Η ωφέλεια

Λίγες σκέψεις για τις πολιτικές εκλογές του 2012

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διατυπώθηκαν οι προγραμματικές δηλώσεις. Πλήθος εξ αυτών φιλοτεχνήθηκαν σε ακριβής ποιότητας χαρτί. Θα διανέμονται, ως είθισται στους σταθμούς των εθνικών διοδίων, καθώς κατευθυνόμαστε προς μια περισσότερο ελληνική και λιγότερο διαβρωμένη Ελλάδα..... 

Ίσως λόγω της δυναμικής και της ιστορίας της, ίσως πάλι λόγω της απόστασής της από την απειλητική πρωτεύουσα και τα πρόσκαιρα κινήματα. Οι υποψήφιοι με βεβαιότητα θα φροντίζουν την εντέλεια των λόγων τους, θα εξυμνούν τον πολίτη μες σε αυτούς, θα κατηγορούν τους αντιπάλους με στομφώδη επιχειρήματα, ιονεσκικού χαρακτήρα, καθώς το θερμόμετρο του προσωπικού παραλογισμού τους θα οδηγεί στην εξαγωγή αυτόκλητων και αίολων συμπερασμάτων, στα οποία όμως οι ίδιοι θα δώσουν με στεντόρεια φωνή υπόσταση και ισχύ.

Προετοιμάζονται πυρεττωδώς οι δικαστικοί αντιπρόσωποι, οι κομματάρχες, οι κυρίες των υποψηφίων, οι αίθουσες σχολικών κτιρίων, οι αφισοκολλητές, οι διαφημιστικές καμπάνιες, οι κομματικές νεολαίες. Όλοι ετούτοι στα πόδια του ψηφοφόρου, ελπίζοντας πως θα εξαγοράσουν τη δημοκρατική του συνείδηση. Το όλο εγχείρημα φαντάζει σαλόνι αστικής εποχής, με τις κυρίες να διαγωνίζονται ως προς τη ζωηράδα του φτερού, την ευρύτητα του καπέλλου ή την ευρωπαϊκή καταγωγή του φορέματος από εξαίσιο βελούδο ή σατέν.

Ο ψηφοφόρος σαφώς και τιμάται από τέτοια συμπεριφορά. Επιτέλους εισπράττει την προσοχή που του αρμόζει, εξυμνεί σε κάθε του βήμα τη δημοκρατία ως κολοφώνα των πολιτευμάτων, περπατά με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα, καθώς από την κρίση του εξαρτάται το μέλλον του έθνους, η πληρωμή των συντάξεων, η αποπληρωμή των εθνικών χρεών, η βελτίωση των αρδευτικών συστημάτων, η προώθηση των εθνικών προϊόντων, η χωροταξική διάρθρωση κοινοβουλίων και τετραγώνων οικοδομικών, η προσπάθεια εύρεσης εργασίας ανυποψίαστων φοιτητών, η θητεία των κληρωτών στρατεύσιμων, η ονοματοδοσία μιας γεωγραφικής περιοχής ή ακόμα και η εξόρυξη των πλούσιων κοιτασμάτων

. Είναι λοιπόν, τόσες οι ευθύνες και οι αρμοδιότητες ενός ψηφοφόρου, η θέση του κρίνεται σπουδαία και από αυτή τη σκοπιά μπορεί να περπατεί με τόλμη και θάρρος ως εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία θα εξέλθει του παραβάν και θα καταθέσει τη γνώμη του και τότε όλα τα φώτα θα σβήσουν και η δημοκρατική νομιμότητα θα τοποθετήσει τον πολίτη στη θέση που αληθώς του αρμόζει. Σε εκείνη δηλαδή του παρατηρητή, ενός που κάποτε υπήρξε μα τώρα δεν μπορεί παρά να συνιστά το αδιάφορο μέρος ενός ποσοστού, μιας αναλογίας. Η ανάμνηση όμως τη δυνατότητας θα τον τρέφει τον έρμο τον πολίτη καθώς θα βλέπει πως το περιεχόμενο εκείνης της κορυφαίας ενέργειας τώρα συνιστά τον καθοριστικό παράγοντα, έναν παράγοντα δημοκρατίας.

