...ΑΠΟΔΡΑΣΗ...

   

...Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή,που τα βλέφαρα, βαριά από την λάρα σφαλίζουν και το σώμα μολύβι,αφήνεται στην πολυπόθητη χαλάρωση...
Οι μέχρι τότε σφιγμένοι μύες αρχίζουν να απλώνουν, προσπαθώντας να διώξουν την συσσωρευμένη ένταση της ημέρας,
Αρχίζει το γνωστό,γλυκό μυρμήγκιασμα σε κάθε ένα μέλος του κορμιού,σε κάθε κομμάτι του σώματος..Το μυαλό αρχίζει και αδειάζει από τις μπερδεμένες σκέψεις..Στα αυτιά ηχεί ένα ανεπαίσθητο βουητό...Είναι αυτό που προετοιμάζει τη φυγή..
  Στιγμή προς στιγμή αρχίζεις να μην αισθάνεσαι  ένα προς ένα τα τμήματα του σώματός σου..Η επαφή με το κρεββάτι δεν υφίσταται πλέον..!
Βρίσκεσαι στο σημείο ακριβώς που ενώνει και χωρίζει συνάμα τους δύο κόσμους...

 Και φεύγεις..Ανάλαφρα...Πετάς στα μέρη που θα ήθελες να ήσουν,πετάς σε αγκαλιές που σε περιμένουν και λαχταράς να χαθείς μέσα τους...
Ξέρεις ότι δεν είναι όνειρο!..Είναι το ταξίδι που κάνει η άλλη σου υπόσταση στον άλλο σου κόσμο..
Στον κατάδικό σου κόσμο,στον κόσμο της ψυχής σου ..
Εδώ,δεν υπάρχει χρόνος.Σε αυτή την διάσταση ο χρόνος μετράει διαφορετικά...Αλλά δεν σε νοιάζει!
Αρκεί που καταφέρνεις και μοιράζεσαι στις δύο αυτές πραγματικότητες και που τις έχεις οριοθετήσει.
  Το ταξίδι είναι σύντομο.Είναι;...Ποτέ δεν είναι αρκετό ..Άλλως τε ο χρόνος διάρκειάς του,είπαμε,είναι σχετικός..

...Και επιστρέφεις.Πίσω.Στον κόσμο του υλικού σου σώματός. Και αρχίζεις να αισθάνεσαι πάλι τα μέρη του σώματός σου,τους μύες σου να ξανασφίγγουν,το στρώμα κάτω από το σώμα σου..
Αρχίζεις την καθημερινότητά σου,αφήνοντας τις σκέψεις σου πίσω,εκεί,στα μέρη που επισκέφτηκες,για να πας να τις ξανασυναντήσεις και να συνεχίσεις αυτό που άφησες...

   Εδώ,οχρόνος,κυλά επιλεκτικά αργά...