνια,κακουχία και ορφάνεια από τα μικράτα μου..

Την μητέρα μου δεν προλαβα να την γνωρίσω.Πέθανε επάνω στην γέννα φέρνοντας στη ζωή την μικρότερη μου αδελφή.Τότε νομίζω,ότι άρχισαν οι δυσκολίες.

Σαν μεγαλύτερη που ήμουν,όλα τα βάρη έπεσαν στους ώμους μου.Έπρεπε να αναλάβω την φροντίδα των αδελφών μου,αφού ο πατέρας μου δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ στο καπνεργοστάσιο..

Αποφάσισα να μην πάω σχολείο εγώ,προκειμένου να μπορέσω να μεγαλώσω τα αδέλφια μου…και ήταν κάτι που λαχταρούσα να κάνω..!

Να μάθω να διαβάζω,να γράφω ,να μετρώ.Αλλά δεν μπορούσε να γίνει……

Η μικρή ξεφυλλίζει τις σελίδες και όσο τις διαβάζει ,τόσο χάνεται μέσα στην ιστορία..

Στα μάτια της ξεπετάγονται λέξεις,όπως:"πόλεμος","πείνα",¨"θάνατος","φυγή,""διωγμός","φτώχεια".

Βρέθηκε μπροστά σε έναν θησαυρό!Στο οδοιπορικό της ζωής της αγαπημένης της.

Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπορούσε να είχε περάσει ένας άνθρωπος όλα αυτά που διάβαζε!

Νόμισε ότι συνέβαιναν μόνο στα μυθιστορήματα!..

Μα πόσες χιλιάδες χρόνια πριν είχαν συμβεί αυτά?

Τής ήρθε μια ιδέα..Θα έμενε 12 ημέρες εκεί..,θα προλάβαινε να αντιγράψει την αυτοβιογραφία της γιαγιάς της και όταν μεγάλωνε θα την έκανε βιβλίο..!

Ναι!!!θα ήταν το καλύτερο δώρο προς εκείνη,όταν θα ερχόταν η στιγμή που θα της έφερνε το όμορφο δεμένο βιβλιο,με το χοντρό εξώφυλλο και γραμμένο ,έτσι ακριβώς όπως της παρουσιαζόταν η ιστορία στις χειρόγραφες σελίδες.

Δεν θα έκανε καμμία διόρθωση!

Θα είχε και μία αφιέρωση από την ίδια στη γιαγιά της..Ναι!! και δεν θα το πούλαγε!

Θα το χάριζε!

Όσα αντίτυπα και να έβγαιναν,θα τα χάριζε σε σχολεία και σε ορφανοτροφεία..

Η ιδέα την εξιτάρει και την επόμενη ημέρα εφοδιάζεται με δύο μπλε τετράδια 100φυλλα και πιάνει..δουλειά…

...Τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα και στο όνομα της εξέλιξης,θυσιάστηκε το σπιτάκι της γιαγιάς,για να δώσει την θέση του σε μια τετραόροφη πολυκατοικία!

Το πλήγμα μεγάλο για την εγγονή!

Πως μπορουσαν να γκρεμίσουν το μικρό της παλάτι που μέσα σε αυτό έζησε τόσες όμορφες στιγμές με τον άνθρωπο που είχε αγαπήσει τόσο πολύ?..,ήταν σαν να γκρέμιζαν την παιδική της ζωή.

Δεν θα ξανάκουγε τους τριγμούς από τα παλιά ξύλινα πατώματα,δεν θα ξαναέτρωγε το φρυγανισμένο ψωμί ,ψημένο επάνω στην ξυλόσομπα,δεν θα ξαναξάπλωνε κάτω από τον ίσκιο της μουριάς τα καλοκαιρινά μεσημέρια,δεν θα ξαναέπαιζε κρυφτό με την αδελφή της στο περιβόλι όπου είχε ανακαλύψει τόσες κρυψώνες..
Αλλά ήξερε ότι η γιαγιά της το ήθελε πολύ!,ήθελε ένα καινούριο σπίτι,μοντέρνο..!

