ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΜΠΑΛΛΕΡΟΣ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ

γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Το παιδί γεννήθηκε στην αλλοδαπή όμως η οικογένεια το μοίρανε και το προόρισε για μεγάλα πράγματα στην ημεδαπή.

-Εσύ όταν θα μεγαλώσεις θα γίνεις Πρωθυπουργός της χώρας. Μπάχαλο θα τα κάνεις, αλλά πρέπει να γίνεις Πρωθυπουργός και κουβέντα δεν δεχόμαστε.....

Και το …παιδί μεγάλωσε, και πήγε στο σχολείο (στην αλλοδαπή) και πήγε στο Πανεπιστήμιο (στην αλλοδαπή) και πήρε και μεταπτυχιακό (για άλλη μια φορά στην αλλοδαπή). Το τι έμαθε είναι άλλη κουβέντα. Πολύ αργότερα ο ίδιος διαπίστωσε <μηδέν στο πηλίκιο>.

Και αφού …έγκωσε από τις σπουδές, τόσο που το κεφάλι του δεν χωρούσε περισσότερες, ήρθε η ώρα να μετακομίσει στη Ελλάδα για να αναλάβει τη μοίρα του τόπου. Εγκαταστάθηκε στα Βόρεια Προάστια και σκαλί-σκαλί, Υπουργείο-Υπουργείο έφτασε μετά από αγώνες χρόνων και στο μεγάλο μαγαζί-γωνία. Μέγαρο Μαξίμου του το είπαν και δεν έφερε αντίρρηση.

-Δεν κωλώνω εγώ, είπε όταν του το πρότειναν. Εγώ σκούπισα ολόκληρο ΣΕΦ, μοίρασα κουραμπιέδες, μάγκωσα τα δάχτυλα μου στο ποδήλατο κι ας έτρεχε ακόμα και θα φοβηθώ να είμαι Πρωθυπουργός; Όχι βέβαια! Θα κάνω ότι μου πούνε τα αφεντικά και έξω από την πόρτα.

Έτσι και έγινε. Και όταν τα αφεντικά του είπανε να κάνει βόλτα τη χώρα, που ποτέ δεν έγινε χώρα του, στο ΔΝΤ, εκείνος άφησε την ασφάλεια και την άνεση των Βορείων Προαστίων, και πήγε σε ένα νησάκι τόσο δα αλλά με μεγάλο όνομα, Καστελόριζο του το είπανε, που όταν του το δείξανε στο χάρτη τους ρώτησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

-Που με στέλνετε, boys, στου διαβόλου τη μάνα; Χαθήκανε τόσα νησιά εδώ κοντά. Χάθηκε να με στείλετε καμιά Μύκονο, καμιά Σαντορίνη, άντε καμιά Άνδρο;

Σαν του εξήγησαν πως δεν πάει διακοπές αλλά για δουλειά, έβγαλε από τη βαλίτσα το μαγιό και τα βατραχοπέδιλα, πήρε το laptop του και κίνησε για το μακρύ ταξίδι. Παρέδωσε τη χώρα στους τοκογλύφους και ικανοποιημένος που έκανε το καθήκον του γύρισε στα Βόρεια Προάστια.

Εκεί λοιπόν που έπινε τον χυμό του πέρασε έξω από το σπίτι ο παλιός του Συμφοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αλλοδαπής. Και αυτός κάτοικος Βορείων Προαστίων. Αφού θυμήθηκαν τα παλιά και ήπιαν την κόκα κόλα τους, έγινε η τράμπα.

Κουράστηκα να κυβερνάω τούτο τον τόπο, είπε το αυθεντικό Αμερικανάκι. Δεν έχω και πολλά ακόμη να προσφέρω. Έτσι που τάκανα όλοι θα βολοδέρνουν στο ΔΝΤ και εγώ θα αλλάζω laptop. Βαριέμαι. Θα σου δώσω την εξουσία, μπας και καταφέρεις εσύ να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά και εγώ ήρθε η ώρα να δώσω τα φώτα μου την Ανθρωπότητα.

-Δηλαδή, ρώτησε απορημένος ο Συμφοιτητής.

-Καθηγητής θα γίνω.

-Τι καθηγητής;

-Να, θα διδάσκω στην παγκόσμια κοινότητα με θέμα <πώς να καταστρέψετε μια χώρα και να μην τιμωρηθείτε>. Το γνωρίζω καλά το θέμα. Τα …παιδιά, μου το πρότειναν και δέχτηκα.

