Αν σεβασμός είναι η αναγνώριση της αξίας ενός ανθρώπου ή ενός συστήματος, τότε οι σχολικές και στρατιωτικές φιέστες δεν έχουν καμία σχέση με το σεβασμό στη μνήμη των ηρώων του 1821.....
Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι η μαθητική και στρατιωτική παρέλαση ενώπιον των δημοτικών και πολιτικών εκπροσώπων δε βοήθησε ποτέ κανένα να αναγνωρίσει την αξία (δηλ. να σεβαστεί) τους ήρωες στο Δραγατσάνι, στη Μονή Σέκκου, του Γαλατσίου (ας αναρωτηθείτε πρώτα, που βρίσκονται αυτά τα τοπωνύμια;) στο Μανιάκι, στη Γράνα, στο Λάλα, στη Δόμβραινα κ.ά.
Γι αυτό και η η συμμετοχή σε πανηγυράκια / παρελάσεις, δίχως την προαπαιτούμενη γνώση δεν είναι πράξη σεβασμού αλλά ασέβειας
Μήπως η κατάθεση στεφάνου από ανθρώπους, που υπήρξαν “ο φιλήκοοι των ξένων” είναι ασέβεια; Αν δεχθούμε τη ρήση του Καποδίστρια ότι “ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης” , τότε γιατί επιτρέπουμε στην τωρινή πολιτική ηγεσία να προσβάλει τη μνήμη των ηρώων καταθέτοντας στεφάνια και χαιρετώντας ως “ρωμαίοι αυτοκράτορες” τους αποσβολωμένους μαθητές που παρελαύνουν. Ή είναι ανεδαφικός ο Καποδίστριας, οπότε δε χρειάζεται να τον σεβόμαστε, ή είναι ασεβείς όσοι δεν εφαρμόζουν τις απόψεις του.
Ποιος είναι αυτός που προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών; Αυτός που προβληματίζεται, για παράδειγμα, για την ιστορική αλήθεια στο Ζάλογγο (έστω και αν κάνει λάθος) ή αυτός που θεωρεί ότι η άρνηση και αξιοπρέπεια είναι “μη ρεαλιστικές προτάσεις”.
Αλήθεια, τις Σουλιώτισσες έχουν ως πρότυπο οι ψηφοφόροι του Σαμαρά και του Βενιζέλου ή τα γιουσουφάκια του Σουλτάνου; Θέλουν μετά μανίας να διατηρηθεί ένα ιστορικό γεγονός στη μνήμη των ανθρώπων, αλλά θεωρούν “ανευθυνότητα”, “πράξη καταστροφής”, “αυτοκαταστροφικό σύνδρομο”, όποιον θα τους προτείνει μια αξιοπρεπή αλλά όχι προσκυνημένη στάση ζωής.
Γιατί δεν μπορείς να απαιτείς το σεβασμό για τις γενναίες Σουλιώτισσες και συγχρόνως να είσαι το “γιουσουφάκι” του κάθε τροϊκανου υπαλλήλου.
Και όλοι αυτοί οι πολίτες που θα παραβρεθούν στις παρελάσεις είναι βέβαιοι ότι θα αποτίσουν φόρο τιμής στη μνήμη των ηρώων; Φτιάξαμε το πολυπόθητο κράτος για το οποίο αγωνίστηκαν; Θα νοιώσουν ότι τιμάνε τη μνήμη Λόντου, του Νικητάρα, της Μαυρογένους ή της Βισβίζη (πέθαναν πάμφτωχοι) όσοι με εθνική υπερηφάνεια θα δουν τα υπερηχητικά, τους πυραύλους και τον πολεμικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων, με τον οποίο έχουν χρεώσει τα τρισέγγονα τους; Είναι δείγμα σεβασμού στους αγωνιστές να ψηφίζουν ακόμα επίορκους και προδότες πολιτικούς;
Κατά τα άλλα η 26η Μαρτίου θα μας βρει να συζητάμε για τη μαθήτρια με την κοντή φούστα, ή για κάποιο φάσκελο ενός μαθητή.
ΥΓ: Ίσως, το μόνο που με κάνει εθνικά υπερήφανο στις παρελάσεις είναι, όταν βλέπω να συμμετέχουν μαθητές με μη ελληνική καταγωγή. Νιώθω υπερηφάνεια, όταν νέοι άνθρωποι μπαίνουν, με τη θέληση τους, κάτω από την ελληνική σημαία. Είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να μεγαλώσει το Έθνος μας. Το δεύτερο είναι η γνώση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..