Η τσουκνίδα – τα τσουκνίδια

       Μέρος β' ( και ακόμα πιο ενδιαφέρον )

...Απ’ ότι βλέπουμε η τσουκνίδα είναι φυτό το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βοηθητικό για την καταπολέμηση πολλών προβλημάτων. Σε μολύνσεις των ουρικών οδών, των νεφρών, ακόμα και για πέτρες στα νεφρά, είναι ευεργετική. Διευκολύνει τον μεταβολισμό, διεγείρει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων και ενισχύει την καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.....



 Οργανώνει την αντίσταση του οργανισμού έναντι ρευματικών παθήσεων, κρυολογημάτων και παθήσεων του αναπνευστικού συστήματος. Μπορεί ακόμα να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση της αιμορραγίας και για την καταπράϋνση των ενοχλήσεων της έμμηνου ρύσης (περιόδου) ως χυμός ή και σαν βρασμένο φύλλο.
Ακόμα και το τσουκνίδισμα του παθόντος δέρματος συνιστάται. Σήμερα στην φαρμακευτική, χρησιμοποιούνται,  τα φύλα και οι ρίζες της μεγάλης τσουκνίδας, οι ίνες του κορμού της ως εν μέρει αντικαταστάτης του βάμβακος στην υφαντουργία και ανακατεμένη με άλλα φυτά ως διατροφή των ζώων.

Μερικοί λαοί της Ευρώπης τοποθετούν ακόμα και σήμερα την ρίζα του σε ξύδι κρασιού και το υγρό το χρησιμοποιούν ενάντια στην τριχόπτωση και την πιτυρίδα. Το δε τσάι από φύλλα τσουκνίδας, όταν πίνετε για  περισσότερες εβδομάδες, ισχύει για την λαϊκή ιατρική, ως φάρμακο για τις παθήσεις του ήπατος, της χολής, του στομάχου και των εντέρων. 

 Π.χ. 250 g τριμμένη ρίζα  ένα λίτρο  νερό και μισό  λίτρο ξύδι από κρασί. Μισή ώρα βράσιμο και στράγγισμα. Με τούτο μια φορά την εβδομάδα, σε περίπτωση τριχόπτωσης, μουσκεύουμε και τρίβουμε το δέρμα της κεφαλής.
Φύεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο, υπάρχει σε δύο διαφορετικές ποικιλίες: η ψηλή (Urtica dioica) και η κοντή (Urtica urens) τσουκνίδα. 

Το ύψος της πρώτης μπορεί να φθάσει μέχρι και το 1,5 μέτρο και έχει το κάθε φυτό της, μόνο αρσενικά ή μόνο θηλυκά άνθη. Η κοντή μπορεί να φθάσει τα 15 έως 45 εκατοστά και έχει το κάθε φυτό της, τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά άνθη στο ίδιο κλώνο. Τα κιτρινοπράσινα άνθη της είναι διατεταγμένα σε μακριά τσαμπιά, οι δε καρποί της ωοειδείς κόκκοι που είναι τυλιγμένοι με σέπαλα. Για φαρμακευτικούς λόγους χρησιμοποιούνται κυρίως τα φύλλα οι ρίζες ή οι σπόροι του μεγάλου φυτού της Urtica dioica. Το φυτό απαντάται σε μέρη εύφορα ή μη αλλά με αρκετή υγρασία και απλώνεται με θαυμαστούς ρυθμούς.

Σήμερα χρησιμοποιείται στη βιομηχανία τροφίμων για την παρασκευή της χλωροφύλλης. 0,01% χλωροφύλλη διώχνει π.χ. την κιτρινίλα του μοντέρνου σαπουνιού. Στην τσουκνίδα εμπεριέχονται μεταξύ άλλων και οι ουσίες Acetylcholin, Ακετυλοχολίνη  Histamin Ισταμίνη και Serotonin Ζεροτονίνη.
Η τσουκνίδα είναι ένα φυτό το οποίο θεωρείται τις περισσότερες φορές ως ζιζάνιο. Μην ξεχνάμε όμως πως ο χυμός της μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φάρμακο ενάντια σε έντομα και μύκητες που απειλούν τις καλλιέργειες . Κι εκτός αυτού αποτελεί το κυρίως φυτό το καταφύγιο για πολλές πεταλούδες. Για πάρα πολλά χρόνια αποτέλεσε η τσουκνίδα το φυτό για την βαφή. 

