Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

...Η ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ


Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)......


Η σατιρική ποίηση είναι, ακόμα, εδώ (ευτυχώς για μας!!!)


επιμέλεια: Γιώργος Πρίμπας

ο ποιητής stixakias είναι, ίσως, ο Σουρής της εποχής μας, ίσως και όχι
(εξαρτάται από το πόσο σοβαρά θα τον διαβάσετε).


Η Τέχνη δεν είναι χρήσιμη, όταν οδηγεί τον κόσμο στα πιο βαθιά χασμουρητά (παραλλάζοντας τον Σαββόπουλο). Η Τέχνη, και πρωτίστως η ποίηση, πρέπει να είναι “νάρκη του άλγους”, αεράκι θαλασσινό στην ψυχή των ανθρώπων, πρέπει να είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα με οποιοδήποτε εργαλείο, αρκεί να οργώνει τις ψυχές των ανθρώπων. Αντίθετα:
 
…Ζω σ΄ ένα κόσμο που τον ήθελα καλύτερο
κι όλο θυμώνω όλο βρίζω και φωνάζω
Μετά…αγοράζω τον καπνό μου απ’ το περίπτερο
και αραχτός στην πολυθρόνα μου…ρεμβάζω

όπως αναφέρει στα σατιρικά του ποιήματα ο “stixakias”, ο οποίος, σύμφωνα με τον ποιητή Δημήτρη Σολδάτο , «είναι ο αυθεντικότερος σατιρικός Ποιητής (με κεφαλαίο) της εποχής μας».
Και τι άλλο εξάλλου θα μπορούσε να πει αν ζούσε σήμερα ο Σουρής από:
 
«…Είναι πικρό σαν κώνειο
ρε μάγκα το μνημόνιο.»
ή
«…Με κώλο που αγαπάει τον καναπέ
τηλε- κι εγώ -απ’ το σαλόνι επαναστάτης…
…κάνω αποτίμηση στα πρόσφατα συμβάντα.
High Definition οι μολότοφ στην οθόνη
ταιριάζουν μούρλια με τα φώτα στη βεράντα
κι ο ήχος τους -Dolby Surround- μ’ απογειώνει…»

ή ακόμα
 
«…Ποια Ιφιγένεια -καλέ- και ποια Αντιγόνη
κώλος χρειάζεται στητός, βυζί λεμόνι
και στο περπάτημα η μέση σας να σπάει
και να πετάγεται ο γοφός λίγο στο πλάι…»

μπρος στα κοριτσάκια που εκλιπαρούν το μέλλον τους σωρηδόν μες από το κάθε reality show ή τα Πρακτορεία Μοντέλων Barbie-οποιώντας και ευτελίζοντας εαυτούς.
Ξεσκονίζοντας από πάνω μας την υποκρισία και τη σεμνοτυφία του «καθωσπρεπισμού στην Τέχνη» (τι χυδαία έκφραση!), ας δεχτούμε τους Έλληνες που δημιουργούν, δίχως εσωστρέφεια, εμμονές και μικροαστικές ψυχώσεις.

Η σάτιρα, δεν έχει καμία σχέση, με τα χαζοχαρούμενα κουτσομπολιστικά αστεία της τηλεόρασης, ζητά μόνο ένα χαμόγελο μας, ενίοτε πικρό, αφού τελικά εμάς αφορά, και μας δίνει πολλά, παρά πολλά.



Τρόικα

Μάγκες ό,τι προλάβαμε
ό,τι ήπιαμε ό,τι φάγαμε
το μήνυμα το λάβαμε
γραπτά προφορικά
Το τόνισε η Τρόικα
σε λίγο δε θα τρώει κα
σε λίγο δε θα τρώει κα
κανένας τελικά!

Είναι πικρό σαν κώνειο
ρε μάγκα το μνημόνιο
και σαν τρελό δαιμόνιο
μας τρώει τα σωθικά

Κι όπως είπε κι η Τρόικα
σε λίγο δε θα τρώει κα
σε λίγο δε θα τρώει κα
κανένας τελικά!!!


Πηγή

. http://stixakias.wordpress.com

...ΤΟ ΠΑΞΙΜΑΔΙ...

Το παξιμάδι οφείλει το όνομα του στο Λόγιο Πάξαμο (α' αιώνα μ.Χ) από τη Βοιωτία.

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

 Από την αρχαιότητα, οι φτωχές κοινωνικές τάξεις δεν έτρωγαν, πάντα, το πολυπόθητο ψωμί αλλά βολεύονταν, συνήθως, με την πιο φτηνή εκδοχή του, τα "κρίθινα" ή τις "κριθαρίδες" (άρτος με κριθάλευρο).
Μάλιστα, κατά τον α' αιώνα μ.Χ, ο Λόγιος Παξαμάς ή Πάξαμος από τη Βοιωτία πρότεινε να ψήνεται δύο φορές ο άρτος (άρτος διπυρίτης), ώστε να αποβάλλει όλο το νερό και να επιτευχθεί η μακροχρόνια διατήρηση του. Με αυτό τον τρόπο θα χόρταινε ψωμί τόσο ο φτωχός κοσμάκης όσο και οι ναυτικοί, οι ταξιδιώτες και όσοι εργάζονταν μακριά από το σπίτι τους. 
Προς τιμή του "εφευρέτη", Παξάμου, το αρτοπαρασκεύασμα αυτό ονομάστηκε "παξαμάς", "παξαμάτιον", “παξιμάδιον", "παξαμίδα". 

Ο Αndrew Dalby, στο βιβλίο του «Siren Feasts», υποστηρίζει ότι από την ελληνική λέξη παξιμάδι δημιουργήθηκαν: η Αραβική: bashmat ή basquimat, η Τούρκικη: beksemad, η Σερβοκροατική: peksimet, η Ρουμάνικη: pesmet και η Βενετσιάνικο: pasimata (στη διάλεκτο της Τοσκάνης το pasimata προσδιορίζει ένα παραδοσιακό γλυκό). 
O δίπυρος ή διπυρίτης άρτος στα Λατινικά μεταφράστηκε ως pane biscoctus< pane: ψωμί, bis: δύο φορές, coctus: ψημένο > biscoctus > biscotto> μπισκότο ή, κατά τους αρχαίους Έλληνες, "διπυρίτης" 


Πηγή