Μ΄αγάπη και προσοχή το μυαλό μου….....
γράφει ο Απόστολος Θηβαίος.
Επειδή οι ποιητές και οι ήρωες ήταν πάντα λίγοι, γι΄αυτό ξεκινούμε πάλι. Η Αγία Κατερίνα των Εξαρχείων απέμεινε δίχως μνημείο. Σε κάθε γωνιά είναι νεκρή η Κατερίνα. Αυτά τα τυχαία λουλούδια στα κιγκλιδώματα της οδού Πατησίων είναι πάντα για εκείνη. Οι διαδρομές της διασώζονται σε φωτογραφικά καρέ μιας εποχής που θ΄ανήκει βαθμιαία στη μοντέρνα αρχαιολογία.
Όμως η πόλη κρατά πάντα μια θέση γι΄αυτά τα παιδιά. Οι ποιητές βρίσκουν πάντα παρηγοριά στις πόλεις. Το πυκνό ποτάμι περνά από μέσα τους. Ολόκληρος ο κόσμος φορτωμένος στις πλάτες τους και εκείνοι να προσεύχονται στο Θεό για την τόση ευτυχία.
Ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, ο Αλέξης Τραϊανός, η Κατερίνα Γώγου συνιστούν συνθετικά της μυστικής οδοποιίας. Τα ονόματα αυτών των ανθρώπων κατοικούν στο σώμα της πόλης. Ίσως επειδή ο σφυγμός τους υπήρξε ακαριαίος και απόλυτα συγχρονισμένος μ΄εκείνον του πλήθους και της εποχής. Ο καινούριος κόσμος που ερχόταν φρενήρης κατακτώντας πόλεις και ανθρώπους αποτέλεσε ένα επώδυνο όραμα.
Αυτοί οι ποιητές και ακόμη άλλοι που στο παρελθόν, πρόσφατο ή παλαιό, ενέδωσαν στις χαμένες καρδιές τους, στα πάθη και τις εμμονές στέρησαν την τέχνη από μια χρήσιμη και ανανεωτική παρουσία. Σ΄αρκετούς λίγα χρόνια καλής, δημιουργικής δουλειάς έφθανε για να καταχωρηθούν στις υψηλές θέσεις της κλίμακας.
Αποκάλυψαν πως κινδυνεύουν, έπιασαν ασύλληπτες συχνότητες και έγιναν εκείνοι οι ακραίοι σταθμοί που γονιμοποιούν τ΄ανέφικτα και τα τρομερά
Η Αγία Κατερίνα έγραψε για φίλους, για επωνυμίες βιομηχανικές. Τα παιδιά στα ποιήματά της είναι οι ανάπηροι του εν λόγω τομέα. Με την ίδια ασφυξία που θα΄χε το υγρό σκοτάδι γύρω απ΄το πρόσωπό σου φωνάζουν διαυγείς, καθαρές λέξεις. Δείχνουν κατευθύνσεις και περνούν σ΄αντίθετα ρεύματα.
Περιθάλπτουν τα παιδιά που ερωτεύονται ομοίους, αντικρίζουν τα πρόσωπα σαν σύρματα, μ΄όλη την αιχμή που ΄χεις δοκιμάσει σε μια παιδική ηλικία.
Η Αλίκη δεν άντεξε τόσο παραμύθι και με κόρρες διεσταλμένες στην άκρη του δρόμου αφήνει κραυγές. Η Αλίκη με το πανέρι της άδειο σε μια ατέλειωτη σειρά στην οδό Ευρυπίδου και αλλού.
Τα ποίηματα της Αγίας Κατερίνας είναι διαλυτικές ιστορίες. Πράγματα που αψηφούν πειθαρχίες και στρατιωτικοποιημένα πρωινά. Όταν θέλουν να γελάσουν οι πιστοί της Αγίας Κατερίνας προσφωνούνται μ΄ονόματα φαρμακευτικά. Συνταγογραφούν τα ποιήματα. Είναι στιγμές που το ποίμνιο γίνεται ορμητικό, μπορεί να συντρίψει τη βαριά, καταναλωτική βιομηχανία. Ή να επιφέρουν ένα καίριο πλήγμα, με φεμινιστικά κριτήρια πάντα μιλώντας στην καθημερινή θρησκεία.
Η Αγία Κατερίνα είναι θαμμένη πάνω απ΄τα κεφάλια μας. Εκεί συναντά τον πατέρα της και ύστερα πάλι εμπρός της φώτα σφαγείων.
