Ο Δρ. Ίαν Στήβενσον (1918-2007) ήταν ένας ψυχίατρος με μεγάλο ενδιαφέρον για την Θεοσοφία που έκανε μία μοναδική επιστημονική εργασία, αφιερωμένη στις μνήμες από προηγούμενες ζωές....
Ήταν επικεφαλής του Ψυχιατρικού τμήματος του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, ενώ είχε δημιουργήσει και το τμήμα Μελέτης της Αντίληψης στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Το τμήμα αυτό κάνει έρευνες με παιδιά που ισχυρίζονται ότι θυμούνται προηγούμενες ζωές, και με ανθρώπους που έχουν μεταθανάτιες εμπειρίες, εξωσωματικές εμπειρίες, με φαντάσματα, και με επικοινωνίες μετά το θάνατο.
Ο κύριος τομέας ενδιαφέροντος του Δρ. Ίαν Στήβενσον ήταν η μετενσάρκωση. Θεωρούσε ότι η μελέτη της μετενσάρκωσης θα μπορούσε να βοηθήσει την Ιατρική στη κατανόηση πολλών πλευρών της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Στη διάρκεια σαράντα ετών, ταξίδεψε και ερεύνησε τις υποθέσεις 3000 παιδιών που ισχυρίζονταν ότι είχαν μνήμες από προηγούμενες ζωές. Έγραψε πολλά βιβλία, όπως: 20 Υποθέσεις πιθανών Μετενσαρκώσεων (1974), Παιδιά που θυμούνται Προηγούμενες Ζωές (1987), Που διασταυρώνονταιη Μετενσάρκωση και η Βιολογία (1997), Ευρωπαϊκές Υποθέσεις Μετενσάρκωσης (2003) κλπ.
Προσπάθησε να σπάσει το φράγμα της επιστημονικής ορθοδοξίας και ενώ αυτοί που τον θαύμαζαν τον θεωρούσαν διάνοια, υπήρχαν και αυτοί που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις μελέτες του και τον καταδυνάστευαν.
Κατά την διάρκεια των ερευνών του για τις προηγούμενες ζωές, ο Δρ. Στήβενσον δεν χρησιμοποιούσε τεχνικές υπνωτισμού, όπως συνηθίζεται από πολλούς. Εκείνος είχε επικεντρωθεί στο να μελετά παιδιά που είχαν αυθόρμητες μνήμες προηγούμενων ζωών, και αυτό γιατί, επιστημονικά, ο υπνωτισμός θεωρείται λιγότερο αξιόπιστος. Αρχικά κρατούσε αρχείο των αναφορών ενός παιδιού για μία προηγούμενη ζωή, και κατόπιν προσπαθούσε να ταυτοποιήσει τα στοιχεία που είχε, με αυτά του νεκρού, την ζωή του οποίου υποτίθεται ότι έβλεπε το παιδί. Προσπαθούσε να ταιριάξει ακόμα και γενετήσια σημάδια, πληγές και ουλές του νεκρού ερευνώντας ιατρικούς φακέλλους. Η αυστηρή του μεθοδολογία απέκλειε κάθε πιθανή φυσική εξήγηση για τέτοιου είδους μνήμες.
Ο ίδιος ο Δρ. Στήβενσον περιγράφει σε ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή του:
«Η υπόθεση συνήθως ξεκινά όταν ένα μικρό παιδί 2-4 χρονών αρχίζει να μιλά στους γονείς ή άλλους συγγενείς για μία ζωή που είχε σε ένα άλλο τόπο, κάποια άλλη εποχή. Το παιδί συνήθως αισθάνεται να τραβιέται πίσω προς αυτά τα γεγονότα και συνήθως γίνεται φορτικό στους γονείς του να το αφήσουν να επιστρέψει εκεί που λέει ότι ζούσε πριν. Εάν το παιδί καταθέτει αρκετά περιγραφικές αναφορές σχετικά με την προηγούμενη ζωή, οι γονείς (συνήθως απρόθυμα και με αμφιβολία) αρχίζουν να ερευνούν την ακρίβεια των πληροφοριών. Πολύ συχνά, οι προσπάθειες για αυτή την εξακρίβωση δεν ξεκινούν αν δεν περάσουν αρκετά χρόνια μετά την έναρξη των αναφορών του παιδιού. Εάν υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα από αυτή την έρευνα, μέλη των δύο οικογενειών συναντούνται και ζητούν από το παιδί να τους πει αν αναγνωρίζει μέρη, αντικείμενα ή ανθρώπους από την υποτιθέμενη προηγούμενη ζωή του.»
Οι γνώμες του επιστημονικού κόσμου για τον Δρ. Στήβενσον δυίστανται. Ο Δρ. Χάρολντ Λιφ στο περιοδικό για τις Νευρικές και Πνευματικές ασθένειες, λέει χαρακτηριστικά για τον Στήβενσον:
«Είτε κάνει ένα κολοσσιαίο λάθος, είτε θα γίνει γνωστός σαν ο Γαλιλαίος του 20ου αιώνα.»
Παρά τις αντιπαραθέσεις, ο Δρ. Στήβενσον δεν σταμάτησε να προσπαθεί να αποδείξει τις θεωρίες του, ακόμα και μετά τον θανάτό του!
Σαράντα χρόνια πριν, αγόρασε μία κλειδαριά με συνδυασμό και έβαλε έναν αριθμητικό συνδυασμό ξεκλειδώματος. Έβαλε την κλειδαριά σε ένα συρτάρι αρχειοθέτησης σε έναν χώρο του Τμήματος του Πανεπιστημίου, στο οποίο εργαζόταν, και είπε στους συναδέλφους του ότι μετά τον θάνατό του θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει με κάποιον ώστε να του δώσει τον κωδικό. Από την ημέρα του θανάτου του Δρ. Στήβενσον, τον Φεβρουάριο του 2007, η κλειδαριά παραμένει κλειδωμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..