Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

13 Δεκεμβρίου: Μέρα μνήμης για τη σφαγή των Καλαβρύτων


γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Η φετινή περίσταση δεν επιδέχεται αναγωγές. Η φύση και το μέγεθος του γεγονότος, σε ανθρώπινη πάντα αξία, αρκεί για να στελεχώσει μια ιστορική μνήμη. ..




Η σφαγή των Καλαβρύτων καταχωρείται στην ιστορία για τη θηριωδία και την επίδρασή της σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο για τον μαχόμενο ελληνισμό της εποχής. Ο θάνατος όλων σχεδόν των ενήλικων και ανήλικων, αρσενικών μελών της αχαϊκής κοινότητας αποτέλεσε μία πράξη με διαστάσεις υπερχρονικές. Το πρόσφατα κατασκευασμένο μνημείο, οι λόφοι με τ΄ακοίμητα καντήλια, η σφραγισμένη θύρα του σχολείου μαρτυρούν την ένταση και το θρήνο, την οδύνη για τους αναίτιους χαμούς.
 Την προσήλωση μαρτυρούν του γένους και της φυλής στις πράξεις σύμβολα, σε εκείνα τα γεγονότα που εντείνονται καθώς μακραίνουν στο χρόνο, ανακτώντας την ψυχή από τις ζωές όσων χάθηκαν. Γεγονότα όπως η σφαγή των Καλαβρύτων, συνιστούν ολόκληρα σχήματα, εμπειρίες από το εύρος των οποίων δεν μπορεί να απομονωθεί καμιά στιγμή.


Η πόλη των Καλαβρύτων υπενθυμίζει στον επισκέπτη το γεγονός της 13ης Δεκεμβρίου του έτους 1943. 
Τότε που η 117η Μεραρχία Καταδρομών των γερμανικών, κατοχικών δυνάμεων πυρπολεί την πόλη και αφανίζει ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό. Εκατοντάδες άνδρες και παιδιά πεθαίνουν από τις ριπές των οπλοπολυβόλων. Το γεγονός υπερβαίνει κατά πολύ κάθε μελλοντική καταγραφή, κάθε σχόλιο και υπενθύμιση.
 Οι Γερμανοί στρατιώτες εκτελούν τους επιζώντες και ύστερα εγκαταλείπουν την πόλη μες στο δράμα της. Μονάχα τ΄αδέσποτα και τα τσακάλια θα επιδείξουν μια τρυφερότητα προς τους νεκρούς και τις συντριμμένες γυναίκες τους. 

Φθάνουν από τα βουνά, μυρίζουν την ανθρωπιά, σκάβουν πάνω από τους μαρτυρικούς θανάτους, που είναι ευαγγελικοί, θάνατοι λαμπροί, όπως κάθε άδικος χαμός. Οι γυναίκες των Καλαβρύτων θα αναλάβουν και πάλι την πόλη, θα στήσουν ξανά τα οράματά της, θα μεριμνήσουν για τους νεκρούς, τα ορφανά, την ανάγκη που δεν παύει. Η πέτρινη, καλαβρυτινή μητέρα συνιστά μια εξειδίκευση του συνολικού γεγονότος. Η παρουσία τους στάθηκε αδιαμφισβήτητα μια υψηλή προσφορά. Δόθηκαν, σχεδόν εξαντλήθηκαν στην αναστύλωση της ελπίδας, εκείνου του όρου που καταστρατηγεί η ιστορία και ο πόλεμος.

 Η Κρινιώ Τσαβαλά που΄χασε κάθε στήριγμα, ο Γιώργος Δημόπουλος, ο δεκατριάχρονος, τότε επιζών του ολοκαυτώματος, αποτέλεσαν τις ζωντανές μαρτυρίες μιας τραγικής εποχής για την εμπόλεμη Ελλάδα. Οι ψηφιοποιημένες δηλώσεις από ανθρώπους που επιβίωσαν της κόλασης, εξελίσσονται στις καταχωρήσεις του μουσείου των Καλαβρύτων. Εκεί και η κλειδωμένη πόρτα και τ΄απόφωνα.


Οι αναγωγές, παρατηρήθηκε στην αρχή τούτης της υπενθύμισης, δεν χωρούν. Σε υποθέσεις όπως αυτή της σφαγής των Καλαβρύτων αρκούν οι σιωπές και η διαμορφωμένη συνείδηση. Ειδικά αυτή η τελευταία συνιστά το σκεύος της παράδοσης, εκείνων των περιστάσεων που ισχυροποιούν τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη μιας φυλής, ενός έθνους. Εβδομήντα έτη μετά το θάνατο εκατοντάδων Αχαιών, η πατρίδα τιμά τους νεκρούς της και καθηλώνεται από ένα δράμα εθνικό και ανεπανάληπτο.

 Καθώς μακραίνει η ιστορία, λαμπρότεροι θα στέκουν οι θάνατοι. Τέτοιες μνήμες μπορούν ν΄ανανεώσουν το αίσθημα, να διαψεύσουν μπορούν την αβάσταχτη, παροντική μας μετριότητα. Ο Μαραθώνας, το Μεσολόγγι, τα Καλάβρυτα δεν είναι εξάρσεις εθνικές.
 Είναι τα παραμύθια που θα λέμε στα παιδιά μας, είναι οι ευχές και η πίστη μας, η πιο ευλαβική είναι. Τίποτε λιγότερο, τίποτε.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..