Ποιος νομοθετεί (σε) αυτή τη χώρα;

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας.

Εν προκειμένω, σήμερα, η κυβερνητική πλειοψηφία στη βουλή, όπως προέκυψε από  τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, του Ιουνίου 2012, και η οποία, με βάση αυτά που ακούγονται και αντιλαμβάνεται κάποιος,.....

... την Άνοιξη του 2014 αποτελείται από ένα ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπεί ένα ποσοστό στο λαό όπου τα δεκαδικά ψηφία έχουν βαρύνουσα σημασία και μια Νέα Δημοκρατία (ένα “μικρό κόμμα” κατά δήλωση στελεχών της) σε σταθερή ακροδεξιά πορεία και σε ανοιχτή διαρκή επικοινωνία με τη ναζιστική ακροδεξιά (όπως είχε δηλώσει και ο Παναγιώτης Μπαλτάκος – όταν ήτανε γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά: “Δεν είχα μόνο εγώ επαφή με τη Χρυσή Αυγή. Ήταν και άλλοι. Ο καθένας είχε το ρόλο του.”)
Αυτό δε σημαίνει, δυστυχώς, ότι οι νόμοι που ψηφίζονται και τίθενται σε ισχύ δεν είναι νομότυποι και μια μελλοντική (σύντομα ελπίζουμε) αριστερά κυβέρνηση δε θα χρειαστεί να ψηφίσει νέους νόμους για να τους ακυρώσει.

Όπως όμως δυστυχώς συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή ένα εκφυλισμένο καθεστώς πέφτει ή ξέρει ότι θα πέσει, πολλές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χαρακτηρίζονται από μίσος για τις ομάδες εκείνες που το απερχόμενο καθεστώς δεν έλεγχε όσο θα ήθελε και κατ’ επανάληψη είχε βρεθεί αντιμέτωπο μαζί τους.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές.

Μπορεί το πελατειακό κράτος να όριζε τους διορισμούς στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τουλάχιστον μέχρι το ΑΣΕΠ (αλλά μόνο για το μόνιμο προσωπικό γιατί στο ενοικιαζόμενο μέσω εργολάβων απλά ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει καμία διαδικασία για τους διορισμούς), αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτό δεν αφορούσε τους εκπαιδευτικούς των νηπιαγωγείων, των δημοτικών σχολείων και των γυμνασίων και λυκείων. Σε αυτούς μέχρι το 1997 οι διορισμοί γινόντουσαν μέσω επετηρίδας και μετά μέσω ΑΣΕΠ. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών (πλην της τριτοβάθμιας) της χώρας είχανε διοριστεί εκτός διαδικασίας σχέσεων με το πελατειακό κράτος.
Αυτό βέβαια αφορούσε μόνο το διορισμό και όχι, για όσους το επιδιώκανε, τις προαγωγές σε διευθυντικές θέσεις ή θέσεις προϊσταμένων, όπου εκεί οι τελικές αποφάσεις λαμβανόντουσαν και λαμβάνονται από την πολιτική ηγεσία και ό,τι αυτό σημαίνει.

Την 25 Απριλίου 2014, με το υπ’ αριθμό 63564/Η έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής και Οικονομικής Υποστήριξης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κοινοποιείται, για να εφαρμοστεί, το υπ’ αριθμό ΔΙΔΑΔ/Φ.32/492/8501,8326/7-4-2014 έγγραφο του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Με αυτό εισάγονται ανώτατα ποσοστά ανά κλίμακα  βαθμολόγησης των υπαλλήλων και των Προϊσταμένων, τα οποία υπολογίζονται επί του συνόλου α) των υπαλλήλων και β) των Προϊσταμένων ανά επίπεδο θέσης ευθύνης που υπηρετούν και για την Α/θμια και Β/θμια εκπαίδευση έχουν ως εξής:

Τι σημαίνει αυτός ο πίνακας;
Με απλά λόγια ότι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στους δασκάλους και τους καθηγητές (ο διορισμός των οποίων όπως είπαμε ήτανε πάντα εκτός πελατειακών κομματικών σχέσεων), και αυτό ανεξάρτητα της δικής  τους εργασιακής απόδοσης, το 15% θα πρέπει να ΒΑΦΤΙΣΤΟΥΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ (προφανώς για να απολυθεί εύκολα) και η πλειοψηφία (60%) θα πρέπει να ΒΑΦΤΙΣΤΟΥΝ ΜΕΤΡΙΟΙ ενώ στους Προϊσταμένους (τους οποίους όπως είπαμε ορίζει το κράτος), ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ και οι ΜΕΤΡΙΟΙ μόνο σε ένα ποσοστό 30%!

Και γιατί όλα αυτά;
Γιατί η συγκυβέρνηση του μικρού ακροδεξιού κόμματος με το άλλο, των % δεκαδικών ψηφίων, περνάει αυτούς τους νόμους;
Γιατί μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια ακόμη καίγονται για απολύσεις;
Γιατί σύντομα, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα,  στις τάξεις των σχολείων από 20-25 παιδιά σήμερα θα υπάρχουν 35-40 ή και περισσότερα; Και ό,τι αυτό σημαίνει για το επίπεδο των μαθημάτων.
Γιατί πώς αλλιώς θα εξοικονομούσε τα δισεκατομμύρια ευρώ που πρόσφατα ΧΑΡΙΣΕ το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στους μεγαλοτραπεζίτες;

Με πρόσφατο νόμο που πέρασε η κυβέρνηση
-αφενός απάλλαξε τα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας από κάθε δίωξη για τη ζημιά στο δημόσιο που πιθανόν θα προκαλέσουν οι αποφάσεις του
-αφετέρου, με λίγα λόγια, ενώ αρχικά το μνημόνιο προέβλεπε ότι οι μετοχές που είχε αγοράσει το δημόσιο με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών (που προβλεπότανε στο πρώτο μνημόνιο) θα επιστρεφόντουσαν στους ιδιώτες με προσυμφωνημένη τιμή, τελικά η τιμή επαναγοράς θα είναι άλλη: η “τρέχουσα”. Το δημόσιο λοιπόν αγόρασε με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών τις μετοχές τους για 40 δισ. ευρώ και θα εισπράξει πουλώντας τες λιγότερο από 20 δισ. ευρώ!! Φυσικά η διαφορά των 20 δισ. είναι μέρος των δανεικών των μνημονίων που πληρώνει με το αίμα του ο ελληνικός λαός για να καταλήγουνε στις τσέπες ελάχιστων μεγαλοτραπεζιτών.
ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ (ΣΕ) ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ;;

Πηγή