Εξάλλου,όλη η γειτονιά είχε αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια!.

Είχάν ξεφυτρώσει παντού πολυκατοικίες,κουκουλώντας τα όμορφα βιώματα του κοριτσιού.

….Και κτίστηκε το μοντέρνο σπίτι..,και πέρασαν άλλα 3 χρόνια από τότε,ώσπου η γιαγιά,αφού έκανε την τελευταία της..επιθεώρηση στον κόσμο της,στους ανθρώπους της και έμεινε ικανοποιημένη για άλλη μια φορά,αποφάσισε να περάσει στην απέναντι όχθη,για να συναντήσει επιτέλους τους δημιουργούς της και ορισμένους της συνοδοιπόρους,που την περίμεναν υπομονετικά..

Έφυγε ήρεμα ,ειρηνικά,χωρίς καμμία προειδοποίηση,όταν η εγγονή είχε φτάσει 20 χρονών.

Ο κόσμος χάθηκε από τα πόδια της..

Με τον θάνατο είχε εξοικιωθεί και τον είχε αποδεχτεί σαν "εξέλιξη" της ζωής,αλλά δεν τα είχε ζυγιάσει καλά..!Πίστευε ότι θα πέρναγαν πολλά χρόνια για να βιώσει αυτή την τραγική στιγμή της απώλειας δικού της ανθρώπου!

Δεν είχε ξαναζήσει τέτοια κατάσταση,δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει και να ελέγξει την όλη της αντίδραση..

Την ημέρα του τελικού αποχωρισμού,ξεκίνησε από τα χαράματα και πήγε μόνη της στο παρεκκλήσι να την περιμένει.

Ήθελε να την δεί μόνη της,να ξορκίσει τον φόβο της,να τα πούνε για τελευταία φορά οι δυό τους,να ξεσπάσει όπως εκείνη το ένοιωθε,γιατί αργότερα,έπρεπε να σταθεί δυνατή δίπλα στη μητέρα της..
.. Ήταν πανέμορφη,ήρεμη,γαλήνια...

Είχε πολύ ώρα μπροστά της για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την μυστική τους συνάντηση.Όλα τα συναισθήματά της απεγκλωβίστηκαν και εκδηλώθηκαν ελεύθερα, σε εκείνες τις τελευταίες ιδιωτικές τους στιγμές… ..Τα είπαν..,όπως μόνο οι δυό τους ήξεραν να τα λένε..,ξαναθυμήθηκε και επανέλαβε τους δικούς τους μυστικούς κώδικες..,έδωσαν υποσχέσεις η μία προς την άλλη,που τις διατηρούν πιστά,μέχρι τώρα,αμφότερες.

Το κορίτσι αισθάνθηκε ηρεμία,μια πρωτόγνωρη εσωτερική πληρότητα,της φάνηκε ότι γέμισε δύναμη..

Έβγαλε από την τσάντα της μία κιτρινισμένη εφημερίδα,την δίπλωσε στα 4 και την τοποθέτησε κάτω από το προσκεφάλι της γιαγιάς της..

... Δεν έγινε βιβλίο η ιστορία της.Κατάφερε όμως να δημοσιευτεί σε μηνιαία παιδική εφημερίδα της εποχής.

Όφειλε να της την δωρίσει,έστω και τώρα..

... Δεν της έλειψε καθόλου όλα αυτά τα χρόνια και ούτε συνεχίζει να της λείπει,για τον απλούστατο λόγο,ότι δεν έχει απομακρυνθεί καθόλου από κοντά της..!

Την νοιώθει,την αισθάνεται,την συμβουλεύεται σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς της.

Αισθάνεται τις προειδοποιήσεις της και τις προτροπές της.

...Βγάζει από το συρτάρι του κομοδίνου της το κουρδιστό πιγκουινάκι, κάθε φορά που είναι να πάρει κάποια σοβαρή απόφαση και μεμιάς χάνονται οι αναστολές της και τα διλήμματά της.

…Το μόνο που της λείπει,είναι η ιεροτελεστία του καφέ στο πιατάκι της….