Ίσως λοιπόν τότε ο πολίτης εκείνος να συλλογιστεί επιτέλους τι είναι εκείνο που καθιστά ωφέλιμες τις εκλογές. Μα φυσικά, θα ανταπαντήσει ο εκπρόσωπος του κράτους, η εμπέδωση της δημοκρατικής έννοιας! Και τούτο θα λέγεται,  καθώς ο ίδιος εκείνος πολίτης, εύπιστος και βέβαιος πως τούτη είναι η αλήθεια, θα παρατηρεί εμπρός του, με απογοήτευση τις συνεχείς διαψεύσεις όλων όσων πρέσβευε εκείνο το ακριβής ποιότητας χαρτί, το ίδιο εκείνο που συνιστά τώρα βάσανο καθημερινό για την ευγενή τάξη των οδοκαθαριστών. Εσωτερικά, βαθύτερα, ο πολίτης θα καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, πολύ σπουδαιότερο από τις «κάλπηκες» απαντήσεις.

 Ώστε λοιπόν, έπρεπε να το είχε υποψιαστεί. Πως δεν υπήρχε καμιά ωφέλεια από τούτη τη διαδικασία. Εκείνος τώρα καλείται να πληρώσει το κόστος των αντιπροσώπων, τα ενοικιοστάσια του Ζαππείου Μεγάρου, όπου κατέλυσαν οι σεβαστοί εκπρόσωποι των κορυφαίων, πολιτικών δυνάμεων του χώρου. Λοιπόν εκείνος θα πρέπει να καταβάλει το αντίτιμο για την αποπληρωμή των τυπογραφείων, των επιχειρήσεων κατασκευής των εξέδρων. Ώστε, λοιπόν κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για εκείνον τον άπορο που προσδοκά πως ετούτη τη χρονιά θα πεθάνει και έτσι θα τελειώσει πια το μαρτύριο του κρύου, της πείνας, της ανέχειας. Ώστε κανείς δεν θα νοιαστεί για τα άρρωστα παιδιά του αθηναϊκού κέντρου που επιδίδονται σε μια παράξενη πρακτική «βελονισμού.» Ώστε κανείς δεν θα νοιαστεί, λοιπόν για τους ανυποψίαστους φοιτητές που ερωτεύονται και ονειρεύονται μες σε αμφιθέατρα, έδρανα και κλίνες μικρών διαμερισμάτων. Ώστε κανείς.

Έπρεπε να το είχε υποψιαστεί εξ αρχής. Και να είχε αφιερώσει εκείνη την Κυριακή σε ένα ραντεβού ή σε μια κάποια κινηματογραφική πρεμιέρα. Ή τέλος πάντων να είχε υποψιασθεί την οραματική απιστία των υποψηφίων και να είχε αφιερώσει εκείνη την Κυριακή σε ένα συλλαλητήριο, σε μια πορεία δημιουργική προς τις παραθαλάσσιες περιοχές. Και οι σεβαστοί υποψήφιοι των κομμάτων, μαζί με τους συμβούλους και τους κατά τόπους κομματάρχες να κοιτούν λυπημένοι την περιφρόνηση ενός ολόκληρου κόσμου και οι οιωνοσκόποι να προσπαθούν να ερμηνεύσουν την πολυπρόσωπη φυγή, την ενδεχόμενη κατάληξη της πορείας. Ώστε λοιπόν ο συμπαθής πολίτης δεν υποψιάστηκε, δε συλλογίστηκε και έπειτα ήταν γλυκύτατη και ωραία η ανάθεση στο πρόσωπό του μια κάποιας εξουσίας.

Και η Κυριακή εκείνη δεν έμοιαζε πεθαμένη και δύσκολη

Πηγή