Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

...CHI MAI...

Chi mai=Αυτός που..-Αυτός που ποτέ..( Κινέζικη αναφορική αντωνυμία,που χρησιμοποιείται ανάλογα με την έννοια του κειμένου...)


...ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ : " ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ"...

..Τον τελευταίο καιρό,λόγω του ότι "στέρεψα"από ιδέες,το έριξα στην μελέτη...Ψάχνοντας σε διάφορα ιντερνετικά "σημεία¨",πέφτω επάνω σε 'θησαυρούς" !
Αποφάσισα λοιπόν,ό,τι ανακαλύπτω και θεωρώ ότι είναι ενδιαφέρον,να το μοιράζομαι μαζί σας.
Όπως καλή ώρα..............

Δρομοκαϊτειο Θεραπευτήριο: Γιατί το λέμε έτσι;



Ιερά Οδός 343.

Εδώ βρίσκονται οι άνθρωποι, που χάθηκαν στα σκοτεινά υπόγεια του μυαλού τους. Εδώ κατά τον Φιλύρα «ο μόνος που μας θυμάται συχνά είναι ο θάνατος».
Εδώ νοσηλεύτηκαν ο Βιζυηνός,  ο Μιχαήλ Μητσάκης, ο Φιλύρας, ο Ακριθάκης, ο Οικονόμου, ο Α. Κρυστάλλης και άλλοι άνθρωποι που βοήθησαν και βοηθούν, ακόμα,  την Ελλάδα να «ψηλώσει».

Το ίδρυμα πρωτολειτούργησε το 1887, ύστερα από δωρεά του Χίου μεγαλεμπόρου Γεωργίου ή Ζώρζη Δρομοκαϊτη και της γυναίκας του.
Η διαθήκη του Δρομοκαϊτη όριζε ρητά ότι οι  800.000 δρχ θα χρησιμοποιηθούν για την ίδρυση του πρώτου φρενοκομείου στην Αθήνα, σε έκταση 325 στεμμάτων γης.
Το Δρομοκαϊτειο ήταν  το δεύτερο φρενοκομείο στην ελληνική επικράτεια , αφού το πρώτο βρισκόταν στην Κέρκυρα (εκεί είχε νοσηλευτεί και ο Γιαννούλης Χαλεπάς).

Μέχρι το 1887 οι ψυχικά ασθενείς, που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να φτάσουν στην Κέρκυρα, κλεινόντουσαν στις ποινικές φυλακές και φυσικά υπέφεραν από τους κοινούς εγκληματίες.

...ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ...

 

Η ΚοκκινοΠράσινη πιπεριά



...Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια πιπεριά, μικρή, κόκκινη, που ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Το άκουγε η μάνα της και κοκκίνιζε από το κακό της.
-  Μη λες Βλακείες Μιμή. Μηχανικός θα γίνεις. Όπως ο πατέρας σου.
-   Δεν είναι πατέρας μου έλεγε η Μιμή. Αυτός είναι πράσινος.
-   Μικρός όμως ήταν κόκκινος. Όταν μεγαλώσεις  θα αλλάξεις κι εσύ χρώμα.

Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή δεν άλλαζε χρώμα. Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν. Και με το δίκιο τους. Η μικρή πλέον ονειρευόταν ένα χωράφι με πολλές κόκκινες καυτερές πιπεριές, όπως εκείνο, το βορινό, το ποτιστικό.
«Καήκαμε» μονολογούσαν γονείς. «Μια βροχή θα μας σώσει» ψιθύριζαν συγγενείς και φίλοι. 

Και ήρθε η βροχή. Τι βροχή δηλαδή. Πλημμύρα, νεροποντή. Πνίγηκε το βορινό ποτιστικό χωραφάκι κι έγινε το θαύμα.  Όταν σταμάτησε επιτέλους ο κατακλυσμός, ως εκ θαύματος η Μιμή άρχισε να αλλάζει χρώμα.
Στο τέλος έγινε πράσινη και ονειρευόταν πλέον χαρτοφυλάκια (τα μοίραζε κιόλας με τα λόγια σε άλλες πιπεριές). Στο τέλος τελείωσε το Πολυτεχνείο αλλά δεν έγινε μηχανικός. 

Έγινε πικάντικη πολιτικη σαλάτα.

( ΣΗΜ.Υπογράμμισα τη λέξη 'πολιτικη',για να βάλετε τον τόνο ό,που εσείς νομίζετε καλύτερα...)