...ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΜΟΥ..

...Έχω ένα σεντούκι.Το δικό μου,προσωπικό μου σεντούκι,που μέσα σε αυτό,έχω καλά φυλαγμένα κατάδικά μου βιώματα,εμπειρίες κάποιας προηγούμενης ζωής μου,σκέψεις κάποιας άλλης εποχής,καταγεγραμμένες με πένα, σε κιτρινισμένα πλέον ημερολόγια..

Έχω αλληλογραφίες με παιδιά της τότε ηλικίας μου,από όλο τον κόσμο σχεδόν,παιδιά της τότε εποχής,που δεν κατάφερα όμως να γνωρίσω από κοντά..

Τί άλλο έχω στο σεντούκι μου;..Α!,παλιές φωτογραφίες,που αποτυπώνουν την παιδική σχολική αθωότητα,καλυμμένη στη μπλέ σχολική ποδιά.Χμ,..κάποια αθώα παιδικά ραβασάκια,γραμμένα με μολύβι FABΗER Νο.2..!

Κάπου-κάπου,αραιά και πού,στις δικές μου στιγμές,βρίσκω τον χρόνο να βουτήξω μέσα σε αυτό το πολύτιμο παρελθόν μου και να βρώ το κατάλληλο μέσον για ένα σύντομο ταξίδι στο χρόνο.. Ταξιδεύοντας προς τα πίσω και όταν επιστρέφω στο "ΤΩΡΑ",κάνω συγκρίσεις..

Πολλές φορές το ταξίδι τελειώνει με ένα χαμόγελο,άλλες φορές με ένα αίσθημα φόβου ,αμηχανίας και απορίας..Oλα αυτά τα ανάμικτα συναισθήματα,έχουν σαν κέντρο τους τα παιδιά.Τα παιδιά της τότε εποχής,τα σημερινά παιδιά και τα παιδιά του "αύριο".
Το χαμόγελο,πάντα αναφέρεται στα παιδιά του χθές,η απορία και η αμηχανία στα παιδιά του "σήμερα" και ο φόβος στα "αυριανά" παιδιά..
Το βάρυνα νομίζω το post μου με ένα θέμα αέναο και ανεξάντλητο..!Κάποια στιγμή,ίσως γίνει μια εκτενέστερη αναφορά σε αυτό..

Μόλις συνειδητοποίησα,ότι έχει μαζευτεί πολλή σκόνη στο σεντούκι μου..,με έπιασε βήχας...
Είχα καιρό να βουτήξω μέσα σε αυτό..

Ξεσκονίζω στα πρόχειρα κάποιες παλιές διαφημίσεις,πολύ παλιές όμως και τις φέρνω στην επιφάνεια...

















Αν ήξεραν οι τότε....



Για τα δύο ντοσιέ με τα προγράμματα των κινηματογραφικών ταινιών,που έπεσαν στα χέρια μου,ούτε λόγος για τώρα..!Ίσως κάποια άλλη φορά,στο επόμενο χρονοτάξιδό μου..