Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

...ΑΠΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ,ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΤΟΣ...

...Παρασκευή,15/10/10 και ώρα 7.25 .Σήμερα,θέλοντας να συμβάλλω και εγώ στην αποχή του αυτοκινήτου,αποφάσισα να μετακινηθώ με τα Μ.Μ.Μ..

...Η βροχή που έριξε το βράδυ είναι νωπή ακόμα στον δρόμο,στις καρέκλες των cafe,στα σκαλιά της πλατείας,στα παγκάκια,στα πρόσωπα των αγουροξυπνημένων σκυθρωπών Αθηναίων.
Όλη η ατμόσφαιρα,έχει μια γκριζωπή,άψυχη,άτονη θολούρα.
Οι εικόνες,λεπτό με το λεπτό,στιγμή με τη στιγμή,δημιουργούνται και στριμωγμένες,ετοιμάζονται να ξεπηδήσουν,για να ολοκληρώσουν τον σουρεαλιστικό πίνακα του καθημερινού χορού και κίνησης της πόλης…


…Αρχίζει και βρέχει πάλι..Περισσότερα σκυθρωπά πρόσωπα,περισσότερα σκυμμένα κεφάλια,περισσότεροι κυρτοί ώμοι,γρήγορα κοφτά βήματα,που οδηγούν σε εφήμερο προορισμό,με σκέψεις μπερδεμένες,χωρίς σειρά,χωρίς προτεραιότητες,χάνονται στους λαβύρινθους των υπερφορτισμένων μυαλών,των τρελλαμένων περαστικών,που αναγκάστηκαν να ξυπνήσουν για να ακολουθήσουν το ίδιο μονότονο πρόγραμμα τησ καθημερινότητάς τους.
…Πολλοί μικρόκοσμοι στροφιλίζονται,στριμώχνονται,προσπαθούν να ενωθούν,να γίνουν ΕΝΑΣ! ΄
ΕΝΑΣ,για να χωρέσει τους υπόλοιπους,Ενας,που θα εξαλείψει μέχρις εξαφάνισης τους άλλους,τους μουντούς,τους άτονους,τους άχρωμους,τους κενούς..Αλλά δεν τον αφήνουν..Δεν τον αφήνει η στραβομουτσουνιά σου,η μουρτζουφλιά του,η κατήφεια μας!..Δεν τον αφήνει το γκρι χρώμα με το οποίο έχεις βάψει το πρόσωπό σου,δεν τον αφήνει το άτονο,άχρωμο βλέμμα σου.
..Δεν τον αφήνει,η σκόρπια χαμένη σκέψη σου..Τον εμποδίζει,το γερασμένο,σκυμένο κορμί με το απλωμένο γεμάτο ρόζους χέρι,που παρακαλά για ένα πρωινό χαμόγελο,μια παιχνιδιάρικη ματιά,μία αληθινή "ΚΑΛΗΜΕΡΑ"..
…Το μόνο αισιόδοξο ιντερλούδιο,είναι τα περιστέρια,που προσπαθώντας να αφυπνίσουν τις κοιμισμένες ευαισθησίες,πετάνε πάνω από τα κεφάλια των γκρίζων μορφών και όταν κουραστούν,προσγειώνονται,για να τσιμπολογήσουν τα κομματιασμένα κουλούρια,που επιδέξια αφήνει να πέσουν,ο μόνιμος κουλουράς της πλατείας..
…Μέσα σε αυτή την πρωινή εικόνα,κάπου εκεί γύρω,βρίσκομαι και εγώ.Στέλνω ενα sms …και με πιάνουν τα γέλια!..,γιατί σκέφτηκα,ότι ο αποδέκτης του μηνύματος,θα γελάσει με το περιεχόμενό του και με τη σειρά του θα μου το ανταποδώσει,με τα ίδια αποτελέσματα..Θα δημιουργηθεί μια αλυσίδα από χαμόγελα,που από μόνα τους θα αλλάξουν το γκρι χρώμα,σε πολύχρωμες ανταύγειες.
  Οι "φιγούρες" ,με κοιτάζουν περίεργα!Μήπως πρέπει να ανησυχώ?Μήπως δεν ανήκω εδώ?Μήπως πέφτει πολύ "βαριά",η πρωινή αισιοδοξία?Μήπως δεν αντέχεται?..Μήπως…?,μήπως..?,μήπως..?
…Μία απλή πινελιά..,χάρισε στον εαυτό σου ένα φωτεινό χαμόγελο,..για να έχεις να λαμβάνεις..ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!,μετά,όλα τα χρώματα,θα σε περικυκλώσουν,η βροχή δεν θα σε εκνευρίζει,αλλά θα σε λυτρώνει..!
  ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!Τίποτα δεν πρόκειται να σε χαλάσει και να σε "ρίξει" κατά την διάρκεια της ημέρας,'οσο δύσκολο και να φαίνεται! Τα δύσκολα,θα γίνουν παιχνίδι!
  ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!Το χρωστάς στον εαυτό σου!Μην φοβάσαι το χαμόγελο!..Έλα..,δοκίμασε και θα δεις,ότι μετά,τίποτα δεν θα είναι όπως πριν..
  Θα το συνηθίσεις..Αρκεί να γίνει η αρχή!..
…13 ώρες αργότερα,στο ίδιο σημείο..Το γκρίζο.έδωσε την θέση του,στο μαύρο της νύχτας,Τα περιστέρια λιγόστεψαν,ο κουλουράς,ετοιμάζεται να "κλείσει" το μαγαζί του..
Προσπαθώ να διακρίνω κάποια διαφορά από το πρωί…Κάτι όμως ξεχωρίζει..Ακούγονται από κάπου γέλια,γέλια πολλά και μία στεντόρια φωνή να τα σκεπάζει..και όσο τα σκέπαζε,τόσο εκείνα δυνάμωναν περισσότερο..
Η πηγή αυτής της.."φασαρίας",ήταν ένας οδηγός λεωφορείου,ο οποίος είχε μαζέψει το λιγοστό επιβατικό κοινό και τους διηγόταν ανέκδοτα,μέχρις ότου ο σταθμάρχης σφυρίξει την αναχώρηση του δρομολογίου..
..Θέλω και εγώ να ακούσω!!Κατευθύνομαι προς τα εκεί…
  Ο κουλουράς,μου κλείνει το μάτι,μου χαμογελάει και με ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΖΕΙ!..
   ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ,σε όλους όσους ξέρουν ,ότι ένα απλό χαμόγελο,με μία ζεστή ματιά στην αρχή της ημέρας,μπορεί να εξορκίσει κάθε αναποδιά που παραμονεύει και να μετατρέψει την μουντή καθημερινότητα,σε ένα ευχάριστο παιχνίδι..!
  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ και σε όλους όσους το προσπαθήσουν για πρώτη φορά..!