Τέτοιοι χώροι και τέτοιοι ποιητές ποτέ δεν αλλάζουν επάγγελμα. Γίνονται θέατρα, χώροι καλλιτεχνικών εκθέσεων, διατριβές και από τέμπερα, όπως οι βυζαντινοί. Όμως δεν πλησιάζονται, κανένας χώρος για καμιά θεωρία και καμιά απόσταση ανάμεσα στην ποιητική πράξη.
Ο Αλεξανδρινός στέκει γηραιός στο κέντρο των Αθηνών, μες στις ομίχλες. Είναι πια δικαιωμένος. Αυτοί οι στίχοι δεν συμπληρώνουν ανεπαισθήτως τις ζωές. Τις τεμαχίζουν, αφήνουν εκδορές ανεξιχνίαστες. Τα πρωινά ήταν σώματα ματωμένα σε πλατείες και νοσοκομεία.
Η Αγία Κατερίνα έγραφε εξωφρενικά, ευθύβολα ποίηματα. Οι ρυθμοί της πάντα να φεύγουν στο τέλος. Καμιά ευλογία για τον ποιητή και τον αναγνώστη. Αυτές οι λέξεις είναι πρωτίστως από αλήθεια, δεν μεταφράζονται. Ζωγραφίζονται και συμβαίνουν μέχρι που οι αρχές, οι άνθρωποι της συντεχνίας τρέμουν τον κίνδυνο κάτι ν΄ανατραπεί.
Φοβούνται τον Παύλο, την Μυρτώ, την τόση ελευθερία που είναι ταυτόσημη με τη ζωντανή ποσότητα.
Όταν γελούν τα παιδιά της αγίας ανάβουν πίσω τους οι πίνακες του Μπέικον με τη λαμπρή ακουστική της φωνής του προκαθήμενου καθώς η μορφή του εξελίσσεται σε μια κάθετη πτώση. Έτσι κυριαρχούν οι ποιητές, πάντα ξεκληρισμένοι. Γι΄αυτούς οι ζωγραφιές και τα εργαστήρια, οι μουσικές κλίμακες, οι ανθρωποκεντρικές στήλες του Τζιακομέτι.
Γι΄αυτούς που επιλέγουν θερμοκρασίες τροπικών, ντυμένοι κατάσαρκα τους τρόμους. Οι προφήτες που μιλούν για την επανάσταση, οι ίδιοι που αποδεικνύουν τη φθενή σύσταση των οδοφραγμάτων ήταν πάντα οι ποιητές. Οι πιο γνήσιοι άντεξαν τη φθορά αντίξοων ρευμάτων. Κρύφτηκαν σ΄αγάλματα, θάλασσες και καλοκαίρια. Κρύφτηκαν για πάντα μες στην πόλη.
Η Αγία Κατερίνα, κατά κόσμον Κατερίνα Γώγου είναι ζωντανή και ακόμη κλαίει. Περιφέρεται σε πείσμα σκληρών, αστικών μεσημεριών. Ανηφορίζει στον Κόκκινο Μύλο με το τελευταίο λεωφορείο. Δίχως μυστήριο, από τρόμο και φαντασία η Κατερίνα, έξω από το αγιολόγιο, ελεύθερη, ντυμένη ταξιδιωτικά και οι πολιτείες πίσω της να γκρεμίζονται.
25η Μαρτίου του 1977. Συνέχεια απ΄το ποίημα.
Το παιδί είναι γερασμένο, με την ίδια μύγα στο μάτι. Τώρα βαθύτερα έτσι που να σαλεύουν τα μάτια του. Η παρέλαση έχει ολοκληρωθεί από ώρα. Η Κατερίνα σταματά. Σαν οι επίσημοι και οι μουσικοί της ορχήστρας να μην έλειψαν ποτέ. Η Κατερίνα τότε σαν ονειρεμένη, σε μια κίνηση διαχρονική και εξαιρετικά μοναχική, επιστρέφει τις κενές υποκλίσεις, τα καθαριστικά των βιομηχανιών, τους καταλόγους των προίόντων, τιμαλφή από την χρυσή εποχή του κόμματος.
Είναι η στιγμή μιας μεγάλης παύσης. Κρατά μόνο την ευχή της, τρεμάμενη, συγκλονισμένη ακόμη και σήμερα. Πίσω της το πλήθος που επιδίδεται στους δύσκολους αγώνες. Θεοί των τραπεζών, των ιδρυμάτων, των εφημερίδων μανιακοί εσείς εραστές προσευχηθείται όπου μπορείτε για την Αγία Κατερίνα των Εξαρχείων.
Μας εμπιστεύτηκε την ευχή της.
Σε μια σκηνή φτερού, σε μια λεπτομέρεια, για πάντα έξω απ΄το χρόνο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..