-Α!!!! είπε ο Συμφοιτητής και πήρε στα χέρια του την μοίρα του …άμοιρου τόπου. Δεν χρειαζόταν να κάνει ερωτήσεις. Το ίδιο Πανεπιστήμιο τέλειωσαν, άρα πάνω-κάτω τα ίδια έμαθαν. Στα Βόρεια Προάστια μένανε και οι δύο, βουτυρομπεμπέδες δηλαδή και μακριά από τα προβλήματα του πόπολου, μισό ένσημο δεν είχε κολλήσει και ο ένας και ο άλλος (στα βιογραφικά τους σαν εργασία αναφέρονται κάποια εστιατόρια στα φοιτητικά χρόνια και τίποτα άλλο). Αυτό ήταν.

Και εκεί που το Αμερικανάκι είχε ζώσει την υδρόγειο με τα ταξίδια του όσο ήταν υπεύθυνος για την μοίρα του …άμοιρου τόπου, χωρίς κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ο Συμφοιτητής φάνηκε ολιγαρκής. Μόνο στην δεύτερη (λόγω σπουδών, λες και δεν υπήρχαν αξιόλογα Πανεπιστήμια στη χώρα) πατρίδα την Αμερική πήγαινε κάθε τρείς και λίγο για να παίρνει τις εντολές από τα αφεντικά, φρέσκες, λαχταριστές και χωρίς άλλες παρεμβάσεις. Άντε που και που και κανένα ταξιδάκι να …συμβουλευτεί την Φράου.

Και όσο ο Συμφοιτητής …πάλευε να βάλει σε μια σειρά τη χώρα, είχε να αντιμετωπίσει και ένα πρόβλημα που δεν του είχε δώσει και μεγάλη σημασία όταν ήταν …ο αντίπαλος του Αμερικανακίου.

Έναν πιτσιρικά. Και αυτός ήταν γέννημα θρέμμα Βορείων Προαστίων.

-Τι θέλεις, παιδάκι μου και με πιλατεύεις, τον ρώτησε.

-Τι ρωτάς; Την εξουσία θέλω για να βγάλω τον τόπο, λέμε τώρα, από το αδιέξοδο που τον βάλατε. Παλεύεις και τίποτα δεν κάνεις. Ενώ εγώ όταν πάρω την εξουσία στα χέρια μου θα της δώσω και θα καταλάβει. Δεν φαντάζεσαι τι σχέδια έχω στο μυαλό μου. Λίγο χύμα μια και οι σύντροφοί μου δεν πολυσυμφωνούν αναμεταξύ τους, αλλά δεν βαριέσαι!

-Και πως θα το πετύχεις, φιλαράκο; Εμένα που με βλέπεις έκανα τα αδύνατα δυνατά για να είμαι εδώ που είμαι και τη θέση μου δεν τη χαρίζω σε κανένα. Άνοιξα τα σύνορα και άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι λαθρομετανάστες, έριξα κοντζαμάν κυβέρνηση, έκανα δικό μου κόμμα που πήγε άπατο, έγλυψα κατουρημένες ποδιές να με ξαναπάρουν πίσω, έταξα πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ. Εκτιμήθηκαν οι προσπάθειες μου και νάμαι εδώ που είμαι. Εσύ ποιος νομίζεις πως είσαι.

-Εγώ είμαι το επόμενο κακό. Αμ τι νόμιζες πως εσύ και οι προηγούμενοι από σένα μονάχα ξέρετε να φέρνετε τα πάνω κάτω; Έχω και εγώ μερίδιο στο μπάχαλο. Τι στο καλό! Και εγώ από τα Βόρεια προάστια είμαι. Μην κοιτάς που μετακόμισα στο κέντρο. Θέμα …μάρκετινγκ είναι. Και άκου να σου πω. Το Αμερικανάκι έλεγε <λεφτά υπάρχουν>. Τα είδες ποτέ; Ε και εγώ λέω πως θα ακυρώσω το μνημόνιο και θα διορίσω κόσμο και κοσμάκη. Πληρώνω τίποτα;

Έκανε να φύγει να προλάβει το αεροπλάνο για Λατινική Αμερική που πήγαινε κάθε τρείς και λίγο για …επιμόρφωση. Κάτι τούρθε στο μυαλό και κοντοστάθηκε. Γύρισε προς το μέρος του Συμφοιτητή και με συνωμοτικό ύφος του ψιθύρισε.

-Και να ξέρεις. Εγώ δεν είμαι σαν του λόγου σου. Εγώ έχω δουλέψει. Κουράστηκα κάτι μέρες να στήσω μια εταιρία με τον αδερφό μου που δεν την …ενόχλησα ποτέ. Λίγο τόχεις;

Πηγή