Το πραξικόπημα των τεχνοκρατών

ΑΠΟ:      ΙΔΕΟΤΟΠΟΣ

Από το Spectator 

Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, το να αποκαλέσεις κάποιον  "τεχνοκράτη",  αποτελούσε μια ήπια προσβολή. Ό όρος σήμαινε ουσιαστικά, έναν αποτελεσματικό πλην όμως βραδύνοα άνθρωπο......

Σήμερα βλέπουμε πως οι τεχνοκράτες κληρονομούν τη γη! Εκπροσωπούν μια νέα παγκόσμια ελίτ, και πρόσφατα μάλιστα προσθέσανε στην αυτοκρατορία τους την Ελλάδα και την Ιταλία.

Όταν τώρα τελευταία, οι διαδηλώσεις στους δρόμους της Αιγύπτου αγρίεψαν, ο στρατός προσπάθησε να εκτονώσει την κατάσταση αντικαθιστώντας την κυβέρνηση με ένα επιτελείο τεχνοκρατών.

Το ίδιο κάνουν και οι Λίβυοι αντάρτες. Φέτος είδαμε δυο είδη αλλαγής καθεστώτος.

Η αραβική άνοιξε ήρθε μέσω λαϊκών εξεγέρσεων. Στην Ευρώπη είχαμε το αντίθετο. Την  εξέγερση μιας μη εκλεγμένης ελίτ, που ανατρέπει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Και στις δυο περιπτώσεις, αυτοί που θριαμβεύουν είναι οι τεχνοκράτες.

Η λογική είναι ότι κανένας δεν μπορεί να μην δεν θέλει τους τεχνοκράτες.

Αλλά αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί να υπάρχουν εκλεγμένες κυβερνήσεις;

Αν τα πάντα συμπυκνώνονται στους προϋπολογισμούς, και στο πως θα δουλεύουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία, τότε τι το θέλουμε όλο αυτό το πολιτικό τσίρκο που έχουμε;

Όταν η Angela Merkel και ο  Nicolas Sarkozy συμμάχησαν με την ΕΚΤ για να αποτελέσουν την ευρωπαϊκή ομάδα κρούσης, την αποκαλούμενη και ως ομάδα της Φρανκφούρτης, ο στόχος τους ήταν οι ταραξίες εκλεγμένοι ηγέτες.

Ο κόσμος θέλει σταθερότητα και όχι bunga bunga... λένε.

'Το εθνικό συμφέρον προέχει της πολιτικής', είναι το αξίωμα πάνω στο οποίο βασίστηκαν όλα τα πραξικοπήματα της ιστορίας.

Το μόνο πρόβλημα είναι, όπως σύντομα θα ανακαλύψουν η Ελλάδα και η Ιταλία, ότι δεν υπάρχει πολιτικά ουδέτερη κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, πως επιτυγχάνεται η οικονομική ανάκαμψη;

Κάποιοι θα έλεγαν με περισσότερο δανεισμό, όπως κάνει η Αμερική.

Η Ιρλανδία και η Εσθονία θα έλεγαν με το να κρατάς τους φόρους χαμηλούς.

’Aλλοι έχουν άλλες συνταγές. Και ο καθένας μπορεί να επικαλεστεί στοιχεία, διαγράμματα, κλπ. 

Στην οικονομία όμως δεν υπάρχει μια εμπειρική αλήθεια. Όλα είναι ιδέες, και μάχες μεταξύ ιδεών. Για να ανακάμψουν οι οικονομίες της Ευρώπης, αυτό που χρειάζεται είναι νέες ιδέες, και νέες ηγεσίες. Και τα δυο λείπουν. Το ίδιο και στην Αμερική. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις.

Όπως στην Σουηδία, όπου ο Anders Borg ορίστηκε υπουργός Οικονομικών, και κόντρα σε κάθε πολιτική ορθοδοξία έκοψε την φορολόγηση των χαμηλά αμειβόμενων, ώστε να ωθήσει περισσότερους να εργαστούν. Οι αντίπαλοί του δυσανασχέτησαν, αλλά η απασχόληση πήρε μπροστά.

Σήμερα η Σουηδία γιορτάζει την ανυπαρξία ελλείμματος, και η εφημερίδα Financial Times χαρακτήρισε τον  Borg ως τον καλύτερο υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης!

Στη Βρετανία, τους τεχνοκράτες τους ονομάζουμε... δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχουν χιλιάδες από αυτούς, που διαχειρίζονται το κράτος. Παράλληλα, αντιπροσωπεύουν την μεγαλύτερη απειλή για τις όποιες μεταρρυθμίσεις, με το ισχυρό όπλο που διαθέτουν: την αδράνεια.

Η κυβέρνηση συνασπισμού του David Cameron ανέβηκε στην εξουσία με μια θαρραλέα πολιτική ατζέντα μεταρρυθμίσεων. Σήμερα όμως, όπου και να κοιτάξουμε, οι μεταρρυθμίσεις είναι ανύπαρκτες. Εκτός από το υπουργείο Παιδείας, όπου ο Michael Gove νίκησε το σύστημα. Χαλάρωσε τον σφιχτό κρατικό έλεγχο στα σχολεία, και τα αποτελέσματα είναι απτά. Ήδη, 750.000 περισσότεροι μαθητές φοιτούν σε ανεξάρτητα σχολεία. Σύντομα, την ίδια επιλογή σχολείων θα έχουν και οι φτωχοί, όχι μόνο οι πλούσιοι.

Για αυτό και ο Michael Gove βραβεύτηκε ως ο καλύτερος υπουργός της χρονιάς στα πλαίσια των βραβείων  Threadneedle Spectator Parliamentarian awards. 

Πολέμησε τους τεχνοκράτες, και νίκησε.

Έτσι πρέπει να είναι η πολιτική. Να έχεις ιδέες και επιχειρήματα, και να τα εφαρμόζεις.

Η Δύση βρίσκεται σε κρίση επειδή εδώ και πολύ καιρό ακολουθεί τις επιταγές των τεχνοκρατών, και επειδή οι κυβερνήσεις (αλλά και οι αντιπολιτεύσεις) δεν αμφισβητούν την κυρίαρχη και συνάμα διεφθαρμένη συναίνεση.

Η ανάδυση των τεχνοκρατών είναι ίσως η πιο ανησυχητική εξέλιξη της τρέχουσας κρίσης. 

Ήρθε ο καιρός να πάψουμε να τους θεωρούμε ως λύση, και να αντιληφθούμε πως αυτοί είναι το πρόβλημα. 

Πάντα ήταν.

 To Spectator είναι αγγλικό περιοδικό. Το κείμενο αναρτήθηκε στο site antinews

Πηγή