...ANEΞΙΤΗΛΕΣ ΜΝΗΜΕΣ..

"…’Σεβαστή μου γιαγιά..Έλαβα το γράμμα σας και χάρηκα πολύ που είσαστε καλά!

Σε λίγες ημέρες κλείνουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα και ανυπομονώ πότε θα έρθει η στιγμή να έρθουμε εκεί!

Σήμερα στο σχολείο,η δασκάλα μου έδωσε έπαινο………….»

…Έτσι άρχιζε το εβδομαδιαίο γράμμα της 11χρονης,στο πιο αγαπημένο της πρόσωπο..!

Σε μια γλυκύτατη μορφή,που από τότε που θυμάται τον εαυτό της,αποτελούσε ένα μεγάλο μέρος του είναι της και η καρδιά της,καταλάμβανε το μεγαλύτερο χώρο από την ύπαρξή της..

Ανυπομονούσε και δεν έβλεπε την ώρα που θα βρισκόταν και πάλι για λίγο κοντά της,αψηφώντας το δύσκολο και μεγάλο ταξίδι για την εποχή εκείνη.13 ώρες απόσταση τις χώριζε..!Δεν την ένοιαζε όμως..Παρ’όλο που μετά τα μισά της διαδρομής,πάντα το στομάχι της βρισκόταν στην χειρότερη κατάσταση,παρ’όλο που τα πόδια της κουράζονταν,παρ’όλο που δεν άντεχε τις διάφορες μυρωδιές των συνταξιδιωτών της,παρ’όλο που οι κουρασμένες φωνές από τα διάφορα μωρά που βρίσκονταν στο ίδιο πούλμαν ,ή στο ίδιο βαγόνι,την κούραζαν,την εκνεύριζαν και δεν την άφηναν να κοιμηθεί,η γλυκειά προσμονή του προορισμού του ταξιδιού,ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της και η μεγαλύτερη λαχτάρα της…

Άφηνε το μυαλό της να ταξιδέψει στις σκηνές που θα ζωντάνευαν σε λίγες ώρες,με το που το ταξί θα έστριβε το γνωστό στενό του σπιτιού της γιαγιάς της…..
…Η κοντούλικη μορφή της,στηριγμένη επάνω στο μπαστούνι,με το γλυκύτατο χαμόγελο χαραγμένο στο καλοσυνάτο και παιδεμένο από τις κακουχίες πρόσωπό της,ήταν από ώρα στημένη στην εξώπορτα της παλιάς μονοκατοικίας..Μεγάλα πανηγύρια..!,μεγάλες χαρές..,πολλά δάκρυα στα μάτια και των δύο!

Είχαν έναν ολάκερο χρόνο να βρεθούνε!Η έλλειψη μεγάλη και για την γιαγιά και για την εγγονή!Είπαμε..,ήταν 2 ψυχές σε μία!..,η λατρεία της μίας για την άλλη,πρωτόγνωρη και δυνατή!..Όταν πόναγε η μία,το ένοιωθε η δεύτερη!

Μία σχέση απερίγραπτη,με έντονα αισθήματα!..
Η γλυκειά γιαγιά,έφτιαξε τον καθιερωμένο απογευματινό καφεδάκι της και έβαλε σε ένα μικρό πιατάκι λίγο από το δικό της για την εγγόνα της,μία συνήθεια,μόνο δική τους,που έκρυβε τους δικούς της κώδικες..!Και κάθησαν έξω στην αυλή,και αρχισαν να τα λένε..,και να γελάνε δυνατά,ακούγοντας και βλέποντας η μία την άλλη..!Και μαζεύτηκε σαν το μελίσσι η γνωστή γειτονιά ακούγοντας τα τρανταχτά τους γέλια..Και μοιράστηκαν την χαρά της γιαγιάς Μάρθας και της εγγονής της..!

Το επόμενο πρωινό,η γιαγιά,πρωί-πρωί,όπως πάντα,πριν ακόμα ξυπνήσει η μικρή,ζύμωσε τις αγαπημένες της τηγανίτες.’Επρεπε να ήταν όλα έτοιμα,πριν ακόμα ξυπνήσει η αγαπημένη της..Εκείνο το πρωινό,είχαν να πούν πολλά..!Η μικρή ήταν ήδη ένα χρόνο μεγαλύτερη από την τελευταία φορά που την είδε και ήταν έτοιμη να ακούσει ορισμένα πράγματα..
…Έφαγαν μαζί το πρωινό που ετοίμασε η γιαγιά,μέσα σε γέλια και πειράγματα..Κάποια στιγμή,η μικρή της έδωσε ένα δώρο που της έφερε..,έψαχνε πολύ καιρό να το βρεί,αλλά κάποια στιγμή,τα κατάφερε..
…Ήταν ένα μικρό πιγκουινάκι κουρδιστό.Ένα τοσοδούλικο πραγματάκιπου της θύμιζε το περπάτημα της γιαγιάς της!..,της το έδωσε και καινούρια γέλια γέμισαν την γειτονιά..

Ήταν ακόμα νωρίς και είχαν όλη την ημέρα μπροστά τους,για να την γεμίσουν με τις ιστορίες τους και τα αστεία τους..

Η μικρή ήταν πολύ περήφανη,που ανάμεσα στα άλλα 5 εγγόνια της γιαγιάς της,ήταν η εκλεκτή!Όχι ότι δεν αγαπούσε και τα άλλα το ίδιο,αλλά η σχέση της με την συγκεκριμένη,ξεπερνούσε τα όρια της κοινής αγάπης..!
Η ημέρα ήταν βροχερή και το κρύο τσουχτερό.Η παλιά ξυλόσομπα όμως έκανε πολύ καλά την δουλειά της.

Αφού τέλειωσε γρήγορα η γιαγιά τις δουλειές της,έφερε το πλεκτό της με ένα κουτί μαζί και κάθησε δίπλα στην σόμπα,μαζί με την μικρή..

Ανοίγει το κουτί και βγάζει ένα μάτσο χαρτιά αλληλογραφίας,διπλωμένα στα δύο και τα δίνει στην εγγονή της……..

..( κατά πάσα πιθανότητα,θα συνεχιστεί..)