Το επίσημο βιολογικό της όνομα Urtica προέρχεται από το λατινικό ρήμα urere = καίω. Το όνομά της αυτό της το έδωσε ο Πλίνιος. Αναφέρεται στην αρχαιότητα ακόμα από τον Χρύσιππο, τον Αριστοφάνη και τον Ησίοδο. Στη γερμανική ύπαιθρο οι κάτοικοι πίστευαν ότι σε χώρο που φύονται τσουκνίδες, ότι δεν πέφτει κεραυνός.
Ο μεγάλος ζωγράφος Albrecht Durer θεωρεί την τσουκνίδα ως το φυτό, δώρο του Θεού στον άνθρωπο, κάτι που απεικονίζει σε ένα από τα έργα του, όπου ένα αγγελούδι πετά πάνω από τον ουράνιο θρόνο κρατώντας στο χέρι του ένα κλωνί τσουκνίδας.

Στο παραμύθι του Hans Christian Andersen “Οι άγριοι κύκνοι” πρέπει η μουγκή βασίλισσα να κατασκευάσει εφτά πουκάμισα από τις ίνες αυτού του φυτού για να απελευθερώσει τον αδερφό της. Στο παραμύθι των αδερφών  Grimm “Η παρθένα Maleen”,  η τσουκνίδα έχει βασική θέση.
Φρέσκα φύλλα δεν περιέχουν ακόμα πολλά αγκαθάκια έτσι ώστε να μπορούν, μετά από βράσιμο, χωρίς πρόβλημα να φαγωθούν, ως θρεπτικότατο λαχανικό ή ως σαλάτα. Επίσης ως σούπα αποτελεί ένα ξεχωριστό έδεσμα. Πρωτοχρονιά στην κεντρική Ευρώπη έτρωγαν παραδοσιακά μια πίτα από τσουκνίδα, με στόχο να έχουν ένα προσοδοφόρο χρόνο. Την ημέρα του Αγίου Γιάννη επίσης, για να τους αποφεύγουν τα ξωτικά. Η τσουκνίδα ήταν το κυρίως λαχανικό που τρωγόταν την μεγάλη Πέμπτη στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους.
Ο Walahfrid Strabo την περιγράφει ως “Φυτό που επί των φύλλων του υπάρχουν βέλη με δηλητήριο. Όποιοςτα χαϊδέψει καίγεται”. Για τον λόγο αυτό θεωρούσαν το φυτό αυτό ως το σπίτι ενός διαβολικού όντος, το οποίο μόνο μια παρθένα μπορούσε να το πλησιάσει χωρίς να πάθει κακό δηλ. να τσουκνιδιστεί.  Έτσι θεωρήθηκε κι ως το σύμβολο της πονεμένης αγάπης.

Και  ο Mattioli μας πληροφορεί ότι: “Φύλλα τσουκνίδας στο κρασί το κάνουν να αναπτερώνει την επιθυμία για τον έρωτα, προσκαλούν χωρίς άλλο την συνουσία και εναντιώνονται στην αγνότητα” και ο Brunfels γράφει: “Εάν επιθυμείς συζυγικό παιχνίδι, φάε σπόρους τσουκνίδας με κρεμμύδια, κρόκο αυγού και πιπέρι”. Κάτι ανάλογο με το“ μέλι και καρύδια ή φάε λάδι κι έλα βράδυ“, που λέει και ο λαός μας. Και όλα ετούτα έχουν κάποια βάση αφού η καλύτερη κυκλοφορία του αίματος συμβάλει σημαντικά  στην επιθυμία για έρωτα. Αποτελεί λοιπόν σίγουρα ένα Αφροδισιακό φυτό. Το ίδιο αποτέλεσμα παρατηρείτε και με μια ή δύο κουταλιές σπόρων τσουκνίδας σε κάθε πρωινό.

 Ένα τσάι από ξεραμένα φύλλα διώχνει την κούραση που αισθάνεται κανείς από την αλλαγή του καιρού κυρίως μεταξύ Χειμώνα και Άνοιξης. Αποτελεί ίσως το γνωστότερο και το πιο παρεξηγημένο των φυτών στον Ευρωπαϊκό και στον διεθνή χώρο, σε εμάς δε κατά την κατοχή και την πείνα έσωσε με τα φύλλα του και συμμάχους  το καλαμποκάλευρο και την λοίπα, πάρα πολλές ζωές.

Πηγή