Ο καγκελάριος έφτασε νωρίς, μα με τις γνωστές καθυστερήσεις ο φράκτης μπροστά από την βουλή μπήκε κατά τις 11, εμείς, οι κάμερες, οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι, βολοδέρναμε σαν κοράκια, τριγύρω από την πλατεία Συντάγματος......
Ψυχή δεν είχε φανεί ακόμη. Πάνω που έμπαιναν στο παιγνίδι μερικές από τις 72 διμοιρίες των ΜΑΤ, που πήραν μέρος στην επιχείρηση «Girligirl_frau», (έτσι την βάφτισα ποιητική αηδία), άρχισε να πλακώνει και ο κόσμος, βουβά στην αρχή, μα στην συνέχεια βρέθηκε και ο παλμός μα και η ένταση.
Προς το μεσημέρι το τρίκυκλο με τους ντυμένους γερμανούς Ες-Ες, έκανε πάταγο, αφού έσκασε και το ταλαιπωρημένο χειλάκι μας χαμόγελα, με το ευφάνταστο θεατρικό παιγνίδι των ΟΤΑ.
Δεν αργήσαμε να βρεθούμε μπροστά στον φράχτη, από πίσω ήταν
ο Μίλτος, ο καγκελάριος, ο υπεύθυνος της αστυνομίας, αγωνιούσε, θα κρατούσε το σίδερο;
Βγήκαν δυό νάιλον, άκαφτες, ναζιστικές σημαίες, βγήκαν και τσακουμάκια, αναπτήρες, πάλεψαν διάφοροι αγωνιστές και στο τέλος τις κάψαμε κι αυτές.
Ξεκίνησε και το αιώνιο σύνθημα, Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι, τους έφτυσαν, τους έβρισαν, επίσης βρέθηκε και μια ξύλινη παλιά καρέκλα που κομματιασμένη πετάχτηκε, μαζί με μπογιές, στις ασπίδες τους.
Πάντα, για όλα, αυτοί φταίνε!
Μα η μάχη με τον φράχτη ήταν άνιση, μετακινήθηκε λιγάκι μα πάνω που οι διαδηλωτές κάτι κατάφερναν ένας ΜΑΤατζής ψέκασε με χημικά το πλήθος, δεν φάνηκα για ληγμένα, μας έπιασαν αμέσως τα δάκρυα και η δύσπνοια.
Από εκεί και πέρα το παιγνίδι για μια μεγάλη σπουδαία διαδήλωση χάθηκε, άρχισαν να φεύγουν οι διαδηλωτές και να παραμένουν μόνο οι μαντηλοδεμένοι και οι maloxο-φτιαγμένοι, τίποτε πια δεν έδειχνε ουσιαστική αντίδραση, κλεφτοπόλεμος με μια άνευρη αστυνομία που μάλλον φοβόταν μην γεμίσει με χημικά την Αθήνα και βρομίσει το ρουχαλάκι της Μέρκελ.
Έτσι πήγε μέχρι το απόγεμα, συλλήψεις, εντάσεις, στα κάτω από το Σύνταγμα στενά, ψιλοκλεφτοπόλεμος, μέχρι που ένα γερό ντού από τις διμοιρίες και σφύριξε, έληξε το μάτς.
-Μα τι κάνουμε τώρα, γιατί τους αφήνουμε, τι παιγνίδια είναι αυτά.
Από την διαδήλωση απέμεινε μια χαλασμένη αντιρείδα στον φράχτη, η μοναδική ζημιά στο σύστημα και τα έξοδα για τις 72 διμοιρίες.
Ετοιμάζονται να ψηφίσουν εξαήμερη εργασία, σύνταξη στα 67 και πληρωμή για σε ωφέλιμο οκτάωρο, εκείνο τον χρόνο που θα θεωρεί ο εργοδότης για πραγματική εργασία.
Όλα συμβαίνουν σε μια πολυκατοικία που λέγεται Ευρώπη, εμείς πάλι κοιτάμε τον όροφο μας αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους ενοίκους. Τα βάζουμε με τέρατα, φαντάσματα αντί να βλέπουμε με ωριμότητα την ανικανότητα πρωτίστως των δικών μας πολιτικών.
Οι πραγματικά ταλαίπωροι πέρασαν και έφυγαν νωρίς από το Σύνταγμα, ψάχνουν αληθινά στηρίγματα από τους ανύπαρκτους πολιτικούς μας, που κι εκείνοι με την σειρά τους αναζητούν ψυχαναλυτές για μακριές θεραπείες, έχασαν βλέπεις, αρχικά τα θρονιά και τα στασίδια.
Όλα αυτά ενώ βρίζουμε την Μέρκελ μα παράλληλα αναζητούμε μια δουλειά στην Γερμανία. Βάζουμε φατσούλες στις παγκόσμιες πολιτικές που αγγίζουν όλο τον πλανήτη.
Οι αντιθέσεις γεμίζουν τις μέρες μας, τις μέρες που όταν χαμογελά πια κανείς οι υπόλοιποι στραβώνουν, τον κοιτούν παράξενα και αναρωτιούνται.
Μήπως θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε για τα ανάποδα χαμόγελα που όλοι μάθαμε να φοράμε;
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...ό,τι έχετε ευχαρίστηση..