ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Γράφει ο Νικόλαος Κρίνης

 

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…Κάπως έτσι τέλειωναν τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων. Η πεποίθηση και η προσμονή ότι το καλό θα υπερισχύσει πάντα στο τέλος ενάντια του κακού, εξευμένιζε οτιδήποτε αρνητικό είχε προηγηθεί και άφηνε πάντα ένα αίσθημα γαλήνης και ανακούφισης… ....



Και ενώ η νομοτέλεια του ιδεατού κόσμου των παραμυθιών ικανοποιούσε το περί δικαίου αίσθημα και το σύμπαν συνωμοτούσε υπέρ του καλού, ο μικρός αναγνώστης έβγαινε πάντα ο πιο κερδισμένος, αφού θα ζούσε καλύτερα από τους ήρωες του παραμυθιού.
Αυτά όμως στα παραμύθια.

Γιατί η πραγματικότητα γράφεται αλλιώς. Σ’ αυτήν, το ανάλγητο σύμπαν στρέφει το βλέμμα του υπέρ των ισχυρών που κατέχουν εξέχουσες θέσεις στο πολιτικό και οικονομικό πάνθεον. Το κακό υπερισχύει και το καλό συνθλίβεται αγόγγυστα, σ’ ένα στημένο παιχνίδι, όπου το καλό είναι καταδικασμένο ν’ αποτύχει… Λες και το σενάριο είναι γραμμένο από τη κακιά μάγισσα και τα τέρατα των παραμυθιών που ξαναζωντάνεψαν, ξεπηδώντας μέσα από τις εικόνες, για να πάρουν την εκδίκηση τους σε αληθινό χρόνο με αληθινούς ήρωες. Εδώ το δεδικασμένο της κάθε προσωπικής ιστορίας γράφεται με μελανά χρώματα από το μελάνι των ταγών της εξουσίας, που κινούν τα νήματα και αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο που φωλιάζει στις καρδιές μας.

Στο ρεαλιστικό παραμύθι, νικητής στέφεται αυτός που μπορεί να λαδώσει τη χαιρέκακη μάγισσα και να λύσει τα μάγια. Όλοι έχουν μία τιμή. Όλοι εδώ λογίζονται ως αριθμοί και όχι ως ανθρώπινες ψυχές.
Το φιλί του παραμυθιού και η δύναμη της αγάπης, παραχωρούν τη θέση τους στη δύναμη του χρήματος που μπορεί να μετατρέψει περισσότερα βατράχια σε πρίγκιπες και να ναρκώσει πολλές χιονάτες, κλείνοντας τα στόματα όσων αντιτάσσονται.
Ο φτωχός και ο ανήμπορος, η σταχτοπούτα του παραμυθιού δεν πρόκειται ποτέ να μεταμορφωθεί σε κάτι καλύτερο. Το παραμύθι γι αυτούς σταματά εκεί που αρχίζει και απλά συμπληρώνουν το πάζλ της ιστορίας, παίζοντας άλλοτε τις μαριονέτες και άλλοτε τα εξιλαστήρια θύματα για να θριαμβεύσει το κακό. Σε κάθε περίπτωση είναι θεατές σε μία παράσταση που γράφτηκε γι αυτούς, κομπάρσοι στο έργο της ζωής με προδιαγεγραμμένο τέλος…

Εδώ, το παραμύθι δεν είναι απλές λέξεις γραμμένες σε κάποιο χαρτί, αλλά η σκληρή πραγματικότητα των ανθρώπων, που η κάθε σελίδα της ζωής τους είναι και ένα κομμάτι της ψυχής τους. Εδώ δεν υπάρχουν πολύχρωμες και φωτεινές εικόνες, αλλά γκρίζες και μουντές, αποχαρακτηρισμένες από κάθε ίχνος της ταυτολογικής τους αναφοράς, αφού διαμορφώνονται από ένα ασαφές νομοτελειακό πλαίσιο που καθιστά αβέβαιη και επισφαλή κάθε θετική σκέψη για το αύριο. Εδώ ο μικρός ήρωας του παραμυθιού δεν έχει τα περιθώρια μιας σταδιακής γαλούχησης, αλλά οφείλει να μεγαλώσει απότομα και σφυρηλατήσει μια χαλκέντερη προσωπικότητα,  ώστε να επιβιώσει στον κόσμο των «μεγάλων» και «δυνατών».
Το αληθινό παραμύθι δε στηρίζεται στη πλάνη του ιδεατού και της δικαιοκρισίας που βαυκαλίζουν τον αναγνώστη και του δημιουργούν συναισθήματα ευφορίας και ανείπωτης μέθης. Ο μικρός αναγνώστης που στο σκληρό παραμύθι της ζωής είναι και ο βασικός ήρωας δεν έχει την ευκαιρία ή την αφορμή για να χαμογελάσει. Η δυσθυμία και η κατήφεια, απλά γίνονται η καθημερινή μάσκα στο σκυθρωπό πρόσωπό του, που δύσκολα βγαίνει πια.

Ο μικρός, όμως, λάτρης των παραμυθιών,  δεν ήταν ανέκαθεν έτσι…
Κάποτε ήταν πρόσχαρος και οπτιμιστής, γεμάτος χαρά και ζωντάνια, που δύσκολα έσβηνε το φωτεινό  χαμόγελο από το γλυκό του πρόσωπο. Με το αθώο βλέμμα του και την αγνή ψυχή του, τίποτα δε μπορούσε να βεβηλώσει το νοερό κόσμο που είχε πλάσει και κατοικούσε.
Καμία μάγισσα και κανένας δράκος δεν ήταν ικανός να νικήσει αυτό που ο ίδιος είχε χτίσει, γιατί το κάστρο του ήταν φτιαγμένο με τα καλύτερα υλικά που διαθέτει η αμόλυντη καρδιά ενός μικρού παιδιού. Γι’ αυτόν το παραμύθι είχε πάντα αίσιο τέλος.
Ο καλός ήρωας του παραμυθιού έπρεπε να νικήσει. Μόνο έτσι μπορούσε να κλείσει τα μάτια του και γείρει στο προσκέφαλό του, έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του τη δικαίωση και ένα πλατύ χαμόγελο.

Μακάρι όλο αυτό που ζούμε να είναι ένα κακό παραμύθι που κάποιος δε μας το διάβασε καλά…Μακάρι να είμαστε στα μισά του παραμυθιού και το τέλος να είναι αυτό που μας έλεγαν παλιά… Μακάρι να βρεθεί ένας ήρωας στις επόμενες σελίδες του παραμυθιού και ν’αλλάξει το ρου της ιστορίας… Μακάρι οι πολιτικοί και οι ισχυροί του τόπου να γίνουν παιδιά και να δώσουν ένα χαρούμενο τέλος σ’αυτή την ιστορία…
Αλλά αυτά δυστυχώς, συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια…

 Πηγή http://blogs.sch.gr