...ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ...

...Κι ενώ η κυρία Νταλάρα,υπουργός της ..σωτήριας κυβέρνησης μας,σπαταλά 7.000 ευρώ για τo νέο παρκέ που  είναι κατάλληλο για τις γόβες της,το αφεντικό της χτυπιέται και ορκίζεται ότι οι αλλαγές είναι μονόδρομος για την έξοδο της χώρας από την κρίση..
Μα σωστά! Πώς να πάς Χριστιανή μου στους καταυλισμούς των εξαθλιωμένων μεταναστών με 12ποντη γοβίτσα ,PRADA τσαντούλα και BURBERRY"S ( το'γραψα σωστά;..) κουστουμάκι;..ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!
Οφείλεις και εσύ να  υποστείς τις αλλαγές σου..
Φόρα casual ρουχαλάκια,να το παίξεις παιδί του λαού,αλλά εν τω μεταξύ,όταν γυρίσεις στο υπουργείο σου κάνε ένα ρεκτιφιέ στα πατώματά του..

    ...΄Ετσι λοιπόν θυμήθηκα...

Προς σοβαρογελοίους πολιτικατζήδες, κοάζουσες ξανθές κύριες & σεμνοαπρεπείς Κινησίες του γυάλινου κόσμου, λοιπούς εγχωρίους και εξωχωρίους ελληναράδες.

   






Γράφει ο Ελευθέριος Ανευλαβής                    (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ)

«Έλα τώρα δεν πα να μην αρέσεις.

Κόντρα είσαι στην ανασχετική ηλιθιότητα».

Οδυσσέας Ελύτης.

Για πολλές μέρες, πολλούς μήνες, σίγουρα, χρόνια τώρα, φυσούσε, μέσα στη χώρα, ένας ζεστός αποπνικτικός λίβας, που ξερνούσε μιαν ανυπόφορη μπόχα. Μια μποχα μουλιασμένη με βρώμικη, λασπωμένη γλίτσα, που λέρωνε τα χέρια των ανθρώπων και τις ψυχές τους.

Μια βρωμερή απόπνοια σερνόταν σαν χολέρα στους δρόμους της χώρας, από τις εξατμίσεις χιλιάδων Porsche, σκληρά εργαζομένων, αργόσχολων φοροφυγάδων, μια μπόχα ανέβαινε από τις μαρίνες των λερωμένων θαλαμηγών των μηκονόβιων και εξωχωρίων εστέτ, κάνοντας μαύρο το μπλε της θάλασσας.

Μια βρώμα μπουκάριζε, μαύρος καπνός, από τα φουγάρα των επιδοτουμένων σαπιοκάραβων των διαπλεκομένων των αγόνων γραμμών και ξεχυνόταν σύννεφο από τις τουρμπίνες των πανάκριβων τζετ της χά(λ)ι σοσάιετυ (high society). Των αισχρών κηφήνων, που τα έντερα τους, όπως κάθε κηφήνα, μετά την συνουσία με την ακόλαστη βασίλισσα του σμαριού της βρώμας, αιωρούνταν στον αέρα για λίγο και έπεφταν, βρωμερά περιττώματα, στα κεφαλιά των ανθρώπων, που έλεγαν ότι ήταν η κιτρίνη βροχή από την Αφρική.

...Και ριχνόταν ασύδοτη στη ελεύθερη αγορά, πλέκοντας λογής-λογής πλοκάμια γύρω στον λαιμό των ανθρώπων, μπροστά στο μνημείο του αγνώστου ανθρώπου.

...Και πλημμύρισε ο κόσμος τους δρόμους, εκείνες τις ημέρες, λέγοντας:

«Μου φέρεστε μετά πολλής

φιλοφροσύνης ω Φυλλίς,

ας έλειπεν αυτός ο κόπος,

ινα μη ήλπίζον ασκόπως»

(Κ. Βάρναλης).

...Πάρτε τον μισθό μου. Και τη σύνταξη μου, πάρτε. Και τα επιδόματα μου. Τι να τα κάνω; Εδώ κινδυνεύει η Πατρίς. Και τα κέρδη των σαπιοκοιλών; Μην τα πειράξετε αυτά. Αν αυτά χαθούν, χαθήκαμε και μείς. Κινδυνεύει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα.

«Αν και μου φαίνεσθε καλή

απήλπισα οριστικώς

ενώ ελπίζω διαρκώς»

(Κ. Βάρναλης).

«Τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων»

(Κ. Καβάφης), που κραύγαζαν:

Ένοχος. Ένοχος ψεύδους. Ένοχος εξαπάτησης. Ένοχος αδολεσχίας. Ένοχος ενώπιων του Κυρίου του Λαού σου

...Και συνεδρίασε το συμβούλιο των νταβατζήδων του λαού. Και απεφάνθησαν:

«στους λίγους δοθήκεν η γη στα πληθ’ οι ουρανοί

δεν ειν’ αξιότερο αγαθόν απ’ την υπομονήν»

(Κ. Βάρναλης).

...Και συνομολόγησαν και βγάλανε απόφαση: Ο γάιδαρος πετάει. Οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού είναι όλεθρος για την κινδυνεύουσα πατρίδα. Οι σαπιοκοιλιές και οι κηφήνες είναι το μέλλον του κόσμου.

...Και κατέβαινε, πάλι, ο λαός και τους φώναζε: «κλέφτες», «χαμόσυρτα, λέρα σκουλήκια» (Κ. Βάρναλης). «Μπάσταρδοι, ψεύτες, κλέφτες, πόρνοι». (Κ. Παλαμάς)

...«Φτάσαμε στ ανείπωτα

μην πετάξεις τίποτα».

(Δ. Σαββόπουλος)

πηγή 

Νταβατζήδες του Λαού. Όχι. Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη να σας μοιάσουμε.

Ξυπνάνε οι άνθρωποι.

«Και δεν ακούν τα κόμματα και το μεγάφωνό τους

Τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους»

(Δ. Σαββόπουλος)

Και θα δούμε, τότε, «κύριε ΜΑΛΑΚΑση ποιος εν τέλει θα γελάσει» (Κ. Καρυωτάκης).

«Στον τόπο που γεννήθηκα μέχρι να πεθάνω

Δεν θέλω άλλα ψέματα και λόγια παραπάνω»