Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

...ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ...

...Το ντοκυμαντέρ για την χρεοκρατία,κοινώς debtocracy,το έχουμε όλοι δεί,το απολαύσαμε και μας έβαλε σε σκέψεις..
Αξίζει όμως να ρίξουμε μία ματιά στους δημιουργούς και συντελεστές αυτού του έργου...



Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Αρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου.

Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής.

...Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...

Δια χειρός...ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ



Η παράσταση τελείωσε ξανά
κι οι υποκριτές αποχωρούν σκυμμένοι.
Στις τρύπιες τσέπες τους έμεινε λίγη ελπίδα
ίσα για να πληρώσουν το επόμενο εισιτήριο.
Άγριες φωνές, βρισιές αφιερωμένες στη σκηνοθεσία·συνήθεια
για όσους κυρίευσε η σιωπή.
Για δεσμώτες που σαν κοράκια
σου σκαλίζουν καθημερινά τις αντοχές
με λόγια ψυχοφθόρα.

Σενάριο δεν έγραψαν ποτέ
τα χέρια τους έτρεμαν
τα πόδια τους λύγιζαν
ο ιδρώτας έσταζε άφθονος, λέρωνε το χαρτί.
Μόνο παιδιά σαν ήταν ζωγράφιζαν παρέα
ένα αύριο ξεχασμένο.
Τα όνειρά τους τώρα προδώσαν εφιάλτες
κι όσοι δεν έγιναν δειλοί
γίναν κομπάρσοι
σε σκηνή μάχης εμφυλίου.

Μέσα στο λήθαργο της φασαρίας πνίγονται κάποιες φωνές
μες τις χειρονομίες κρύβονται κάποιοι δείκτες
και η παράσταση αρχίζει ξανά…