...ΕΝΑΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ΄ ΑΣΤΡΑ...

...'Ηταν μία από τις αγαπημένες του συνήθειες αυτή...

Τόσο όταν ήταν μέσα στις θάλασσες του κόσμου,όσο και μετά,από πολλά χρόνια σαν στεριανός..

Είτε στο τιμόνι με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες στη μέση του πουθενά,όταν τα στοιχειά της φύσης αποφάσιζαν να αρχίσουν τα τρελλά τους παιχνίδια,είτε αραχτός στη κουβέρτα του πλοίου σε ήρεμες και ξάστερες νυχτιές,συνήθιζε να τα παρατηρεί...

Πάντα εύρισκε χρόνο να "χάνει" τον λογαριασμό,προσπαθώντας να τα βάλει στη σειρά,ή να βάλει σημάδι κάποια απο αυτά,πάνω στα οποία θα άφηνε τις σκέψεις του να ταξιδέψουν..

Και τα κατάφερνε!

Είχε εξοικιωθεί με το όλο παιχνίδι της"αστρομέτρησης",οπότε όταν πήρε την απόφαση να πατήσει μόνιμα πλέον στη στεριά,συνέχιζε να εξασκεί το μυαλό του και την παρατηρητικότητά του επάνω στα δικά του άστρα.

Ένας ναυτικός,ποτέ δεν γίνεται πραγματικός στεριανός.Πώς είναι δυνατόν άλλως τε;

Πώς είναι δυνατόν να βγεί από το ποτισμένο σώμα του η αλμύρα,από τα μάτια του οι ατέλειωτοι θαλάσσιοι οριζοντες,από το μυαλό του τα λιμάνια της γής,από την καρδιά του οι άνθρωποι που γνώρισε σε αυτά,από την ψυχή του ,την ψυχή που άφησε σε κάθε ένα από τoυς εκατοντάδες ντόκους;..

Ακόμα και τώρα,ανακαλύπτοντας το δικό του απάγγειο,καταφέρνει να ξαναζεί νοερά την ζωή που έζησε..!

Να ξαναβρίσκει τα άστρα του που τον ταξιδεύουν σε κάθε ένα μερος ξεχωριστά από τα ήδη γνωστά του..

Να περιμένει την ευλογημένη στιγμή που το φεγγάρι παραχωρεί την θέση του στον αγουροξυπνημένο ήλιο.

Να νοιώθει τον σεβασμό του βασιλιά της νύχτας προς τον κυρίαρχο της ημέρας..!

Έτσι απλά..Μέσα στην απέραντη ησυχία και ηρεμία με πρωταγωνιστές την φύση,το μυαλό του και τα αστέρια του..

Εκεί...Στον δικό του χώρο,στην δικιά του χρονοκάψουλα,που σε 2 χρόνια από τώρα,θα προσθέσει ενα ακόμα μικρότερο καρεκλάκι...

Το καρεκλάκι που επάνω σε αυτό θα καθήσει ο πρώτος μαθητής του δάσκαλου της ζωής..

...Χώρος υπάρχει άφθονος!...