Ο Kωνσταντίνος Καραμανλής, σοβαρός και σαφώς προβληματισμένος, αλλά συνάμα ευθυτενής και χαρακτηριστικά αποφασιστικός.....
Και αποφασισμένος. Γνωρίζει, βλέπετε, καλά τις συνθήκες υπό τις οποίες αναλαμβάνει (μετά από εντεκαετή απουσία στο εξωτερικό), τη διακυβέρνηση της χώρας, στο πλαίσιο της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Από τους ευρωπαϊκούς αιθέρες που το πολυτελές αεροσκάφος Μπόινγκ –προσφορά του φίλου του Ζισκάρ ντ’ Εστέν -έχει διασχίσει μέσα στη ζεστή και γαλήνια καλοκαιρινή νύχτα, πατάει πλέον στην ελληνική γη. Εκεί όπου τα πράγματα πια έχουν απωλέσει πια κάθε υπερφίαλη και παραμορφωτική διάσταση.
Υποσυνείδητα, ο ‘’αυτοεξόριστος’’ πολιτικός ίσως έχει κατά νου, πέρα από το νέο ‘’αέρα’’ που φέρνει η Μεταπολίτευση που μόλις ξεκινά, τί πρόκειται σε βάθος χρόνων να κυοφορηθεί. Πού πρόκειται να καταλήξει η πορεία προς το καινούριο, που πάντα ξεκινά με μύριες ελπίδες, μέχρι το καλό να αρχίζει να μπερδεύεται με το κακό, και τελικά να παραχωρεί το πρώτο τη θέση του στο δεύτερο. Ίσως ΚΑΙ γι αυτό η όψη του Καραμανλή να στερείται αισιόδοξων συνδηλώσεων.
Πίσω του, πιο χαρούμενος, έστω και αν έχει σκυμμένο το κεφάλι, ο ανηψιός του Καραμανλή, ο Μιχάλης Λιάπης. Φέρελπις νέος τότε, με επιμελημένη εμφάνιση–έστω κι αν η γραβάτα του έχει γείρει- και έκδηλο τον …γαλλικό αέρα που κουβαλά από το Παρίσι, βλέπει αισιόδοξα τη νέα εποχή που ανοίγεται: όχι μόνο για τη χώρα, αλλά κυρίως για τον εαυτό του.
Αυτονόητα, η παρουσία του εκείνη την ιστορική στιγμή δίπλα στον Εθνάρχη (;) τον έχει εξυψώσει στα μάτια ενός ολόκληρου λαού: ως σύμβολο του νέου που έρχεται ορμητικά –πλάι στην ασφάλεια της εμπειρίας και της πολιτικής σοφίας του θείου του- να εισβάλει σε μια καινούρια πραγματικότητα. Και που ξέρει πως στο καινούριο σκηνικό θα έχει θέση περίοπτη.
Τί εμπόδιζε εξάλλου τον ανιψιό του παράκλητου ‘’σωτήρα’’ εκείνης της ιστορικής, της κομβικής στιγμής, να εισβάλει δυναμικά σε έναν απέραντο χώρο που θα του δινόταν έτσι απλόχερα, κυρίως λόγω συγγένειας με τον μέλλοντα τότε Πρωθυπουργό; Σε μια κοινωνία που στο πρόσωπο του κομψευόμενου νεαρού θα αντίκριζε σταθερά μία μορφή εμβληματική της (φωτογραφίας της) μετάβασης από το… σκότος της επταετούς Δικτατορίας στα –έστω και νυχτερινά- φώτα της Δημοκρατίας;
Και το πολυτελές αεροσκάφος από το οποίο εξέρχεται ο νέος, μοιάζει να συμβολίζει τη χλιδή που θα απολάμβανε ο Μιχάλης Λιάπης, αλλά και κάθε υψηλά ιστάμενος στη Μεταπολίτευση. Επί γης, και όχι αέρος, θα είχε τη μορφή πολυτελών οχημάτων…ξηράς. Που θα αντιπροσώπευαν την ευμάρεια, την ασφάλεια και την προκλητική χλιδή μιας μερίδας ανθρώπων. Και που επί σειρά ετών, σε μια κοινωνία που διψούσε για ελευθερία και ευδαιμονία, θα τους καθιστούσαν, μαζί με άλλα -υλικά ή μη- προνόμια τους, άκρως υπολήψιμα και επίλεκτα μέλη μιας ελίτ.
Κάποτε όμως θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου. Τιμωρητικό για κάθε ανθρώπινη αλαζονεία και υπέρβαση. Μέχρι τελικά η εμβληματική φωτογραφία εκείνης της ιστορικής βραδιάς να ‘’ξεθωριάσει’’. Και να απομένει τελικά ως σύμβολο μιας αλλοτινής, απατηλής κατά την τελική κρίση των πραγμάτων, εποχής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..