Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Η επανάληψη ως μητέρα και ως πάθηση -Το «γιατί » στα χρόνια των κρίσεων

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν το 1879 οι εργάτες ξύλου των ναυπηγείων της Σύρου όταν δημιουργούσαν ένα από τα πρώτα συνδικάτα και απαιτούσαν μείωση των ωρών εργασίας......




« Δεν πάει άλλο» φώναζαν στην Αθήνα οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην πρώτη εργατική πρωτομαγιά

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν το 1906 οι μεταλλωρύχοι του Λαυρίου

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν οι ναυτεργάτες στην μεγάλη απεργία του 1928 όταν δημιουργούνταν στα καράβια οι περιβόητες Επιτροπές Καραβιών

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν το 1936 οι εξεγερμένοι εργαζόμενοι στη Θεσσαλονίκη

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν οι εργάτες στην πρώτη μεγάλης κλίμακας απεργία στις 14 Απρίλη του 1942 απέναντι στη δοσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου και στην κατοχική πολιτική.

« Δεν πάει άλλο» φώναζαν επίσης οι εξεγερμένοι εργάτες το 1848 στο Παρίσι, οι χαρτιστές στις απεργίες του 1832 ακόμα και οι γερμανοί εργάτες στους αγώνες του 1870-1871.
Κοντολογίς πάνε κοντά 200 χρόνια που «δεν πάει άλλο» και οι αδιανόητες πριν 30 χρόνια σημερινές εργασιακές σχέσεις δείχνουν ότι πάει πολύ ακόμα.

Για να το ελαφρύνουμε το κλίμα, πάει καιρός από το 1930, τότε που ο Evgeni Verga διατύπωνε τη θεωρία της τελικής κατάρρευσης του καπιταλισμού (Zusammenbruchtheorie). Η σύγχρονη αριστερά σχεδόν σε όλες τις μορφές της γνωρίζει καλά οτι οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες μα όχι ανυπέρβλητες. Αυτό το στοιχείο πρέπει και να δημιουργεί αντικειμενικά το φόντο της απάντησης στην κρίση. Σε τελική ανάλυση το διακύβευμα είναι απλό, γιατί πάντα ήταν.
Όπως σημειώνει και ο προσφάτως εκλιπών Daniel Bensaid στο τελευταίο του έργο:

« Το ερώτημα είναι με ποιό αντίτιμο και στις πλάτες ποιών θα επιλυθούν (οι κρίσεις), Η απάντηση δεν ανήκει στην κριτική της πολιτικής οικονομίας αλλά στην ταξική πάλη και στην πολιτική και κοινωνική δράση ».


 Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..