Στα 4 εισιτήρια ίσως πληρώσεις 1, δεν είναι εξαγορά, είναι πολιτικός πολιτισμός…

γράφει  ο Μανώλης Δημελλάς

Αυτό το τηλεφώνημα ήταν επίμονο, τόσο που στο τέλος ο υποψήφιος πετάχτηκε με τo μουσταρδί σώβρακo από το κρεβάτι και απάντησε. ....




Προσποιήθηκε, καμώνοντας δήθεν τον πολυάσχολο, δεν ήθελε να αμφιβάλει, για τον αγώνα της παράταξη ο ξάδερφος.
-Ναι, είναι μέρες τώρα που έχει φανεί η υπεροχή, είμαστε μπροστά, και ο κόσμος που ξύπνησε, δεν είναι χαζός, έχει καταλάβει, που επιτέλους είναι το συμφέρον του.
Μια γλώσσα ροδάνι, ο Αθεόφοβος, δεν έκοβε ούτε για να πάρει ανάσα.


Όσο ο υποψήφιος μιλούσε, τόσο έφερνε βόλτες ξυπόλητος και με το σώβρακο να κρέμεται και να μοιάζει σαν στρατιωτική σκελέα, έδειχνε ακόμη περισσότερο θλιβερός και κακομοίρης.
Μια στιγμή κοίταξε τα σκέλια του, κατάλαβε το χάλι που τον έδερνε, ήταν ανοιχτή κι μπαλκονόπορτα, έτσι μαζεύτηκε και ρώτησε το συνομιλητή του, αν ήθελε κάτι τις.
Έτσι κι εκείνος πήρε λίγο θάρρος, και ξεφούρνισε το θέμα που τον απασχολούσε.
-Να ρθούμε ξάερφε στο χωριό, να φέρω και τη γυναίκα που τη κουμαντάρω, για τα παιδιά μη με ρωτήσεις, δεν ξέρω, ψάχνουν και τα δυό δουλειά κι όλη μέρα είναι στο κομπιούτερ, όμως εμείς να ρθούμε, θέλουμε να ανοίξουμε και το σπίτι και όσο νάναι, είναι μια ευκαιρία. Όμως τι θα γίνει με κείνα τα εισιτήρια, θα μας γράψεις στο κατάλογο, όπως έκαμες και τις προάλλες;


Ο υποψήφιος μάσησε, έκατσε σε μια καρέκλα και ένιωσε τις πατούσες του να παγώνουν, δεν ήταν το μωσαϊκό, πάλι θα έπρεπε να ανοίξει το πορτοφόλι.
-Άκουσε ξάερφε, έκανε μια παύση, αστραπιαία ζύγισε τη συγγένεια και τον σίγουρο ψήφο, έχουμε βγάλει μιάν απόφαση, να “δώσουμε τσάμπα μερικά εισιτήρια”, αυτή τη φορά όμως δεν θα βάλουμε τσάρτερ και δικά μας αερόπλανα, δεν υπάρχει βλέπεις μαϊδί για τέτοια θηρία, όμως και τα εισιτήρια που κρατάμε, είναι προορισμένα για τους φτωχούς, για τους πολύ φτωχούς, να δα κάπως σαν κοινωνική βοήθεια, έτσι συμφωνήσαμε να το κάνουμε.
Εγώ βέβαια θα σε γράψω, κάτσε μια στιγμή, σε σημειώνω στο τεφτέρι, δύο ολόκληρες θέσεις, πανέλα στο όνομα σου, αλλά να ξέρεις ότι έχουν προτεραιότητα οι “άποροι” ψηφοφόροι μας, εκείνους πρέπει να στηρίξουμε. Αυτό είναι κοινωνική πολιτική, εμείς δεν είμαστε αχάριστοι!


Ο ψηφοφόρος μισοαπογοητεύτηκε από τον υποψήφιο, για μια στιγμή του πέρασε από το μυαλό, ρε λες να πήρε χαμπάρι ότι στις προηγούμενες εκλογές τον μαύρησα; μπα, αφού μαζί κερνάγαμε στα καφενεία. Στέρεψε η βρύση με το χρήμα, και θα ψάχνουν τους αναποφάσιστους, εκείνους που δεν τους έχουν για σίγουρους, εμείς φταίμε που δε το παίζουμε δύσκολοι, όσο τα σκεφτόταν, κρέμασε το ακουστικό στο αυτί, και έψαχνε το τηλέφωνο της αντίπαλης παράταξης.


-Ρε ξάερφε, τον ρώτησε αποφασιστικά, ούτε για μια επιδότηση δεν μας παίρνει; τουλάχιστον τα μισά, να τα βάλει η παράταξη, που σα κυβερνήσει κάπου θα ρεφάρει; για ξανασκέψουτο, εμείς είμαστε οι δικοί σας, δεν είμαστε με τους άλλους…
Ε τότες κλείσαμε, απάντησε αποφασιστικά, με μια γλώσσα σα σφραγίδα. Ο σύμβουλος είχε σίγουρη τη καρέκλα, μετρούσε και ξαναμετρούσε τους “πληρωμένους” ψήφους και στα σίγουρα έβγαινε! Μάλιστα ξεπερνούσε τους σταυρούς από την περασμένη μάχη κι ας είχε γραμμένους κάποιους αδιόρθωτους ψηφοφόρους, που δεν έλεγαν να συμμορφωθούν στο μεγαλείο της εξ αίματος συγγένειας.


Μα σήμερα είναι διαφορετικά, τώρα ο κόσμος ξύπνησε, βλέπει μπροστά, καταλαβαίνει πια το “προσωπικό” συμφέρον του…
έπειτα είναι κακοί και αγράμματοι, εκείνοι που τριγυρνούν και ξεπουλούν για πενταροδεκάρες τη ψήφο τους…

Πηγή